Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Բանակը զբաղված է նոր բնագծերում ենթակառուցվածքների տեղադրմամբ
Բնականաբար՝ խիստ իմաստավորված է ետ գնալ եւ պատասխանել հարցին՝ ինչը պիտի այլ կերպ լիներ, որ այսպես չլիներ:
Ուրեմն՝ հայկական կողմը ամենաբարձր մակարդակով եւ հրապարակային արձանագրել է, որ 2011 թվականին Կազանում Հայաստանը պատրաստ է եղել հանձնել 7 շրջանները՝ Ղարաբաղի միջանկյալ կարգավիճակի եւ կարգավիճակի հարցով հետագա հանրաքվեի դիմաց, բայց Ադրբեջանը չի համաձայնվել եւ նորանոր պահանջներ է առաջ քաշել:
Սա ապացուցող տեսանյութը կա, առկա է համացանցում: Այսինքն՝ դեռ 2011 թվականին Հայաստանը ստանձնել է 7 շրջանները հանձնելու պարտրաստակամություն եւ պատրաստ է եղել այդ մասին պարտավորություն ստորագրել, բայց Ադրբեջանը նոր պահանջներ է առաջ քաշել:
Ի՞նչ պահանջ պիտի առաջ քաշեր Ադրբեջանը. օրինակ՝ որ Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցը ընդհանրապես դուրս բերվի օրակարգից, օրինակ որ Լաչինի միջանցքը չունենա առանձնահատուկ կարգավիճակ: Շուշիի հարցը, ի դեպ, այս նոր պահանջներում չկա, որովհետեւ այդ հարցն էլ է լուծված Մադրիդյան սկզբունքներով, որ հայկական կողմը 2007 թվականին ընդունել է որպես բանակցությունների հիմք. այդտեղ հստակ ասվում է, որ ԼՂ բնակչությունը պետք է ունենա այն նույն համամասնությունը, ինչ 1988 թվականին: Այսինքն՝ Շուշիում պետք է լինի 90 եւ ավելի տոկոս ադրբեջանական բնակչություն:
Ուրեմն՝ այս իրավիճակը մենք ունենք 2011 թվականից, ընդ որում սկսած 2013 թվականից Ադրբեջանը գնում է ռազմական սրացումների: 2013-2015 թվականներին դիվերսիոն գործողությունների տրամաբանություն ունեցող էսկալացիան հասավ գագաթնակետին, իսկ 2016-ի ապրիլին տեղի է ունեցավ քառօրյա պատերազմը:
Ադրբեջանը ձեւակերպում է իր վերը հիշատակված պահանջները, ընդ որում՝ անկախ նրանից, բանակցային սեղանին ինչ փաստաթուղթ է դրված ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների կողմից: Ադրբեջանի պահանջները եւ դրանց կատարումը ՄԽ համանախագահների կողմից դառնում է առաջնահերթության նման մի բան:
2018 թվականին Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը ստանձնելով, ես բնականաբար սա արձանագրել եմ: Եւ այս իրավիճակում եկեք հասկանանք՝ տեղի ունեցածի այլընտրանքը ո՞րն էր:
Այլընտրանքը այն էր, որ դիմեի ժողովրդին, ասեի՝ ժողովուրդ ջան, իրավիճակը էսպիսին է, կամ պիտի հանձնենք 7 շրջանները, առանց Ղարաբաղի կարգավիճակի, կամ պատերազմ է: Մարդիկ ի՞նչ պետք է ասեին. պիտի ասեին՝ ոչ, մենք կկանգնենք եւ կկռվենք հանուն մեր հայրենիքի: Ու պատերազմը կսկսվեր ու կստացվեր, որ Հայաստանը պատերազմ սկսեց:
Եթե ասեի՝ չէ որ չէ, պետք է հանձնենք, մարդիկ պիտի ասեին՝ «Նիկոլ-դավաճան» ու էլի պատերազմ պիտի սկսվեր:
