БУ ЕРЛАРДА ҲАЁТ БОШҚАЧА
Кампирнинг игнасидан ип ўтмаганига анча
бўлди. Кўз қурғур хиралашган. Ёш ҳам сак-
сонга сабоқ бериб турибди. Лекин ўзи анча те-
тик. Овозини айтмайсизми, гулдурайди — гап-
ни замбаракнинг ўқига боғлаб отади, тушган
жойини ўпириб кетади. Қишлокда катта-кичик
уни Гулдурак момо дейди. Ўзиям ўрганиб кет-
ган... «Гулдурак момо, бизникига бораркансиз,
энам ўрмак тўқишга айтди...». «Гулдурак момо,
гартаккина қатиқ бериб туринг...», «Гулдуяк
момо, тухум бейинг, товуғимиз куйк бўпти».
Момо хасис эмас, ким нима сўраб келса бера-
ди, ким қаерга айтса, боради, айниқса, бола-
бақрани жини суяди, лекин уйидан чиқараётиб
уларни ўқлаб жўнатади: «Ма, ўлай сенга,
супрақоқди-ей, ма, ол, буни киссангга сол.
Курт егинг келса, келавер, бераман... Энангга
бориб айт, момом келаркан, ўмганига от теп-
гандаям келаркан, лекин сиз ўтган ҳафта мо-
мом кигиз қилганда бормаган экансиз. Белин-
гиз белангимиди, дейсан. Қани кайтар-чи...».
Бола қизариниб-сизариниб, кампирнинг гапини
қайтаради. Бир қўли чўнтакда, қуртларни уш-
лаб-ушлаб кўради. Бошқа бир куни: «Ке, болам.
Бу йил ҳам сигиринг қисир колди-ма? Майли,
ана, сигирни уйингга олиб бориб бойлаб куй.
Отангга айт, йил ўн иккн ой Йўлчининг мага-
зинига бойланган итдай қўриб, шишага кириб,
арокка чўмилмасдан бир ойгина инсофга кирса,
сенларга бир соғин сигир олиб беради...». Кам-
пир бир корсан косадаги қатикни мишиқининг
қўлига тутади. «Бирор нарса керак бўлса кеп-
тур». Кампир шугиналарнинг келиб-кетишидан
хурсанд бўлади, гапирган гаплари эса шу... бир
галида. Гулдуракда, гулдурак. Феъли-рўй!
«Ўзиям зерикиб ўтирувдим. Киравер. Сали-
манинг қоратойлоғимисан... Кир. Нимага мунча
тимирскиланасан?.. Чиқсупага. Ма, ғилминди, е.
Хозиргилар ғилминдини қаерданам билади...
Ол, болам, ол!.. Яхшимикан? Бўйинг шадороз-
дай бўп тебранасан-а? Биламиқ, юлқа, гарчиш,
ширгуруч, тўрта, қайла, кўчаош нима билмай
ўсаётгандан сўнг шундай бўлади-да. Энанг тен-
гиларнинг ҳаммаси қилтанглайди, қирққа ки~
риб-кирмай кўтарам бўп қолган... Икки бола
туғиб-туғмай ув-увлайди, ўрни ўриб, қирни
қирадиган пайти, гўр бўлама, ўзимизди эски
овқатларни қилишга бўйни ёр бермайди, була-
ринг ор билишадими-ей, бекор ran, эринади,
билгани пиёва, шилдир шўрва... Қозонда мой-
ни жириллатганим ҳисоб дейди...». Бола кам-
пирнинг сўзларини илғаб-илғамай чақа сариёғ
ва сутдан тайёрланган лаззатли «перашка>ни
паққос тушираверди. Учинчисини еб тугат-
гач ҳансираб қолади. «Момо, мен кетдим».
Кампир тўнтарма катта саватни кўтариб ту-
хум тўла елим косани болага узатади. «Ма,
энангга айт, тухумни тоқ бостирсин, йўқосам,
жўжа чиқмайди, энанг шуниям билмайди-ёв».
«Тухумлар жуфт чиқса-чи момо?», «Биттасини
отангта қовуриб берсин...», — узиб олади кам-
пир. <Ҳа, айтмоқчи, энангга айт, товуқларниям
воли бор экан, деб қўй. Ҳеч бўлмаса шу га-
пимни тушунтир...».
* ii
Гулдурак момо супада гум-гурсдай бўлиб
урчуқ йигираяпти. Ўтиришини кўринг. Урчуқ
эмас, чархи дунни айлантираяпти, гўё. Сўл
қўл хавода, ипни тутган, ўнг қўл билан эса
ип туташган урчуқни шипиллатиб айлантириб
юборадики, бу кескин харакат гўё чавандознинг
қилич сермашидаги оний ҳолатга ўхшаб кета-
ди. Рахим бова катта дарвозанинг очиқ «бола
эшиги»дан кирди-да, кампирига бир пас сер
солиб турди. Кампир сезди. Ишини тўхтатиб
T.me/sinovlarihayot
чолига кис каради. Чол ўзича қовоқ уйди.
Шунчаки бостирма томон юрди. Ҳовлида
қиладиган ишнинг тайини бўлмаса ҳам унга-
бунга уринмоққа шайланди. Ишқилиб, кампир
эрталабки гапни қўзғамаса бўлди.
— Келдингизми? Качон бораман деяпсиз?
Чол ортидан камчи егандай бир чайкалиб
тўхтади: «Оббо, яна бошлади!» Кампирга ўги-
рилди.
— Қаерга? Нима деяпсан?
