#ананімна #відэа

Агляд на серыял "Хакеісткі". ✨

#верш
#ананімна

я я я я я
ці
ты ты ты ты ты
я? крычу
я? маўчу
я? плачу
пл а а а а а а а
а а а
чу чу чу чу чу чу
у ў у ў у ў у ў у ў у
мяне Ў сё добра
маркотна
вільготна
хахаЧУ
чу чу ч у ч у ч у
я? бяг у ў у ў у ў
я? стаю. стала
стаю.
маўчу. міргаю. я ў сне. я не Ў сне. я У сне. Я. У. Ў. Е.

я міргаю.

йу

й а

с т а й у

у

ў

ў.

й

а

намаляваЛА

кропку.

. . . . . . .

ку ку кУ к У к У Ў у ў

й

а

пад мікраскопам

а там

цэлы сусвет

пад

мікра
ско

пам
пам
пам
а
м

я маЎчу

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#верш
#ананімна

я коска
я працяжнік
я штрых-пункцір

так проста

, – _ _ _

гэта рука

ці галава

я дзяўчына – безгаловаЯ, бязрукаЯ, але сардэчнаЯ

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#верш
#ананімна
...
Іду і бачу: мёртвы вожык
на ўзбочыне дарогі. "Ніколі, брат, ня бачыў цябе мёртвым.
На ўсіх малюнках і тых рэдкіх
сустрэчах нашых
ты быў як агурок, то бок
жывы".

А потым было яшчэ адно: пасьля лесу, у які вецер накідаў мокрага сьнегу, як у торбу,
дарога вывяла да поля, зялёнага, як цырата на стале вясны.
І поле было як выказваньне, як пазіцыя, заяўленая прама і рашуча.

У той дзень на працы
зьнікла электрычнасьць,
і мне прыйшлося чытаць кніжку, каб зьберагчы зарад.
Гэта быў Сомэрсэт Моэм, якога я раней
лічыў старым занудай.
Я праглынуў чужое жыцьцё за дзень, стаўшы багацей на адну маладосьць. 

Сьмерць, поле і адсутнасьць току — намалюйце іх на маім сёньняшнім гербе.
А на заўтрашнім
будзе ўжо нешта іншае.

#верш
#ананімна

Хто ведае, што хаваецца
ў жыцьця пад капотам?
І як злучаныя холад і белая кветка?
Што малюе на небе
Пэндзаль сасны,
які знак падае цюльпан,
і наколькі глыбокая рака ветру,
хто дазваляе ценю быць ружовым, і хто бярэ бярозу на парукі?
Я хацеў бы
служыць імшу сонечнага сьвятла,
але мне дастаткова й падачкі вогнішча

Дастаткова таго, што думкі крумкача —
пад колер крумкачынага крыла,
і часам там з'яўляецца
нешта падобнае на пісьмовы стол

#верш
#ананімна

8 лютага


Жоўтае сьвятло,
перамешанае з атрамантам халоднае ночы,
настоенае на чорнай кары,
узбаламучанае неонавымі вуснамі,
налітае ў запацелае зорнае шкло — гогаль-могаль для ўсіх зьнясіленых
ад засушлівай тугі.

Добры доктар Будзь-Здароў
з барадой з марознай смугі,
з гузікамі-праталінамі
на прахалоднай бавоўне халата,
налі мне яшчэ
гэтага бязьлітаснага кактэйлю.
бо нашая любая Афрыка
апускаецца пад ваду:
кожны міліярд гадоў
акіян адламвае па міліметру ад краю зямлі —
і гэта непапраўна
неймаверна
немагчыма
ашаламляльна хутка

#пераклад #дзеньроднаймовы
#ананімна


В. В. Маяковский "А вы могли бы?"

Адразу змазаў план руціны -
ўсё шклянкай фарбы перайначыў;
я на талерцы квашаніны
касыя скулы мора ўбачыў.
Пачуў я вуснаў новых воклік
на лусцы металічных рыб.
А вы
на трубах вадасцёку
накцюрна мне зайграць
маглі б?

#верш #дзеньроднаймовы
#ананімна
 

З маіх грудзёў ірвецца кашаль —
Пладзіцца ў лёгкіх, пэўна, бросня.
Пад’еў, вядома, бронхі шашаль —
Абхаркаў я сурвэтак мноства.

У макроцці скісла пару вершаў:
Балесна, нібы колік зграя,
Глядзець, як у макроцці свежым
Дзіцё бязмоўнае здыхае...

