به پیغامی مرا دریاب اگر مکتوب نفرستی
که بلبل در قفس از بوی گُل خشنود می‌گردد
#صائب_تبريزی

عالم به چشم من دلِ فرعون گشته است
صبح امید ازآن یدِ بیضایم آرزوست ...
#صائب_تبریزى

چند باشم زان رُخ مستور، قانع با خیال ؟ ...
#صائب

صد عُقده، زهدِ خشک به کارم فکنده بود
ذکرش به خیر باد که تسبیحِ من گسیخت
#صائب_تبریزی

در رضاجویی حق کوش، نه خشنودی خلق
ترکِ واجب نتوان کرد به این نافله‌ها ...
#صائب_تبریزى

تمام روز ازان همچو شمع خاموشیم
که خرج آهِ سحر می‌شود نفس ما را
#صائب_تبریزى

بس که بد می‌گذرد زندگی اهلِ جهان
مردم از عمر چو سالی گذرد، عید کُنند
#صائب_تبریزی

زِ لطف و قهرِ تو مِهرم نمی‌شود کم و بیش
که پشت و رو نبوَد آفتاب تابان را ...
#صائب_تبريزی

چون طفلِ روزه‌دار، سراپای دیده‌ایم
تا از کدام ابر برآید هلالِ دوست ...
#صائب_تبریزی

یک ادای نمکین در همهٔ عمر نکرد
یارب این بختِ مَرا تهمت شوری که نهاد؟
#صائب_تبريزی

زِ ابر دست ساقی جسم خشکم لاله‌زاری شد
که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پیدا
#صائب_تبریزی

آن که تسبیح زِ دستش نفتادی هرگز
دیدمش دوش سرِ شیشه به لب وا می‌کرد
#صائب_تبریزی

دَوامِ عشق اگر خواهی، مَکُن با وصل، آمیزِش
که آبِ زندگی هم، می‌کُنَد خاموش، آتش را
#صائب_تبريزی

نبوَد عجب که مرقد او گریه آورد
آری زِ آفتاب شود دیده‌ها پُر آب
#صائب_تبريزی

ما را گزیده است زِ بس تلخی خمار
از ترس ، بوسه بر لب میگون نمی‌دهیم
#صائب_تبریزی

غافل از مرکز نگردد گردش پرگارِ من
ساکنِ آن آستانم هر کجا خواهم شدن
#صائب_تبريزی

گشاده‌روی‌تر از سینه کریمانیم
اگر زِ خویش به تنگی، درآ به عالم ما
#صائب_تبریزی