Момо энди гулдуради:
— Талмовсираб тол кесасиз-а? Шундаям
ота бўладими-я? Шу болани агарам бир жой-
дан орттириб келган бўлсамам, шу бола чип-
Кампирнинг игнасидан ип ўтмаганига анча
бўлди. Кўз қурғур хиралашган. Ёш ҳам сак-
сонга сабоқ бериб турибди. Лекин ўзи анча те-
тик. Овозини айтмайсизми, гулдурайди — гап-
ни замбаракнинг ўқига боғлаб отади, тушган
жойини ўпириб кетади. Қишлокда катта-кичик
уни Гулдурак момо дейди. Ўзиям ўрганиб кет-
ган... «Гулдурак момо, бизникига бораркансиз,
энам ўрмак тўқишга айтди...». «Гулдурак момо,
гартаккина қатиқ бериб туринг...», «Гулдуяк
момо, тухум бейинг, товуғимиз куйк бўпти».
Момо хасис эмас, ким нима сўраб келса бера-
ди, ким қаерга айтса, боради, айниқса, бола-
бақрани жини суяди, лекин уйидан чиқараётиб
уларни ўқлаб жўнатади: «Ма, ўлай сенга,
супрақоқди-ей, ма, ол, буни киссангга сол.
Курт егинг келса, келавер, бераман... Энангга
бориб айт, момом келаркан, ўмганига от теп-
гандаям келаркан, лекин сиз ўтган ҳафта мо-
мом кигиз қилганда бормаган экансиз. Белин-
гиз белангимиди, дейсан. Қани кайтар-чи...».
Бола қизариниб-сизариниб, кампирнинг гапини
қайтаради. Бир қўли чўнтакда, қуртларни уш-
лаб-ушлаб кўради. Бошқа бир куни: «Ке, болам.
Бу йил ҳам сигиринг қисир колди-ма? Майли,
ана, сигирни уйингга олиб бориб бойлаб куй.
Отангга айт, йил ўн иккн ой Йўлчининг мага-
зинига бойланган итдай қўриб, шишага кириб,
арокка чўмилмасдан бир ойгина инсофга кирса,
сенларга бир соғин сигир олиб беради...». Кам-
пир бир корсан косадаги қатикни мишиқининг
қўлига тутади. «Бирор нарса керак бўлса кеп-
тур». Кампир шугиналарнинг келиб-кетишидан
хурсанд бўлади, гапирган гаплари эса шу... бир
галида. Гулдуракда, гулдурак. Феъли-рўй!
«Ўзиям зерикиб ўтирувдим. Киравер. Сали-
манинг қоратойлоғимисан... Кир. Нимага мунча
тимирскиланасан?.. Чиқсупага. Ма, ғилминди, е.
Хозиргилар ғилминдини қаерданам билади...
Ол, болам, ол!.. Яхшимикан? Бўйинг шадороз-
дай бўп тебранасан-а? Биламиқ, юлқа, гарчиш,
ширгуруч, тўрта, қайла, кўчаош нима билмай
ўсаётгандан сўнг шундай бўлади-да. Энанг тен-
гиларнинг ҳаммаси қилтанглайди, қирққа ки~
риб-кирмай кўтарам бўп қолган... Икки бола
туғиб-туғмай ув-увлайди, ўрни ўриб, қирни
қирадиган пайти, гўр бўлама, ўзимизди эски
овқатларни қилишга бўйни ёр бермайди, була-
ринг ор билишадими-ей, бекор ran, эринади,
билгани пиёва, шилдир шўрва... Қозонда мой-
ни жириллатганим ҳисоб дейди...». Бола кам-
пирнинг сўзларини илғаб-илғамай чақа сариёғ
ва сутдан тайёрланган лаззатли «перашка>ни
паққос тушираверди. Учинчисини еб тугат-
гач ҳансираб қолади. «Момо, мен кетдим».
Кампир тўнтарма катта саватни кўтариб ту-
хум тўла елим косани болага узатади. «Ма,
энангга айт, тухумни тоқ бостирсин, йўқосам,
жўжа чиқмайди, энанг шуниям билмайди-ёв».
«Тухумлар жуфт чиқса-чи момо?», «Биттасини
отангта қовуриб берсин...», — узиб олади кам-
пир. <Ҳа, айтмоқчи, энангга айт, товуқларниям
воли бор экан, деб қўй. Ҳеч бўлмаса шу га-
пимни тушунтир...».
* ii
Гулдурак момо супада гум-гурсдай бўлиб
урчуқ йигираяпти. Ўтиришини кўринг. Урчуқ
эмас, чархи дунни айлантираяпти, гўё. Сўл
қўл хавода, ипни тутган, ўнг қўл билан эса
ип туташган урчуқни шипиллатиб айлантириб
юборадики, бу кескин харакат гўё чавандознинг
қилич сермашидаги оний ҳолатга ўхшаб кета-
ди. Рахим бова катта дарвозанинг очиқ «бола
эшиги»дан кирди-да, кампирига бир пас сер
солиб турди. Кампир сезди. Ишини тўхтатиб
T.me/sinovlarihayot
чолига кис каради. Чол ўзича қовоқ уйди.
Шунчаки бостирма томон юрди. Ҳовлида
қиладиган ишнинг тайини бўлмаса ҳам унга-
бунга уринмоққа шайланди. Ишқилиб, кампир
эрталабки гапни қўзғамаса бўлди.
— Келдингизми? Качон бораман деяпсиз?
Чол ортидан камчи егандай бир чайкалиб
тўхтади: «Оббо, яна бошлади!» Кампирга ўги-
рилди.
— Қаерга? Нима деяпсан?