Патрэба зараз — толькі немасць,
Цямрэча-сон ў глядацкай залі.
Запомні моўную адлегласць:

"Powiedział" хтось і "говорил",
                                       а мы "казалі".

#верш #дзеньроднаймовы
#ананімна

Беларусь пражыве на падсценках,
Прыцягнецца на ашфальт валачобна;
Запяе ( з дрыгатой у пашчэнках ),
Патыхне відуком патаўчоным.

Беларусь паляціць фантомам —
Не відаці былой Беларусі.
На вуглу мільгане фатонам,
Пазабыўшы з сузор’яу блузку...

Беларусь прыляціць адваротна
Па білету:  з "Адтудава" к "Нам".
Зыржавелым адчыніць вароты —
Прыгадае мячэўнік з канаў.

А ў канаве квітнеюць ваніты
І жыццё матлашыцца з канаваў.
Беларусі далоні абвіты,
Лебядой, што пакуль не сканала...

#верш #фота #дзеньроднаймовы
#ананімна

#верш #ананімна

Богі Зямлі і Неба
ідуць па лютаўскім лёдзе
і пасклізваюцца,
і махаюць рукамі,
спужаўшыся на секунду
падзеньня з Алімпу жыцьця.

Табе падаецца, што ты можаш нешта сказаць,
пакуль язык ня стаў пылам,
пакуль паветра казыча зьвязкі,
ты можаш запісаць некалькі словаў на дыктафон ветру.

На небе ўжо гараць лампы,
што нагадваюць нам
прысьцягнуць рамяні бясьпекі.

Няхай твая сківіца
вывучыць залатую мову высокіх зор.
Не забараняй нічога, акром гвалту,
дазваляй усё, акром болю. 

Няхай з луку твайго языка
зрываюцца стрэлы любові —
цэль прама ў сэрца,
бо сэрцы
згараюць хутка —
так сама,
як і зробленая з надзеі
барвовая фіранка зьмярканьня.

#верш #ананімна

Верш павінен быць паэтычным.
Чыстка і афарбоўка дахаў.
Аўтарэмонт на Турава.
Здыму кватэру ў вашым доме.
Разгледжу ўсё варыянты.

Асфальтавая прасьціна + навалачка неба –
як дзьве далоні,
якімі закрывае вочы
малпачка-эмодзі пад паведамленьнем аб загінулых людзях.

Усе гэтыя рэчы
я зьнітоўваю разам
сашчэпкамі літар –
прама зараз.

У пейзажу падціснутыя вусны, зморшчаны твар,
дзёснамі ўзгоркаў ён перажоўвае рэчаіснасьць.

Кусок бязьлітаснага неба,
як Вялікі Дворнік,
вымятае ўсё лішняе,
ён марыць стаць каралем
і сядзець на залатым ганку
сваёй маладосьці.

Дзьве пары ружовых штаноў
складаюць літару М – майткі, мядзьведзі, мора, месяц, малайчына?

Так, магчыма.

#верш #ананімна

Туды сюды канферэнцыя птушак
Манітор неба на падстаўцы поля
Дзень гэта стрэлка
Якая ўказвае на цябе
І аднойчы ўтыркнецца ў самае яблычка
Карыятыды бяроз
Трымаюць столю тваей самоты.

Дзьве крумкачовыя кропкі
На белаватым ватмане дню
Ніяк не намалююць
Чарцёж далейшага твайго жыцьця.

Гэты ранак будзе ружовым самакатам для сённяшняй вясны
Зялёныя пальцы кветкі
Кладуць радасьць у напужаны рот
Старога чаравіка
Шпак скраў у лімона
Жоўты колер
Але няма куды яго пакласьці
Бо няма
Ні торбы ні скрыні
І шпак – танчыць.

Грак на слупе школьнага плота
Прагалошвае
Вуглаватасьць і чарнату
Ня ведаючы пра тое сам
Авэ грак.

Коска галкі паміж радкоў травы
Нясе ў дзюбе каменьчык цішыні.

Грак на зялёнай траве
Нібы сядзіць на шпілі
Падземнай царквы
Чорнабога
Яго дзюба — як боскі палец
А кіпці — як канцоўкі анекдотаў.

Галубы канвертуюць нябесную мудрасьць ў курлыканьне
Гэй галубы годзе гнасеалогіі!

Грак квадратны як ваза
Абвяшчае наступленьне
Дажджлівага часу
Часу нябеснай вады.