Сярод залатых дзьмухаўцоў
адзін серабрысты:
у німбе?!.

Якімі высокімі павырасталі
быльнік і лебяда:
схаваўся б!..

Вось ужо і скончыўся лівень!..
А ліст кляновы лісту
яшчэ ўсё перадае першыя кроплі.

Далёка ісьці...
Смакчу
нясьпелую сліву.

Вецьце спусьціла ў замерлы ставок
і сама замерла:
вярбіна ў сьпёку.

Вуліцу заняло
паважнае шэсьце:
ідуць з пашы каровы.

Хочаш са мной
паблукаць па сьвеце? -
Да рукава бадзяк прычапіўся.

Хаваецца дзень
У кожным
акне па сонцы.

У ржышчы жытнёвым
конік застракатаў:
яшчэ нешта не зжата?!.

Гронкі рабіны
зачырванелі:
ўгару горнецца позірк.

Стаяць на балоце стагі
з асьнежанымі вярхамі -
тутэйшыя горы.

Рэчка замерзла. Мост
зьдзіўляецца лёду:
адкуль ты ўзяўся?!.

На непарушным сьнезе
лёгкі заечы сьлед
і чалавечы — цяжкі.

Ялінка на сьметніку.
Вось і ўвесь новы год!..
Вось і ўсё навасельле!..

Зімовае сонца. Імкнуцца ўстаць
са снежнай пасьцелі
цені.

Зіхоткая поўня -
акно, зь якога
глядзіць у душу нябыт.

Парушаны мур:
чырванее жар -
цэгла ў бязмежжы сьцюжы.

Сьнежная горка.
Дзеці зьлётваюць долу -
ці, можа, увышыню?!.

Чакаем таксоўку ўначы:
чарга пасунулася на адно месца -
і то весялей.

Зімовыя прыцемкі:
снег настае,
растае навакольле.