Момо энди гулдуради:
— Талмовсираб тол кесасиз-а? Шундаям
ота бўладими-я? Шу болани агарам бир жой-
дан орттириб келган бўлсамам, шу бола чип-
экан», кўнглидан ўтказди чол. Итбоқарнинг
изидан эрталабки ҳайдовчи кирди. Ҳаммом то-
монга юриб иккита одам бўйи хода топиб чим-
сатҳ чеккасига қокди. Улар орасига оқбўз тор-
тиб, мармар ҳовуз ҳамда чолу кампир ўтирган
сўри орасини тўсди. Сўнг кўча эшик орти-
даги машина ўриндиғидан иккита қути олиб
келди-да, ҳовуз четидаги столга қўйди. Усти
ёпиқ войиш остидаги столлар устига турли
хил ичимлик, шишаларни териб мева-чева би-
лан безатди. Чолу кампир ажабсиниб қараб
қўйишди.
— Бугун меҳмон келадиган кун экан, ойи,
дада. Яна меҳмонлар келишаяпти. Машҳур ак-
тёр хотини билан келаяпти. Борамиз, дейишди,
йўқ деёлмадик, — келин тил учида сипойилик
қилди.
— Меҳмонга келма, деб бўларканми, меҳмон
келгани яхши. Меҳмони кўп уйнинг ризқиям
мўл бўлади, айланай, — кампир келинга рўй
хушлик берган бўлди. Арча тагида кабоб қўра
тозалаётган ўғил ота-онасига бир разм солиб
қўйди. Чол яна илжайди. «Дову дастгинангдан
ўргилай улим...».
Чинданам телевизордан тушмайдиган машҳур
актёр хотини билан ҳовли ўртасига кириб кел-
ганда, Рисолат югургилаб уларга пешвоз чиқди.
Актёр Рисолат билан чўлпиллатиб ўпишиб
кўришди. Хотини ҳам шундай қилди, ўғил
Турдиқул ҳам бундай русумни канда қилмади,
бир-бири билан юзўпишди қилишгач, ўғил
меҳмонларга сўрида ўрнидан тик турган ота-
онасини танипггирган бўлди. Сўнг меҳмонларни
етаклаб, бўзнинг ортига олиб ўтди. Чолу кам-
пир ҳайрату ажабсиниш билан бир-бирига маъ-
ноли караб чўк тушдилар. Бўз ортида ган-
гур-гунгур, қийқириқ бошланди. Сув шалопла-
ди. Қадаҳлар жаранги эшитилди, кулган ким,
қийқирган ким...
— Бу ерларда ҳаёт бошқача экан, бовоси, —
деди кампир.
— Бошқача. Хдмма нарса бошқача, — деди
чол ҳам.
— Хўш, энди нима қиламиз, бовоси?
— Эрталаб тонгда кетамиз. Ё, коласанми?
— Сизники маъқул. Сиз нима десангиз шу!
Бу гал сизники жуфт бўлди, бовоси.
Кампир бир нуқтага кўз қадаб жимиб қолди.
қароғида айланаётган кўз ёшларини чоли
кўришини истамасди. Чол юзини тескари бур-
ди. Кампир енги билан ёшли кўзларини артди.
«Бўздевор» ортидаги мармар ҳовуз суви яна
шалоплади. Аёллар қийқиришди. Итбоқар кал-
ласи козондай қоп-қора эшакдай итни ҳарсил-
латиб етаклаб чиқди, бир қўлида итнинг зан
жири, бир қўлида яримлаган ароқ шишаси. Ит
сўрига бир қараб ириллаб қўйди-да, ҳаммом
томон гандираклаб бораётган итбоқарнинг орти-
дан лўкиллаб эргашди.
Орадан чорак соат вақт ўтар-ўтмас чол
таҳорат олиш учун ҳаммом сари илдамлади.
Шунда чол оркасидан алланима гувиллаб учиб
келаётганини ҳис қилди-да, туйқус ўгирилди,
ўзи томон шамол тезлигида жон-жахди билан
отилаётган катта итни кўрди. Миясида чақмоқ
чаққандай бўлди. Баҳайбат ит унга зарбу забт-
да урилиб танасини тилка-тилкалаб ташлаши
оний ҳолатда шууридан кечиб оёқ-қўли увушиб
бақрайиб қолди. Шу тобда... uiy тобда осмон
гумбурлаб, ер силкингандай бўлди — борлиқни
сўрида сапчиб туриб кетган гулдурак кампир-
нинг гулдураган овози тутди:
— Тўх-т-а-а-а!
Ит таққа тўхтади. Бир айланди-да, ғингшиб
ортига қайтди. Мармар ҳовуз бўйидагилар тах-
тадай бўлнб қотиб туришарди.
Дунё бехабар итбоқар эса мук тушган кўйи
ҳаммом деворига суяниб хуррак отарди.
Тамом.
T.me/sinovlarihayot
изидан эрталабки ҳайдовчи кирди. Ҳаммом то-
монга юриб иккита одам бўйи хода топиб чим-
сатҳ чеккасига қокди. Улар орасига оқбўз тор-
тиб, мармар ҳовуз ҳамда чолу кампир ўтирган
сўри орасини тўсди. Сўнг кўча эшик орти-
даги машина ўриндиғидан иккита қути олиб
келди-да, ҳовуз четидаги столга қўйди. Усти
ёпиқ войиш остидаги столлар устига турли
хил ичимлик, шишаларни териб мева-чева би-
лан безатди. Чолу кампир ажабсиниб қараб
қўйишди.