Որեւէ փուլում՝ այդ թվում թուրք-ադրբեջանական զորավարժությունների շրջանում գնայի թուրքրերին ասեի՝ եկեք առանց պատերազմի լուծենք հարցը, պիտի ասեին՝ կոնկրետ ժամանակացույց տուր, երբ ես տարածքները հանձնում: Ստորագրեի՝ պիտի ասեին «Նիկոլ դավաճան», չստորագրեի՝ պատերազմը սկսվելու էր:
2018 թվականի դրությամբ Ղարաբաղի հարցը փակուղում էր, որից միայն մեկ ելք կար՝ տարածքների անվերապահ հանձնում, ընդ որում, առանց երաշխիքի, որ Ադրբեջանը նոր պահանջներ առաջ չի քաշելու: Եւ էս նոր պահանջների կոնտեքստում, կրկին պատերազմի հավանականության մեծացում:
Հիմա շատ են ասում, թե բարեկամների հետ պետք էր ավելի սերտ աշխատել: Իսկ ո՞վ է ասել, որ բարեկամները հարցի կարգավորման այլ տեսլական են ունեցել: Հիմա գոնե ակնհայտ է չէ՞, որ այդ տեսլականը լիովին համընկնում է վերը նկարագրվածին:
Ի՞նչ ենք արել մենք: Պատրաստվել ենք պատերազմի, ինչքան դա հնարավոր է եղել: Հիմա պարզվեց՝ վատ ենք պատրաստվել: Բայց ինչի՞ն ենք վատ պատրաստվել: Հուլիսյան մարտերը ցույց տվեցին, որ Ադրբեջանի դեմ պայքարելուն առնվազն վատ չենք պատրաստվել: Բայց Թուրքիա, վարձկաններ՝ սա ուրիշ պատմություն է, որի մասին դեռ կխոսվի:
Շուտ կագնեցնեիր պատերազմը. պատերազմը շուտ կանգնեցնելու գինը նույնն էր. 7 շրջանների հանձնում: Եթե Շուշիի կորստից ու Ստեփանակերտի վրա կախված մահացու սպառնալիքի պայմաններում 3 շրջան հանձնելը դավաճանություն է, համեմատաբար ավելի լավ պայմաններում 7 շրջանների հանձնումը ո՞նց դավաճանություն չէր լինելու:
Հիմա լավ, բա ի՞նչ պետք է անենք: Պետք է ատամ-ատամի դրած կայունացնենք իրավիճակը ու ավելի չվատացնենք: Հիմա ամենակարեւոր խնդիրը գերիների, անհետ կորածների եւ հնարավոր պատսպարվածների հարցն է, որը պետք է շատ արագ լուծվի:
Բայց եկեք այս հարցին նայենք հակառակ կողմի աչքերով: Նա տեսնում է, որ այս հարցի ձգձգումը հնարավորություն է տալիս, որ Հայաստանի ներսում հակադրությունը խորանա, նույնիսկ ներսում բախումներ սկսվեն, որի մինի դրսեւորումները արդեն եղել են:
Ուրեմն՝ հայկական կողմը ամենաբարձր մակարդակով եւ հրապարակային արձանագրել է, որ 2011 թվականին Կազանում Հայաստանը պատրաստ է եղել հանձնել 7 շրջանները՝ Ղարաբաղի միջանկյալ կարգավիճակի եւ կարգավիճակի հարցով հետագա հանրաքվեի դիմաց, բայց Ադրբեջանը չի համաձայնվել եւ նորանոր պահանջներ է առաջ քաշել:
Սա ապացուցող տեսանյութը կա, առկա է համացանցում: Այսինքն՝ դեռ 2011 թվականին Հայաստանը ստանձնել է 7 շրջանները հանձնելու պարտրաստակամություն եւ պատրաստ է եղել այդ մասին պարտավորություն ստորագրել, բայց Ադրբեջանը նոր պահանջներ է առաջ քաշել:
