У ржышчы жытнёвым
конік застракатаў:
яшчэ нешта не зжата?!.

Гронкі рабіны
зачырванелі:
ўгару горнецца позірк.

Стаяць на балоце стагі
з асьнежанымі вярхамі -
тутэйшыя горы.

Рэчка замерзла. Мост
зьдзіўляецца лёду:
адкуль ты ўзяўся?!.

На непарушным сьнезе
лёгкі заечы сьлед
і чалавечы — цяжкі.

Ялінка на сьметніку.
Вось і ўвесь новы год!..
Вось і ўсё навасельле!..

Зімовае сонца. Імкнуцца ўстаць
са снежнай пасьцелі
цені.

Зіхоткая поўня -
акно, зь якога
глядзіць у душу нябыт.

Парушаны мур:
чырванее жар -
цэгла ў бязмежжы сьцюжы.

Сьнежная горка.
Дзеці зьлётваюць долу -
ці, можа, увышыню?!.

Чакаем таксоўку ўначы:
чарга пасунулася на адно месца -
і то весялей.

Зімовыя прыцемкі:
снег настае,
растае навакольле.

Вісяць між пупышак
замерзлыя кроплі -
таксама вясны чакаюць?

Абудзіўся сярод суровых
зімовых палеткаў:
куды пацячэш, ручай?!.

Які пахмурлівы небакрай!..
Адтуль
вясна надыходзіць.

Чырвоны дом на гары -
уволю
я ў ім нагутарыўся б зь цішынёй.

Бягуць ручаіны
у полі — зьвівы
жвавай гаворкі.

Беляць у садзе вясновым
камлі — галіны
самі пабеляцца неўзабаве.

Вісіць і не падае
у паветры зялёны дождж:
ніцыя вербы зазелянелі.

Цела — плынь, якая захоплівае і нясе ў сваё «мора» чалавечыя памкненні, намеры, думкі, самога чалавека, хоць адзінае, што чалавеку неабходна зрабіць у жыцці,— гэта перайсці з аднаго берага на другі.