— Бугун меҳмон келадиган кун экан, ойи,
дада. Яна меҳмонлар келишаяпти. Машҳур ак-
тёр хотини билан келаяпти. Борамиз, дейишди,
йўқ деёлмадик, — келин тил учида сипойилик
қилди.
— Меҳмонга келма, деб бўларканми, меҳмон
келгани яхши. Меҳмони кўп уйнинг ризқиям
мўл бўлади, айланай, — кампир келинга рўй
хушлик берган бўлди. Арча тагида кабоб қўра
тозалаётган ўғил ота-онасига бир разм солиб
қўйди. Чол яна илжайди. «Дову дастгинангдан
ўргилай улим...».
Чинданам телевизордан тушмайдиган машҳур
актёр хотини билан ҳовли ўртасига кириб кел-
ганда, Рисолат югургилаб уларга пешвоз чиқди.
Актёр Рисолат билан чўлпиллатиб ўпишиб
кўришди. Хотини ҳам шундай қилди, ўғил
Турдиқул ҳам бундай русумни канда қилмади,
бир-бири билан юзўпишди қилишгач, ўғил
меҳмонларга сўрида ўрнидан тик турган ота-
онасини танипггирган бўлди. Сўнг меҳмонларни
етаклаб, бўзнинг ортига олиб ўтди. Чолу кам-
пир ҳайрату ажабсиниш билан бир-бирига маъ-
ноли караб чўк тушдилар. Бўз ортида ган-
гур-гунгур, қийқириқ бошланди. Сув шалопла-
ди. Қадаҳлар жаранги эшитилди, кулган ким,
қийқирган ким...
— Бу ерларда ҳаёт бошқача экан, бовоси, —
деди кампир.
— Бошқача. Хдмма нарса бошқача, — деди
чол ҳам.
— Хўш, энди нима қиламиз, бовоси?
— Эрталаб тонгда кетамиз. Ё, коласанми?
— Сизники маъқул. Сиз нима десангиз шу!
Бу гал сизники жуфт бўлди, бовоси.
Кампир бир нуқтага кўз қадаб жимиб қолди.
қароғида айланаётган кўз ёшларини чоли
кўришини истамасди. Чол юзини тескари бур-
ди. Кампир енги билан ёшли кўзларини артди.
«Бўздевор» ортидаги мармар ҳовуз суви яна
шалоплади. Аёллар қийқиришди. Итбоқар кал-
ласи козондай қоп-қора эшакдай итни ҳарсил-
латиб етаклаб чиқди, бир қўлида итнинг зан
жири, бир қўлида яримлаган ароқ шишаси. Ит
сўрига бир қараб ириллаб қўйди-да, ҳаммом
томон гандираклаб бораётган итбоқарнинг орти-
дан лўкиллаб эргашди.
Орадан чорак соат вақт ўтар-ўтмас чол
таҳорат олиш учун ҳаммом сари илдамлади.
Шунда чол оркасидан алланима гувиллаб учиб
келаётганини ҳис қилди-да, туйқус ўгирилди,
ўзи томон шамол тезлигида жон-жахди билан
отилаётган катта итни кўрди. Миясида чақмоқ
чаққандай бўлди. Баҳайбат ит унга зарбу забт-
да урилиб танасини тилка-тилкалаб ташлаши
оний ҳолатда шууридан кечиб оёқ-қўли увушиб
бақрайиб қолди. Шу тобда... uiy тобда осмон
гумбурлаб, ер силкингандай бўлди — борлиқни
сўрида сапчиб туриб кетган гулдурак кампир-
нинг гулдураган овози тутди:
— Тўх-т-а-а-а!
Ит таққа тўхтади. Бир айланди-да, ғингшиб
ортига қайтди. Мармар ҳовуз бўйидагилар тах-
тадай бўлнб қотиб туришарди.
Дунё бехабар итбоқар эса мук тушган кўйи
ҳаммом деворига суяниб хуррак отарди.
Тамом.
T.me/sinovlarihayot
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🥀 Одамзодга бу дунёда не керак...
Кўп эмас озгинагина шу керак...
Бу нима деб хайрон бўлманг...
Азизларим бу хаммага керак...
Ўзи арзон лек у сотилмас...
У олтинга хам топилмас...
Бу МЕХРдир, бу МЕХР!!!
Ҳеч биримизни меҳр оқибат асло тарк этмасин 😊
Бугунги кунингиз
ХАЙРЛИ БЎЛСИН
T.me/sinovlarihayot
Кўп эмас озгинагина шу керак...
Бу нима деб хайрон бўлманг...
Азизларим бу хаммага керак...
Ўзи арзон лек у сотилмас...
У олтинга хам топилмас...
Бу МЕХРдир, бу МЕХР!!!
Ҳеч биримизни меҳр оқибат асло тарк этмасин 😊
Бугунги кунингиз
ХАЙРЛИ БЎЛСИН
T.me/sinovlarihayot
―Марина ўзи тўрт қаватли бино бўлса.Қаерга кетяпсан?Зиналар ҳам тугамади-я ,―дедим оёқларим толганини ҳис қилиб.
―Мана келиб ҳам қолдик.Мени шу ерда кутиб туринг,Нодир ака. ―Марина шундай деб узун коридордаги қайсидир эшикни очиб кириб кетди.
Чамамда бир соатча вақт ўтди.Марина чиқавермагач,ўзим ўша хонани эшигини тақиллатдим.Аммо ҳеч қандай жавоб бўлмагач,эшикни итариб ичкарига кирдим.Хонада ҳеч ким йўқ, хароба деворларда чакка излари,биргина эски стол хона ўртасида турарди.
