ای زلف یار، سخت پریشان و درهمی
دست بریدهٔ که ترا شانه می‌کند؟
#صائب_تبریزی

از بس که دل زِ دیدنت از جای رفته‌است
تا روز بازخواست نیاید به جای خویش
#صائب_تبریزی

مست خیال را به وصال احتیاج نیست
بوی گُلم زِ صحبت گُل بی‌نیاز کرد ...
#صائب_تبریزی

چشم از برای روی عزیزان بُوَد به کار
یعقوب را به دیدهٔ بینا چه حاجت است ؟
#صائب_تبریزی

در وصل و هجر کار دلِ ما تپیدن است
دایم به یک قرار بُوَد بی‌قرار ما ...
#صائب_تبریزی

به حرفی چون دهان شکوهٔ ما را نمی‌بندد؟
لبِ لعلی که کار بوسه می‌آید زِ دشنامش
#صائب_تبریزی

طومار درد و داغ عزیزان رفته است
این مهلتی که عمر درازست نام او
#صائب_تبریزی

مرا زِ یاد تو برد و تو را زِ خاطر من
ستم زمانه ازین بیشتر چه خواهد کرد؟
#صائب_تبریزی

مرا زِ روز قیامت غمی که هست این است
که روی مردمِ عالم دو بار باید دید ...
#صائب_تبریزی

خواهی اگر ادا کُنی حق وفای عاشقان
نیم‌شبی به کلبه‌ام مست درآ که همچنین
#صائب_تبریزی

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست
خونی که می‌خوری به دلِ روزگار کُن ...
#صائب_تبریزی

صد عُقده، زهدِ خشک به کارم فکنده بود
ذکرش به خیر باد که تسبیحِ من گسیخت
#صائب_تبریزی

بس که بد می‌گذرد زندگی اهلِ جهان
مردم از عمر چو سالی گذرد، عید کُنند
#صائب_تبریزی

چون طفلِ روزه‌دار، سراپای دیده‌ایم
تا از کدام ابر برآید هلالِ دوست ...
#صائب_تبریزی

زِ ابر دست ساقی جسم خشکم لاله‌زاری شد
که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پیدا
#صائب_تبریزی

آن که تسبیح زِ دستش نفتادی هرگز
دیدمش دوش سرِ شیشه به لب وا می‌کرد
#صائب_تبریزی

ما را گزیده است زِ بس تلخی خمار
از ترس ، بوسه بر لب میگون نمی‌دهیم
#صائب_تبریزی

گشاده‌روی‌تر از سینه کریمانیم
اگر زِ خویش به تنگی، درآ به عالم ما
#صائب_تبریزی

قسمتِ ما چون کمان از صید خود خمیازه‌ای است
هر چه داریم از برای دیگران داریم ما ...
#صائب‌_تبریزی

نیست جز پاکیِ دامن، گُنَه‌ام، چون مَهِ مصر
کو عزیزی که بُرون آوَرَد از بَند، مرا؟
#صائب‌_تبریزی