‌
من از مردن هراسی ندارم.
لیکن این ترس، روح‌ام را می‌فشارد،
که مرگ با منِ ناتوان
به بازی‌ای هجوآمیز و تلخ بپردازد.
چون از آن بسیار می‌ترسم، که بر جنازه‌ی من، اشک‌های سوزان دوستان روان شود.
و هنگامی که بسیار دیر است، آنان با اشتیاق بر جسم من گل‌های تازه ببارند.
می‌ترسم که مرگ با زهرخند فراخواند،
آنان را که دوست می‌داشته‌ام، به پهلوی سردم
و مرا در خاک بخواباند،
بازی‌چه‌ی عشقی بی‌سرانجام.
می‌ترسم که تمام آرزوهای قلبی‌ام،
که به عبث از بدو تولد جست‌وجو شدند،
ناخوانده بر پشته‌ی خاکی که گور من است؛
جمع شده، مهربانانه لب‌خند زنند.

#الکساندر_پوشکین
@Arrt_Cafe