Ի՞նչ պահանջ պիտի առաջ քաշեր Ադրբեջանը. օրինակ՝ որ Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցը ընդհանրապես դուրս բերվի օրակարգից, օրինակ որ Լաչինի միջանցքը չունենա առանձնահատուկ կարգավիճակ: Շուշիի հարցը, ի դեպ, այս նոր պահանջներում չկա, որովհետեւ այդ հարցն էլ է լուծված Մադրիդյան սկզբունքներով, որ հայկական կողմը 2007 թվականին ընդունել է որպես բանակցությունների հիմք. այդտեղ հստակ ասվում է, որ ԼՂ բնակչությունը պետք է ունենա այն նույն համամասնությունը, ինչ 1988 թվականին: Այսինքն՝ Շուշիում պետք է լինի 90 եւ ավելի տոկոս ադրբեջանական բնակչություն:
Ուրեմն՝ այս իրավիճակը մենք ունենք 2011 թվականից, ընդ որում սկսած 2013 թվականից Ադրբեջանը գնում է ռազմական սրացումների: 2013-2015 թվականներին դիվերսիոն գործողությունների տրամաբանություն ունեցող էսկալացիան հասավ գագաթնակետին, իսկ 2016-ի ապրիլին տեղի է ունեցավ քառօրյա պատերազմը:
Ադրբեջանը ձեւակերպում է իր վերը հիշատակված պահանջները, ընդ որում՝ անկախ նրանից, բանակցային սեղանին ինչ փաստաթուղթ է դրված ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների կողմից: Ադրբեջանի պահանջները եւ դրանց կատարումը ՄԽ համանախագահների կողմից դառնում է առաջնահերթության նման մի բան:
2018 թվականին Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը ստանձնելով, ես բնականաբար սա արձանագրել եմ: Եւ այս իրավիճակում եկեք հասկանանք՝ տեղի ունեցածի այլընտրանքը ո՞րն էր:
Այլընտրանքը այն էր, որ դիմեի ժողովրդին, ասեի՝ ժողովուրդ ջան, իրավիճակը էսպիսին է, կամ պիտի հանձնենք 7 շրջանները, առանց Ղարաբաղի կարգավիճակի, կամ պատերազմ է: Մարդիկ ի՞նչ պետք է ասեին. պիտի ասեին՝ ոչ, մենք կկանգնենք եւ կկռվենք հանուն մեր հայրենիքի: Ու պատերազմը կսկսվեր ու կստացվեր, որ Հայաստանը պատերազմ սկսեց:
Եթե ասեի՝ չէ որ չէ, պետք է հանձնենք, մարդիկ պիտի ասեին՝ «Նիկոլ-դավաճան» ու էլի պատերազմ պիտի սկսվեր:
Որեւէ փուլում՝ այդ թվում թուրք-ադրբեջանական զորավարժությունների շրջանում գնայի թուրքրերին ասեի՝ եկեք առանց պատերազմի լուծենք հարցը, պիտի ասեին՝ կոնկրետ ժամանակացույց տուր, երբ ես տարածքները հանձնում: Ստորագրեի՝ պիտի ասեին «Նիկոլ դավաճան», չստորագրեի՝ պատերազմը սկսվելու էր:
2018 թվականի դրությամբ Ղարաբաղի հարցը փակուղում էր, որից միայն մեկ ելք կար՝ տարածքների անվերապահ հանձնում, ընդ որում, առանց երաշխիքի, որ Ադրբեջանը նոր պահանջներ առաջ չի քաշելու: Եւ էս նոր պահանջների կոնտեքստում, կրկին պատերազմի հավանականության մեծացում:
Հիմա շատ են ասում, թե բարեկամների հետ պետք էր ավելի սերտ աշխատել: Իսկ ո՞վ է ասել, որ բարեկամները հարցի կարգավորման այլ տեսլական են ունեցել: Հիմա գոնե ակնհայտ է չէ՞, որ այդ տեսլականը լիովին համընկնում է վերը նկարագրվածին:
Ի՞նչ ենք արել մենք: Պատրաստվել ենք պատերազմի, ինչքան դա հնարավոր է եղել: Հիմա պարզվեց՝ վատ ենք պատրաստվել: Բայց ինչի՞ն ենք վատ պատրաստվել: Հուլիսյան մարտերը ցույց տվեցին, որ Ադրբեջանի դեմ պայքարելուն առնվազն վատ չենք պատրաստվել: Բայց Թուրքիա, վարձկաններ՝ սա ուրիշ պատմություն է, որի մասին դեռ կխոսվի:
