مرا زِ تیغِ تغافل بس است ایمایی
من آن نیَم که توقّع کنم سلام از تو
#صائب_تبریزی

جهان به مجلس مستانِ بی‌خرد ماند
که در شکنجه بود هر کسی که هشیارست
#صائب_تبریزی

از شیر مادرست به من مِی حلال‌تر
زین لقمهٔ غمی که مرا در گلو گرفت
#صائب_تبریزی

ای زلف یار، سخت پریشان و درهمی
دست بریدهٔ که ترا شانه می‌کند؟
#صائب_تبریزی

از بس که دل زِ دیدنت از جای رفته‌است
تا روز بازخواست نیاید به جای خویش
#صائب_تبریزی

مست خیال را به وصال احتیاج نیست
بوی گُلم زِ صحبت گُل بی‌نیاز کرد ...
#صائب_تبریزی

چشم از برای روی عزیزان بُوَد به کار
یعقوب را به دیدهٔ بینا چه حاجت است ؟
#صائب_تبریزی

در وصل و هجر کار دلِ ما تپیدن است
دایم به یک قرار بُوَد بی‌قرار ما ...
#صائب_تبریزی

به حرفی چون دهان شکوهٔ ما را نمی‌بندد؟
لبِ لعلی که کار بوسه می‌آید زِ دشنامش
#صائب_تبریزی

طومار درد و داغ عزیزان رفته است
این مهلتی که عمر درازست نام او
#صائب_تبریزی