Бирдан этим жимирлаб,баданимга енгил титроқ югурди."Қаерга келиб қолдим? Марина қани?"Бошқа хоналарни очиб қарадим.Ҳаммаси хароба,тўкилиб кетаётган аҳволда ва кимсасиз эди. Собиқ хотинимнинг мени қандайдир номаълум жойга олиб келгани, сирли равишда ғойиб бўлгани,бу ғалати бинонинг кимсасизлиги юрагимга қўрқув солганди. Зиналардан учиб тушарканман, зах ва рутубат ҳидини энди илғадим. Бинодан чиқишим билан қаерда келганимни англаш учун орқамга қарасам, ахлатхонага ўхшаш жойда турганимни кўрдим. Ваҳимага тушганимча, қандай қилиб катта кўчага чиқиб қолганимни билмайман.
Такси тўхтатарканман, соатимга қараб ҳайрон қолдим.Чунки автобусим жўнашига атиги беш дақиқа қолган эди. Вақтнинг сирли равишда тез ўтгани мен учун жумбоқ эди. Бироз ўйланиб турдим-да, ҳайдовчига Маринанинг уй манзилини айтдим.Ҳаммасига аниқлик киргизиш учун шундай қилмасам бўлмасди.Чунки автобусга барибир кечиккандим.
Мана у яшайдиган кўчага кириб келдим.”15” рақами ёзилган дарвоза қўнғироғини босдим. Бироздан кейин эшикни унинг онаси Нина хола очди. Собиқ қайнонам менга бироз тикилиб турдида,негадир тўсатдан йиғлаб юборди.Мени бағрига босаркан "Ниҳоят келибсанда,а ўғлим?"― деди.
―Ҳа,ойи келдим.Яхшимисиз?Марина қани?
―Марина? Ахир у бундан тўққиз йил олдин вафот этганку.―Нина хола шу гапларни айтаркан,баттар ҳўнграшга тушди.―Нима хабаринг йўқмиди?
―Қанақасига вафот этади? Ахир мен уни бугун кўрдим-ку.
Нина холанинг гапидан эсанкираганча,шундай дедим-у,баттар қўрқиб кетдим.
―Сен уни кўришинг мумкин эмас.Уйга кир ўғлим.Ҳозир Акбар амакинг ҳам келиб қолади.
Эс-ҳушим ўзимда эмасди.Нина холага эргашиб у телевизор кўриб ўтирган дахлизга кирарканман, беихтиёр Маринанинг хонасига қараб юрдим.Тўйдан кейин "Сизларнинг уйингизда яшамайман,"―деб жанжал қилганларим, Маринанинг мени деб қийин шароитли ётоқхонада яшагани эсимга тушди.
Маринанинг хонасига кириб қотиб қолдим.Унинг бугун мен кўргандаги оппоқ кўйлаги очиқ турган шкафнинг эшигидан кўриниб турарди.Орқамдан иккита кофе дамлаб, Нина хола кириб келди.
―Қизим Россиядан қайтгач,ғалати бўлиб қолди. сўз бошлади у. ―Сен билан ажрашгач,тўғрироғи сен бу ердан кетиб қолганингдан сўнг ҳаёт унинг учун маъносини йўқотганини кўп бора айтган менга.Иккаланг бирга юрган боғларга, хиёбонларга, институтга бориб келар, биз билан умуман гаплашгиси келмасди...
Қизимизнинг кўз олдимизда сўлиб бораётганини кўриш биз учун азоб эди...―Нина хола шундай деб аламли хўрсинди. ―Аммо ҳеч нарса қилолмасдик. Сенинг қаердалигингни ҳам билмасдик.Бир куни қизим ухлади-ю,шу билан қайтиб жойидан турмади...
Қотиб қолган,гаранг бир аҳволда эдим. Қайнонам аста қўлтиғимдан олиб дазлизга етаклади.
Тўғри, ўшанда мен у билан ажрашгач,шартнома асосида чет элга ишга кетдим. Отам вафот этгач,онамни ҳам олиб кетдим.Ишларим юришиб кетгач,шаҳарга қайтиб ўз корхонамни очдим. Фақат шахсий ҳаётимда ҳеч қандай ўзгариш бўлмади.Қанча қизларни учратдим.Аммо ҳеч кимни севолмадим. T.me/sinovlarihayot
Тўхта, Нина хола нима деди? Агар Марина ўлганига тўққиз йил бўлган бўлса, унда бугун мен ким билан учрашдим? Нина холага бугунги воқеаларни сўзлаб берарканман,бирдан телевизорда "Янгиликлар" дастурини олиб бораётган журналист қизнинг гаплари эътиборимни тортди. Унинг айтишича, бугун мен чиқишим керак бўлган автобус катта юк машинаси билан тўқнашиб, жарликка қулаган ва унинг ичидаги йўловчилардан кўпи воқеа жойида вафот этишган экан.
―Мана келиб ҳам қолдик.Мени шу ерда кутиб туринг,Нодир ака. ―Марина шундай деб узун коридордаги қайсидир эшикни очиб кириб кетди.
Чамамда бир соатча вақт ўтди.Марина чиқавермагач,ўзим ўша хонани эшигини тақиллатдим.Аммо ҳеч қандай жавоб бўлмагач,эшикни итариб ичкарига кирдим.Хонада ҳеч ким йўқ, хароба деворларда чакка излари,биргина эски стол хона ўртасида турарди.