Շուտ կագնեցնեիր պատերազմը. պատերազմը շուտ կանգնեցնելու գինը նույնն էր. 7 շրջանների հանձնում: Եթե Շուշիի կորստից ու Ստեփանակերտի վրա կախված մահացու սպառնալիքի պայմաններում 3 շրջան հանձնելը դավաճանություն է, համեմատաբար ավելի լավ պայմաններում 7 շրջանների հանձնումը ո՞նց դավաճանություն չէր լինելու:
Հիմա լավ, բա ի՞նչ պետք է անենք: Պետք է ատամ-ատամի դրած կայունացնենք իրավիճակը ու ավելի չվատացնենք: Հիմա ամենակարեւոր խնդիրը գերիների, անհետ կորածների եւ հնարավոր պատսպարվածների հարցն է, որը պետք է շատ արագ լուծվի:
Բայց եկեք այս հարցին նայենք հակառակ կողմի աչքերով: Նա տեսնում է, որ այս հարցի ձգձգումը հնարավորություն է տալիս, որ Հայաստանի ներսում հակադրությունը խորանա, նույնիսկ ներսում բախումներ սկսվեն, որի մինի դրսեւորումները արդեն եղել են:
Մեր զինվորների հարազատներ, սիրելինե՛ր, այս պայմաններում նրանք կարագացնե՞ն գերիների, անհետ կորածների հարցի լուծումը: Ոչ, իհարկե: Ընդհակառակը՝ կերկարաձգեն, ինչքան հնարավոր է, ձեռները շփելով ու սպասելով, թե մեր ներսում սա ինչպիսի նոր աղետների կբերի:
Շատ ճիշտ հարց կտաք՝ բա ի՞նչ անենք, չպայքարե՞նք: Պայքարենք անպայման, պայքարենք ավելի ուժեղ, բայց ոչ թե իրար դեմ, այլ միասին: Հանուն հարցի լուծման: Հարցի լուծումը կարագանա միայն մի պարագայում. եթե բոլորը հասկանան, որ այս հարցի շուրջ ներքին բախումներ չեն լինելու:
Ով ինչում է մեղավոր եւ ինչ պատասխանատվություն պետք է կրի, անպայման կպարզվի, կյանքի կկոչվի: Բայց հիմա պետք է կենտրոնանալ հարցի լուծման համար միասին, ոչ թե իրար դեմ պայքարելու վրա: Սրանում համոզված եմ:
Նիկոլ Փաշինյան
Շատ ճիշտ հարց կտաք՝ բա ի՞նչ անենք, չպայքարե՞նք: Պայքարենք անպայման, պայքարենք ավելի ուժեղ, բայց ոչ թե իրար դեմ, այլ միասին: Հանուն հարցի լուծման: Հարցի լուծումը կարագանա միայն մի պարագայում. եթե բոլորը հասկանան, որ այս հարցի շուրջ ներքին բախումներ չեն լինելու:
Ով ինչում է մեղավոր եւ ինչ պատասխանատվություն պետք է կրի, անպայման կպարզվի, կյանքի կկոչվի: Բայց հիմա պետք է կենտրոնանալ հարցի լուծման համար միասին, ոչ թե իրար դեմ պայքարելու վրա: Սրանում համոզված եմ:
Նիկոլ Փաշինյան
Forwarded from Armenpress
Первые подразделения медицинского отряда специального назначения (МОСН) Восточного военного округа прибыли в столицу Нагорного Карабаха Степанакерт для оказания помощи местному населению
Подразделения МОСН совершили суточный 300-километровый переход на технике в составе колонны из Еревана в Степанакерт. Ранее военные медики были переброшены самолётами военно-транспортной авиации Ил-76 с аэродромов города Хабаровск в Республику Ереван.
