می گفتند نهضت امام محکوم به شکست است!
🔻 پيش از پيروزى انقلاب اسلامى زمانى كه حضرت امام خمينى(رحمه الله) ب#ا طاغوت مبارزه مى‌كردند،عده‌اى مى‌گفتند: اين مبارزه به جايى نمى‌رسد؛ و به همين دليل هم مشاركتى در فعاليت‌ها نداشتند.
👈 وقتى از آنها سؤال مى‌كردند به چه دليل چنين مى‌گوييد و اين‌گونه قاطعانه پيش‌بينى مى‌كنيد، در پاسخ مى‌گفتند: تاكنون چند بار روحانيت عليه رژيم طاغوت اقدام كرده ولى راه به جايى نبرده است. در زمان طاغوتِ بزرگ، علما قيام كردند و حتى بعضى در حوادث كشته و و برخى روانه زندان شدند ولى به هدف نرسيدند. اين حركت انقلاب هم مثل آن انقلاب قبلى محكوم به #شكست است!
👈بى‌ترديد اين سخنان يك استدلال افراطى مغالطه آميز است و آدمى نمى‌تواند #وظيفه_شرعى خود را با استناد به اين استدلال و بهانه كه در فلان زمان اثر نكرد و موفق نشد، ترك كند. آيا در مورد تكليف مهمى چون «امر به معروف و نهى از منكر» مى‌توان چنين شيوه استدلالى را پذيرفت و اين گونه سخنانى بر زبان جارى ساخت؟ استدلال اين است: چون من سال گذشته هم چنين آدمى را نصيحت كردم و همين مطالب را متذكر شدم اما هيچ مؤثر واقع نشد امسال هم مانند سال گذشته فايده ندارد، پس واجب نيست.
👈 روشن است كه چنين استدلالى نمى‌تواند موجب #عدم_وجوب_تكليفى همانند امر به معروف و نهى از منكر باشد؛ چون ممكن است در اين زمان و در اين شخص مؤثر افتد. اگر بنا باشد تنها به اين دليل كه فلانى قبلاً به حرف من گوش نداده امر به معروف و نهى از منكر را ترك كنيم پس ديگر چه زمانى و چه موقعيتى براى اجراى اين تكليف باقى مى‌ماند؟! آيا مى‌توان به اين بهانه كه يك بار گفتم و اثر نكرد اين وظيفه سنگين الهى را براى هميشه #متروك گذارد؟
📌 پند جاوید٬جلد ۲، ص ۲۷۲
@basij_khu
🔻 پيش از پيروزى انقلاب اسلامى زمانى كه حضرت امام خمينى(رحمه الله) ب#ا طاغوت مبارزه مى‌كردند،عده‌اى مى‌گفتند: اين مبارزه به جايى نمى‌رسد؛ و به همين دليل هم مشاركتى در فعاليت‌ها نداشتند.
👈 وقتى از آنها سؤال مى‌كردند به چه دليل چنين مى‌گوييد و اين‌گونه قاطعانه پيش‌بينى مى‌كنيد، در پاسخ مى‌گفتند: تاكنون چند بار روحانيت عليه رژيم طاغوت اقدام كرده ولى راه به جايى نبرده است. در زمان طاغوتِ بزرگ، علما قيام كردند و حتى بعضى در حوادث كشته و و برخى روانه زندان شدند ولى به هدف نرسيدند. اين حركت انقلاب هم مثل آن انقلاب قبلى محكوم به #شكست است!
👈بى‌ترديد اين سخنان يك استدلال افراطى مغالطه آميز است و آدمى نمى‌تواند #وظيفه_شرعى خود را با استناد به اين استدلال و بهانه كه در فلان زمان اثر نكرد و موفق نشد، ترك كند. آيا در مورد تكليف مهمى چون «امر به معروف و نهى از منكر» مى‌توان چنين شيوه استدلالى را پذيرفت و اين گونه سخنانى بر زبان جارى ساخت؟ استدلال اين است: چون من سال گذشته هم چنين آدمى را نصيحت كردم و همين مطالب را متذكر شدم اما هيچ مؤثر واقع نشد امسال هم مانند سال گذشته فايده ندارد، پس واجب نيست.
👈 روشن است كه چنين استدلالى نمى‌تواند موجب #عدم_وجوب_تكليفى همانند امر به معروف و نهى از منكر باشد؛ چون ممكن است در اين زمان و در اين شخص مؤثر افتد. اگر بنا باشد تنها به اين دليل كه فلانى قبلاً به حرف من گوش نداده امر به معروف و نهى از منكر را ترك كنيم پس ديگر چه زمانى و چه موقعيتى براى اجراى اين تكليف باقى مى‌ماند؟! آيا مى‌توان به اين بهانه كه يك بار گفتم و اثر نكرد اين وظيفه سنگين الهى را براى هميشه #متروك گذارد؟
📌 پند جاوید٬جلد ۲، ص ۲۷۲
@basij_khu