Бирдан этим жимирлаб,баданимга енгил титроқ югурди."Қаерга келиб қолдим? Марина қани?"Бошқа хоналарни очиб қарадим.Ҳаммаси хароба,тўкилиб кетаётган аҳволда ва кимсасиз эди. Собиқ хотинимнинг мени қандайдир номаълум жойга олиб келгани, сирли равишда ғойиб бўлгани,бу ғалати бинонинг кимсасизлиги юрагимга қўрқув солганди. Зиналардан учиб тушарканман, зах ва рутубат ҳидини энди илғадим. Бинодан чиқишим билан қаерда келганимни англаш учун орқамга қарасам, ахлатхонага ўхшаш жойда турганимни кўрдим. Ваҳимага тушганимча, қандай қилиб катта кўчага чиқиб қолганимни билмайман.
Такси тўхтатарканман, соатимга қараб ҳайрон қолдим.Чунки автобусим жўнашига атиги беш дақиқа қолган эди. Вақтнинг сирли равишда тез ўтгани мен учун жумбоқ эди. Бироз ўйланиб турдим-да, ҳайдовчига Маринанинг уй манзилини айтдим.Ҳаммасига аниқлик киргизиш учун шундай қилмасам бўлмасди.Чунки автобусга барибир кечиккандим.
Мана у яшайдиган кўчага кириб келдим.”15” рақами ёзилган дарвоза қўнғироғини босдим. Бироздан кейин эшикни унинг онаси Нина хола очди. Собиқ қайнонам менга бироз тикилиб турдида,негадир тўсатдан йиғлаб юборди.Мени бағрига босаркан "Ниҳоят келибсанда,а ўғлим?"― деди.
―Ҳа,ойи келдим.Яхшимисиз?Марина қани?
―Марина? Ахир у бундан тўққиз йил олдин вафот этганку.―Нина хола шу гапларни айтаркан,баттар ҳўнграшга тушди.―Нима хабаринг йўқмиди?
―Қанақасига вафот этади? Ахир мен уни бугун кўрдим-ку.
Нина холанинг гапидан эсанкираганча,шундай дедим-у,баттар қўрқиб кетдим.
―Сен уни кўришинг мумкин эмас.Уйга кир ўғлим.Ҳозир Акбар амакинг ҳам келиб қолади.
Эс-ҳушим ўзимда эмасди.Нина холага эргашиб у телевизор кўриб ўтирган дахлизга кирарканман, беихтиёр Маринанинг хонасига қараб юрдим.Тўйдан кейин "Сизларнинг уйингизда яшамайман,"―деб жанжал қилганларим, Маринанинг мени деб қийин шароитли ётоқхонада яшагани эсимга тушди.
Маринанинг хонасига кириб қотиб қолдим.Унинг бугун мен кўргандаги оппоқ кўйлаги очиқ турган шкафнинг эшигидан кўриниб турарди.Орқамдан иккита кофе дамлаб, Нина хола кириб келди.
―Қизим Россиядан қайтгач,ғалати бўлиб қолди. сўз бошлади у. ―Сен билан ажрашгач,тўғрироғи сен бу ердан кетиб қолганингдан сўнг ҳаёт унинг учун маъносини йўқотганини кўп бора айтган менга.Иккаланг бирга юрган боғларга, хиёбонларга, институтга бориб келар, биз билан умуман гаплашгиси келмасди...
Қизимизнинг кўз олдимизда сўлиб бораётганини кўриш биз учун азоб эди...―Нина хола шундай деб аламли хўрсинди. ―Аммо ҳеч нарса қилолмасдик. Сенинг қаердалигингни ҳам билмасдик.Бир куни қизим ухлади-ю,шу билан қайтиб жойидан турмади...
Қотиб қолган,гаранг бир аҳволда эдим. Қайнонам аста қўлтиғимдан олиб дазлизга етаклади.
Тўғри, ўшанда мен у билан ажрашгач,шартнома асосида чет элга ишга кетдим. Отам вафот этгач,онамни ҳам олиб кетдим.Ишларим юришиб кетгач,шаҳарга қайтиб ўз корхонамни очдим. Фақат шахсий ҳаётимда ҳеч қандай ўзгариш бўлмади.Қанча қизларни учратдим.Аммо ҳеч кимни севолмадим. T.me/sinovlarihayot
Тўхта, Нина хола нима деди? Агар Марина ўлганига тўққиз йил бўлган бўлса, унда бугун мен ким билан учрашдим? Нина холага бугунги воқеаларни сўзлаб берарканман,бирдан телевизорда "Янгиликлар" дастурини олиб бораётган журналист қизнинг гаплари эътиборимни тортди. Унинг айтишича, бугун мен чиқишим керак бўлган автобус катта юк машинаси билан тўқнашиб, жарликка қулаган ва унинг ичидаги йўловчилардан кўпи воқеа жойида вафот этишган экан.
Имом Шофеъийнинг ҳикматларидан.
Имом Шофеъийнинг Юнус деган шогирдлари бор эди. Бир куни устози Шофеъий билан бир (фиқҳий) масалада ихтилофга бориб қолди. Шунда шогирд жаҳл билан ўрнидан турди-да, дарсни ташлаб уйига кетди.
Тун кирганда уйининг эшиги тақиллади. Эшикни очса, Имом Шофеъий турган эканлар. У киши шогирдга гапира бошлади:
— Эй Юнус! Бизни юзлаб масалалар жамлаган эди, қандай қилиб энди биргина масала бизни ажратиши мумкин?!
— Эй Юнус! Ҳар бир ихтилофда ғолиб чиқишга урунма. Баъзан кўнгил олиш вазиятларда ғолибликни қўлга киритишдан кўра авлороқ бўлади.