Движение колонны осуществлялось в сопровождении патрулей российского миротворческого контингента и военной полиции.
В составе первого подразделения МОСН прибыли свыше 60 медицинских специалистов, в том числе военные хирурги, анестезиологи-реаниматологи, терапевты и эпидемиологи.
Подразделения МОСН совершили суточный 300-километровый переход на технике в составе колонны из Еревана в Степанакерт. Ранее военные медики были переброшены самолётами военно-транспортной авиации Ил-76 с аэродромов города Хабаровск в Республику Ереван.
Движение колонны осуществлялось в сопровождении патрулей российского миротворческого контингента и военной полиции.
В составе первого подразделения МОСН прибыли свыше 60 медицинских специалистов, в том числе военные хирурги, анестезиологи-реаниматологи, терапевты и эпидемиологи.
🇦🇲🇷🇺 МЧС России восстановило школу имени Оника Григоряна на 200 учеников в селе Иванян Аскеранского района.
Школьная линейка для учеников запланирована на 1 декабря.
Спасатели совместно с представителями администрации города также помогают местным жителям восстанавливать свои дома.
Группировка МЧС России уже завершила обустройство лагеря для долговременного прибывания.
Школьная линейка для учеников запланирована на 1 декабря.
Спасатели совместно с представителями администрации города также помогают местным жителям восстанавливать свои дома.
Группировка МЧС России уже завершила обустройство лагеря для долговременного прибывания.
Ինչ-որ նազենի, ինչ-որ կեղծիք` կարողանալով մեղքերով լի արցունքներ դուրս մղել քոչ ու սերժի մարդասպանությունների, հանցագործությունների հանդեպ փակած աչքերից` ասում է.
"Ես զարմանում եմ` մենք ո՞նց ենք ապրում..."
Մենք էլ զարմանում ենք` ոոո՞նց եք կարողանում էսքան "լավ" մտնել դերի մեջ։ Ո՞նց։
Դու' ես մտածում մեր գերիների, մեր տղաների մասի՞ն։ Էդ տղաների հացը լափողների հետ հավասար հուռացել էիք` ցավին անտեղյակ, հոգսին` անտարբեր։ Որպես ոչ բարով հանրային մարդ ի՞նչ էիր անում, երբ ժողովուրդն իր գոյությունը մի կեպ քարշ էր տալիս տերերիդ լծի տակ, ի՞նչ էիր անում, երբ էդ ֆավորիտներդ երկիրը կամաց-կամաց թալանում ու ծախում էին։ Ի՞նչ արեցիր` "մարտի 1"-ի ոճրագործությանն ականատես լինելով։ Ոչի'նչ, միայն պաթոսվում էիր` դատարկ-դատարկ։ Անհասցե խոսքեր, որ պիտի հավատային զուտ debilները։
Ու մեր հեղափոխության, ժողովրդի հաղթանակի օրն էլ քեզ նմանի համար սև էր, մութ էր, տխուր էր...
Որովհետև ժողովուրդն էր ուրախ։
Գիտեն` որտեղ խոսեն ու ինչից խոսեն։
Ցավոտ է, ահավոր ցավոտ...
Մեջ մի' ընկեք, կեղծ ողորմելիներ...
Nazeli Yuzbashyan ֆեյսբուկյան Էջից։
"Ես զարմանում եմ` մենք ո՞նց ենք ապրում..."
