و زنده بمونید. زنده بمونید لعنتیای قشنگ.

4:36

من خیلی غمگینم. من تا چشمام پر از اشک میشه به خودم تشر میزنم که گریه نکنی ها. ولی داستان اینه که این موقع‌ها که میشه انگار دیگه نمیتونم. انگار دیگه جونی برام نمونده. انگار منتظرم بهم خبر بد برسه. انگار مقصر تمام این اتفاق‌ها منم. انگار من بی مصرف‌ترین آدم دنیام. من خیلی دلم میخواد شجاع و قوی باشم، مثل تموم اونایی که خودشون رو در هر شرایطی جمع و جور میکنند و یه جوری درست میکنند اوضاع‌شون رو. ولی من فقط نفس تنگی و اضطراب و استرس دارم. فقط استیصال و ناتوانی دارم.

دلم میخواست یه زندگی عادی و نرمال داشته باشم. دلم میخواست هیچوقت لازم نبود وسط این جنگی که توشیم بیام اینجا و بگم من حس میکنم دیگه نمیتونم. نه تنها تو این شرایطی که همه داریم تجربه‌اش میکنیم بلکه تو زندگی خودمم دیگه نمیتونم. مگه ما چقدر توان داریم. همش پای تلویزیونم. همش گوشی دستمه. اگه خودم نتونم دنبال کنم خبرها رو با ترس و لرز از بقیه میپرسم خبر جدیدی نشده؟ غذا میخورم با عذاب وجدان غذا میخورم. صدای “منم داشتم زندگیمو میکردم..” مدام توی سرم پخش میشه.
ذره ذره وجودم استیصاله.
کاش قوی بودم. کاش میتونستم اوضاع رو مدیریت کنم. من دلم خیلی چیزا میخواست و میخواد همچنان ولی از بین همه‌شون تنها چیزی که الان میخوام “توان و قدرت” برای ادامه دادنه.

در آسیب اندام‌ها که خونریزی شدید دارند، یک کار مهم این هست که جریان خون رو کم کنید.

دست رو بالا میگیرید که خون از دست خارج بشه. یه وسیله مثل تورنیکت پیدا کنید. کمربند یا هر چیزی. یک ساعت و نیم میتونه بسته باشه. هر یک ساعت و نیم باید حداقل ۱۰ دقیقه باز باشه تا اندام دچار ایسکمی نشه. این عدد برای پا ۲ ساعت هست.

کاربرای توییتر دارن با نوشتن «برای …» هشتگ مهسا و opiran رو میبرن بالا. شروع میکنی به خوندنشون و تک به تک بلاهایی که سرمون آوردن یادت میاد. بلاهایی که هرچقدر بنویسیم و بخونیم و از دردش گریه کنیم تمومی نداره.

این ژانر “برای…” توییتر خود خود تراپیه.

بگو چگونه ما وا ندادیم
بگو که مردیم و ایستادیم