‌
‌
پیش از خواب
مرد ساعتش را کوک کرد و زیر بالش گذاشت
بیرون باد می وزید
ای که راز توالی لحظه ها را می دانی
تنها تو می فهمی
یک مرد
ساعتش
باد
و دیگر هیچ .

#یانیس_ریتسوس



@Arrt_Cafe

‌
‌
شب به پایان راه‌اش نزدیک می‌شود
ما را
هرگز خوابی نیست
بیدار می‌مانیم تا سپیده‌دمان
منتظر می‌مانیم
تا خورشید چکش‌اش را
بر تارک خانه‌ها بکوبد
منتظر می‌مانیم
تا خورشید
چکش‌اش را
بر پیشانی‌های‌مان بکوبد
بر قلب‌های‌مان بکوبد
آن‌قدر بکوبد
تا صدا شود
آن‌قدر تا صدا شنیده شود
صدایی دیگرگونه
چرا که سکوت
پر از صدای گلوله‌هایی‌ست
که نمی‌دانیم از کجا شلیک می‌شوند.

#یانیس_ریتسوس

@Arrt_Cafe

در موهای تو 
پرنده‌ای پنهان است 
پرنده‌ای که رنگِ آسمان است 
تو که نیستی 
روی پایم می‌نشیند 

جوری نگاه می‌کند که نمی‌داند 
جوری نگاه می‌کنم که نمی‌دانم 

می‌گذارمش روی تخت 
و از پلّه‌ها پایین می‌روم
کسی در خیابان نیست 
و درخت‌ها سوخته‌اند 
کجایی؟ 

#یانیس_ریتسوس
@Arrt_Cafe

‌
زن‌ پنجره را باز کرد
بادِ تندی وزید و موهای زن را
مانند دو پرنده
انداخت بر روی شانه‌هایش.

زن پنجره را بست
هر دو پرنده بر روی میز
خیره به زن بودند
زن
سرش را میان‌شان نهاد
و بی‌صدا
گریست.

#یانیس_ریتسوس
@Arrt_Cafe

‌

چهره‌ات در برگ‌ها نهان بود
برگ‌ها را یکان‌یکان چیدم
تا به کنارت بیایم
آخرین برگ را که چیدم،
رفته بودی.
آن‌گاه از برگ‌های چیده‌ شده
گل‌تاجی بافتم.
کسی را نداشتم تا به او بدهم آن را
بر تارکِ خود آویختمش.

#یانیس_ریتسوس

@Arrt_Cafe