KiarostamiAbbas

.
به سمت جاده‌ی لشکرک که می‌پیچی و شهر را پشت سر می‌گذاری، مثل همیشه مناظر به سرعت تغییر می‌کنند و بعد به گردنه‌ی قوچک که نزدیک می‌شوی، کوه‌های لواسان پدیدار می‌شوند که این آخرِ پاییزی از برف سفید شده‌اند، ناگهان تمام وجودت پر از شوق می‌شود. شوق برف که شعف‌انگیز است و تو را به خاطرات خوب در سال‌های کودکی وصل می‌کند و هم‌چنین تداعی‌کننده‌ی عکس‌های تم برف کیارستمی‌ست؛ مجموعه‌ای موسوم به «سفید برفی». گردنه را که رد می‌کنی و به طرف لواسان سرازیر می‌شوی، سمت غرب تپه‌های سوهانک - که لوکیشن «طعم گیلاس» بود - عیشت را تکمیل می‌کند. از این‌جا به بعد تا چشم کار می‌کند کوه است. کمتر از ده دقیقه به لواسان می‌رسی، از رودخانه می‌گذری و شش هفت دقیقه بعد جلوی در قبرستان #توک_مزرعه هستی، «توک» به معنای «نوک» یا «بلندی». آبادی‌ای که سال‌ها قبل، پر از باغ و مزرعه بوده و چون در بلندی واقع شده، «توک مزرعه» نامیده شده و حالا محله‌ای از لواسان است. قبرستان کوچک است و دنج. مزار کیارستمی ته قبرستان، با عکسی از او مشخص است. در دو قدمی‌اش هم «حمیده» آرمیده.
انرژی کیارستمی را در فضا حس می‌کنی.
سنگ قبری بسیار ساده، ولی زیبا و شکیل، با انتخاب و طراحی بهمن کیارستمی.
با این‌که می‌دانی که خودش آن‌جا نیست، ولی قطعا نسبتی با آن‌جا دارد. با چشم‌اندازش به دریاچه‌ی لتیان و تپه‌های جنوب لواسان که در بهار سبزند و در تابستان و پاییز، به طلایی می‌زنند. درختان سرو و سپیدار اطراف. سکوتی که تنها صدای پرندگان، پارس سگ‌ها، شیهه‌ی گاه به گاه اسبی که در همان حوالی می‌چرد، یا قوقولی‌قو‌ی خروسی بی‌محل از دور و یا صحبت کارگران محلی که پیاده از خیابان مجاور عبور می‌کنند، آن را می‌شکند.
شقایق‌های اردیبهشت ماه، خنکای عصر تابستان، انجیر و گردوی شهریور، باران‌های پاییزی و البته آسمان آبی بالا سر.

دیگر هوا تاریک شده و باید جمع کنی و بروی و دل به جاده بزنی. کیارستمی اما در عکس بالای مزار، دوربین‌به‌دست در دل تاریکی ایستاده...

@KiarostamiAbbas

Flickr

‌

توک مزرعه، مهر ۹۵

6.8K viewsedited 04:29