Մենք էլ զարմանում ենք` ոոո՞նց եք կարողանում էսքան "լավ" մտնել դերի մեջ։ Ո՞նց։
Դու' ես մտածում մեր գերիների, մեր տղաների մասի՞ն։ Էդ տղաների հացը լափողների հետ հավասար հուռացել էիք` ցավին անտեղյակ, հոգսին` անտարբեր։ Որպես ոչ բարով հանրային մարդ ի՞նչ էիր անում, երբ ժողովուրդն իր գոյությունը մի կեպ քարշ էր տալիս տերերիդ լծի տակ, ի՞նչ էիր անում, երբ էդ ֆավորիտներդ երկիրը կամաց-կամաց թալանում ու ծախում էին։ Ի՞նչ արեցիր` "մարտի 1"-ի ոճրագործությանն ականատես լինելով։ Ոչի'նչ, միայն պաթոսվում էիր` դատարկ-դատարկ։ Անհասցե խոսքեր, որ պիտի հավատային զուտ debilները։
Ու մեր հեղափոխության, ժողովրդի հաղթանակի օրն էլ քեզ նմանի համար սև էր, մութ էր, տխուր էր...
Որովհետև ժողովուրդն էր ուրախ։
Գիտեն` որտեղ խոսեն ու ինչից խոսեն։
Ցավոտ է, ահավոր ցավոտ...
Մեջ մի' ընկեք, կեղծ ողորմելիներ...
Nazeli Yuzbashyan ֆեյսբուկյան Էջից։
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
В Степанакерте пошёл первый снег. ❄️
🇮🇷 В Иране собрались ускорить рассмотрение проекта об активизации ядерной деятельности
Депутаты парламента Ирана проголосовали за то, чтобы ускорить рассмотрение законопроекта об активизации ядерной деятельности страны. Заседание прошло в свете убийства ученого-ядерщика Мохсена Фахризаде.
Законопроект предполагает увеличение уровня обогащения урана до 20% и выше (такой уран считается оружейным). На данный момент Иран обогащает уран на уровне выше 4% вместо 3,67%, предусмотренного ядерной сделкой.
Кроме того, предполагается задействовать центрифуги для обогащения урана IR-2M в Натанзе и установка центрифуг IR-6 на объекте в Фордо, в то время как ядерная сделка предполагает использование центрифуг первого поколения IR-1.
Также проект предполагает восстановление реактора в Араке в том виде, в каком он был до соглашения, и строительство еще одного реактора. Соглашение, в свою очередь, предполагает его перепроектирование под производство радиоизотопов, чтобы он не производил плутоний оружейного качества.
Кроме того, одна из частей проекта обязывает власти отказаться от добровольного соблюдения Дополнительного протокола к соглашению о гарантиях с МАГАТЭ.
Депутаты парламента Ирана проголосовали за то, чтобы ускорить рассмотрение законопроекта об активизации ядерной деятельности страны. Заседание прошло в свете убийства ученого-ядерщика Мохсена Фахризаде.
Законопроект предполагает увеличение уровня обогащения урана до 20% и выше (такой уран считается оружейным). На данный момент Иран обогащает уран на уровне выше 4% вместо 3,67%, предусмотренного ядерной сделкой.
Кроме того, предполагается задействовать центрифуги для обогащения урана IR-2M в Натанзе и установка центрифуг IR-6 на объекте в Фордо, в то время как ядерная сделка предполагает использование центрифуг первого поколения IR-1.
Также проект предполагает восстановление реактора в Араке в том виде, в каком он был до соглашения, и строительство еще одного реактора. Соглашение, в свою очередь, предполагает его перепроектирование под производство радиоизотопов, чтобы он не производил плутоний оружейного качества.
Кроме того, одна из частей проекта обязывает власти отказаться от добровольного соблюдения Дополнительного протокола к соглашению о гарантиях с МАГАТЭ.