— Эй Юнус, ўзинг қурган ва устидан ўтган кўприкни бузиб ташлама, эҳтимол бир куни ундан қайта ўтишга муҳтож бўларсан. Доимо «хато»ни ёмон кўр, аммо «хатокор»ни эмас! Бор юракдан «маъсият»дан нафратлан, лекин «осий»ни кечир ва унга раҳм қил!
— Эй Юнус! «сўз»ни танқид қилгин, лекин «сўзловчи»ни эҳтиром қил!
Бизнинг вазифамиз «беморлик»ни йўқотишдир, «бемор»ни эмас!
© Устоза Одинахон Муҳаммад Содиқ ҳафизаҳаллоҳ таржимаси
T.me/sinovlarihayot
Имом Шофеъийнинг Юнус деган шогирдлари бор эди. Бир куни устози Шофеъий билан бир (фиқҳий) масалада ихтилофга бориб қолди. Шунда шогирд жаҳл билан ўрнидан турди-да, дарсни ташлаб уйига кетди.
Тун кирганда уйининг эшиги тақиллади. Эшикни очса, Имом Шофеъий турган эканлар. У киши шогирдга гапира бошлади:
— Эй Юнус! Бизни юзлаб масалалар жамлаган эди, қандай қилиб энди биргина масала бизни ажратиши мумкин?!
— Эй Юнус! Ҳар бир ихтилофда ғолиб чиқишга урунма. Баъзан кўнгил олиш вазиятларда ғолибликни қўлга киритишдан кўра авлороқ бўлади.
— Эй Юнус, ўзинг қурган ва устидан ўтган кўприкни бузиб ташлама, эҳтимол бир куни ундан қайта ўтишга муҳтож бўларсан. Доимо «хато»ни ёмон кўр, аммо «хатокор»ни эмас! Бор юракдан «маъсият»дан нафратлан, лекин «осий»ни кечир ва унга раҳм қил!
— Эй Юнус! «сўз»ни танқид қилгин, лекин «сўзловчи»ни эҳтиром қил!
Бизнинг вазифамиз «беморлик»ни йўқотишдир, «бемор»ни эмас!
© Устоза Одинахон Муҳаммад Содиқ ҳафизаҳаллоҳ таржимаси
T.me/sinovlarihayot
ОНА ХОНАНИ ЁПИНГ, У ЗОТ ЧИҚИБ КЕТМАСИНЛАР….
Насроний аёл, "Эй Муҳаммад, қанисан? Умматинг туғилган кунингни нишонлаб қизимни ўлдирди!", дея бақирар эди. Жавоби эса ҳайқириқдан кўра тезроқ келди.
Ҳикоянинг бошланиши...
1953 йил, Лубноннинг Сайда шаҳрида мусулмонлар одатдагидек Пайғамбаримизнинг туғилган кунларини нишонлар эди.
Лубнонда қадимдан байрамларда осмонга ўқ отиш одати урф бўлиб, бу сафар ҳам шундай тарзда отилган ўқлардан бири машҳур насроний Ғаттос оиласининг кичик қизи бошига қайтиб келиб тегди. Атрофдагилар қизни ўша жойга яқин Ғассон Ҳамуднинг шифохонасига олиб бордилар. Аммо шифокорлар қизнинг оиласига унинг бундай оғир ҳолатида қўлларидан ҳеч нарса келмаслигини, уни Байрутдаги Америка университети шифохонасига кўчириш кераклигини айтишди. Қиз тезликда айтилган шифохонага кўчирилди. Қизнинг муолажаси учун Лубноннинг машҳур шифокорлари АҚШнинг бир гуруҳ шифокорлари билан бирга ҳаракат қилдилар. Лекин бошдаги тешик катта бўлиб борган сари кўп қон кетар, шифокорлар нима қиларини билмас, қизнинг оиласи ҳам умидларини узар ҳолга келган эди. Шунда қизнинг насроний онаси нола қила бошлади: "Қаердасан, эй Муҳаммад? Мусулмонларнинг пайғамбари, сен қанисан? Кел, умматинг менинг қизимни не аҳволга солганини кўр", дер ва кўзларидан ёш тўхтамас, тинмай "Мусулмонлар сенинг туғилган кунингни нишонлаб менинг қизимни ўлдирди, ўлдирди...!", дер эди.
Айни вақтда амалиёт хонасидаги шифокорлар ўзларидан бирини қиз билан сўнгги хайрлашув учун аёлни чақириб келишга жўнатди. Шифокор чиқиб, онага қизи жон бериш ҳолатида экани, у билан видолашиб олиши учун ичкарига кириши кераклигини айтди. Бу гапни эшитган онанинг вужудини титроқ босди. Оёқларини зўрма-зўракай ичкарига қараб йўналтирди. Охирги дам... Онанинг ҳолати ҳам жуда ачинарли ҳолга келган эди. Базўр эшикни очди. Очди-ю ҳайратга тушди... Қизи караватга ўтириб, "Эшикни ёпинг она, чиқиб кетмасин, ёпинг", дерди. Она вазиятдан карахт ҳолда гапиролмай қолди. Нима бўлаётганини тушунмасди. Қизи қандай ҳушига келди, қандай қилиб гапирмоқда? Аёлнинг бошида сониялар ичида саволлар кўпайиб кетди.
Бироз ўзига келди-ю: "Қизим, кимнинг қўлидан тутай, нима ҳақида гапиряпсан?", деди. Қизнинг жавоби онани ва атрофдагиларни даҳшатга солди: "Муҳаммад, она! Хонага Оллоҳнинг расули Муҳаммад кирди ва қўлини бошимга қўйди. Шунда жароҳат ҳам, қон ҳам кетди. Сиз эшикни очганингизда у чиқиб кетди", деди.
Қизнинг онаси, оиласи Ғаттос ҳамда АҚШлик шифокорларнинг барчаси исломни қабул қилди.
Бу Ислом дини. Насроний бир она "Эй Муҳаммад", деди ва дарҳол жавобини олди. Лубнонликларнинг аксарияти бу воқеани ҳозирга қадар эслайди.
(с)
T.me/sinovlarihayot
Насроний аёл, "Эй Муҳаммад, қанисан? Умматинг туғилган кунингни нишонлаб қизимни ўлдирди!", дея бақирар эди. Жавоби эса ҳайқириқдан кўра тезроқ келди.
Ҳикоянинг бошланиши...
1953 йил, Лубноннинг Сайда шаҳрида мусулмонлар одатдагидек Пайғамбаримизнинг туғилган кунларини нишонлар эди.
Лубнонда қадимдан байрамларда осмонга ўқ отиш одати урф бўлиб, бу сафар ҳам шундай тарзда отилган ўқлардан бири машҳур насроний Ғаттос оиласининг кичик қизи бошига қайтиб келиб тегди. Атрофдагилар қизни ўша жойга яқин Ғассон Ҳамуднинг шифохонасига олиб бордилар. Аммо шифокорлар қизнинг оиласига унинг бундай оғир ҳолатида қўлларидан ҳеч нарса келмаслигини, уни Байрутдаги Америка университети шифохонасига кўчириш кераклигини айтишди. Қиз тезликда айтилган шифохонага кўчирилди. Қизнинг муолажаси учун Лубноннинг машҳур шифокорлари АҚШнинг бир гуруҳ шифокорлари билан бирга ҳаракат қилдилар. Лекин бошдаги тешик катта бўлиб борган сари кўп қон кетар, шифокорлар нима қиларини билмас, қизнинг оиласи ҳам умидларини узар ҳолга келган эди. Шунда қизнинг насроний онаси нола қила бошлади: "Қаердасан, эй Муҳаммад? Мусулмонларнинг пайғамбари, сен қанисан? Кел, умматинг менинг қизимни не аҳволга солганини кўр", дер ва кўзларидан ёш тўхтамас, тинмай "Мусулмонлар сенинг туғилган кунингни нишонлаб менинг қизимни ўлдирди, ўлдирди...!", дер эди.
Айни вақтда амалиёт хонасидаги шифокорлар ўзларидан бирини қиз билан сўнгги хайрлашув учун аёлни чақириб келишга жўнатди. Шифокор чиқиб, онага қизи жон бериш ҳолатида экани, у билан видолашиб олиши учун ичкарига кириши кераклигини айтди. Бу гапни эшитган онанинг вужудини титроқ босди. Оёқларини зўрма-зўракай ичкарига қараб йўналтирди. Охирги дам... Онанинг ҳолати ҳам жуда ачинарли ҳолга келган эди. Базўр эшикни очди. Очди-ю ҳайратга тушди... Қизи караватга ўтириб, "Эшикни ёпинг она, чиқиб кетмасин, ёпинг", дерди. Она вазиятдан карахт ҳолда гапиролмай қолди. Нима бўлаётганини тушунмасди. Қизи қандай ҳушига келди, қандай қилиб гапирмоқда? Аёлнинг бошида сониялар ичида саволлар кўпайиб кетди.
Бироз ўзига келди-ю: "Қизим, кимнинг қўлидан тутай, нима ҳақида гапиряпсан?", деди. Қизнинг жавоби онани ва атрофдагиларни даҳшатга солди: "Муҳаммад, она! Хонага Оллоҳнинг расули Муҳаммад кирди ва қўлини бошимга қўйди. Шунда жароҳат ҳам, қон ҳам кетди. Сиз эшикни очганингизда у чиқиб кетди", деди.
Қизнинг онаси, оиласи Ғаттос ҳамда АҚШлик шифокорларнинг барчаси исломни қабул қилди.
Бу Ислом дини. Насроний бир она "Эй Муҳаммад", деди ва дарҳол жавобини олди. Лубнонликларнинг аксарияти бу воқеани ҳозирга қадар эслайди.
(с)
T.me/sinovlarihayot
Оила синовга дуч келганда "Сени деб...", дея таъна қилинмайди, балки, "Мен ёнингдаман ...", дея таскин-мадад берилади.
Оиланинг олтин қоидасини шу.
T.me/sinovlarihayot
Оиланинг олтин қоидасини шу.
T.me/sinovlarihayot
🍒 Ёшлик эликсири: олча шарбати ёшаришга ёрдам беради
Олча таркибида кўплаб антиоксидантлар мавжуд бўлиб, улар ҳужайраларни йўқ қилишдан, қаришдан ҳимоя қилади ва қондаги шакар даражасини пасайтиради.
Кекса одамлар кўпинча уйқусизликдан азият чекишади ва уйқу гормони мелатонинни ўз ичига олган олча шарбати бу муаммони ҳам ҳал қилишга ёрдам беради. 👇
T.me/sinovlarihayot
Олча таркибида кўплаб антиоксидантлар мавжуд бўлиб, улар ҳужайраларни йўқ қилишдан, қаришдан ҳимоя қилади ва қондаги шакар даражасини пасайтиради.
Кекса одамлар кўпинча уйқусизликдан азият чекишади ва уйқу гормони мелатонинни ўз ичига олган олча шарбати бу муаммони ҳам ҳал қилишга ёрдам беради. 👇
T.me/sinovlarihayot