​​​​Улар хам хар хил огриклар билан, кимнидир кули синган яна бирини оёги гипсда..
Беморлардан бирига Сомса, Шашлик олиб келишди.. Хонада хушбуй, димокни китиклаб,  иштахани очувчи хид таракалди..
Бир кули синган Аёл утириб сомса шашликларни егани сари Назокатнинг укасини хам егиси келиб:
~ Опа бизга хам докторлар сомса беришадими? Аа ?? Опа сомса хаммага беришадими??...
~ Йук укажон сенга сомса мумкин эмас!
~ Нимага Опажон менга сомса мумкинмас?
Оёгимдан яна кон окадими сомса есам?
~ Ха укажон мумкинмас мана хамшира каша берди шуни ейсан буптими?
~ Опа Шашликчи?? Шашлик? Шашлик хам мумкинмасми-аа??..
Назокатни томогига бир нарса тикилгандек булиб кузига ёш келди..
~Укажон мумкинмас дедимуу, яхши булиб колсанг Ойим олиб беради,хозир мумкинмас боптими?!
~ Опажон богчада хам кунда каша ейман!
Каша егим келмаяпти..
Деб Сомса еб утирган Аёлга караб
мултираб ютиниб куяр эди..
Назокат кузларида ёш билан мажбурлаб укасига каша едирди.
Сомса , шашликларни чапиллаб еб утирган Аёл Болаларга ахамият хам бермади..
Колган беморлар хам узлари билан овора..
Назокат корни оч холда укаси билан ухлаб колди..
Эрталабда Ойиси кириб келди..Кичкина кастрюлкада гуштни урнига Урик коки солинган шавла олиб келибди..
Гушти йук,...
Овкатни болаларига ташлаб ,шошилиб Мактабга ишига кетди...
Халиги Аёл Болалар ейаётган шавлага караб тургани учун Назокат:
~ " Хола келинг, Шавла еймиз" деди.
Уялмасдан У аёл келиб Шавладан бир кошик олиб еди..
~ Гушти борми узи бу шавлани?!
Бемазалигини, Чала коврулганмиее
оппокку?
Назокатни иштаха билан ейаётган укаси:
~ Холажон менга Шашлик билан Сомса мумкинмас экан ..
~ Ким айтди сенга мумкинмас деб?!
Назокат:
~ Мен айтдим мумкинмас деб!!!
Хола Ёш болани олдида бермасдан хар хил нарса еб булмайди..
~ Вой Тирранчаее, Кампирни бир уриб Кичкина килиб куйгандек экансануу- аа?!
Айт олиб келсин Отанг сенларга хам Шашлик ..Сомса...
Рангларингни кара девордек оппок конларинг камлиги билиниб турибди..Яхши яхши овкат едириш керак сенларга! Мумкинмас демасдан!
Тавбааеее Одамларга хайронсан ёш болани  Кичкина кизига ишониб больницага ташлаб кетганига улайми...
Хеч булмаса сал тузукрок овкат олиб келса нима буларкин... Бировларни еганига караб бу ерда болалари ютиниб утиришибди...
У Аёл тухтамай жаврар эди..
Назокат укаси юзида турган кашани артар экан куз ёшларини яширишга харакат килди.
Индамади..Укасини кутариб ташкарига чикиб кетди...Унсиз юм- юм йиглади....
Скамейкада укаси билан утиришса Бир болакай Морожоное еб утиб колди..
Укаси Опасига караса Опаси Маюс Йиглаб утирибди..
Укаси нима дейишини билмай оёгига караб
Туриб ,Уйланиб Опаси:
~ Опа Яхши булиб колсам Морожна хам мумкин буладиаа Опа?!
Опа мен катта булсам Сомсачи буламан!
Кейин хар куни сомса еймиз..
Больницага Сомса олиб келиб хамма касалларга бераман...
Назокат энди узини тухтата олмай йиглаб юборди..
Опа йигламанг Опажон! Катта булсам пулим куп булади.
Хар куни сомса олиб еймиз!
Морожна олиб еймиз! Йигламенг Опа!
Мен сизи узим бокаман!
ОВКАТИМИЗДА ГУШТ КУП булади Опажон.
Хамшира уколга чакирди.
Палатага киришганда оёги синиб ётган аёл Назокатни чакириб пул берди.
Кизим мана бу пулни ол! Ташкарига чиксанг йулни нариги томонида сомса сотади. Иккита олиб келиб уканг билан еб олинглар Ма кизим пулни ол!
Йук хола куйинг керакмас.
Назокат мажбуран пулни олиб сомса олиб кирди.
Кенжатой:
Опа духтирлар бугун сомса мумкин дейишдимиаа? Рахмат Опажон духтирларга.
Укасини хурсанд булиб шошилиб ёгларини окизиб сомсани жажжи куллари билан ушлаб ейишига караб йиглаб юборди Сомса кичкиналиги учун икковини хам укасига едирди. Назокатни томогидан сомса утмас эди.
Йиллар утди Отаси Оламдан утди Укалари катта булишди Хаммаси уз билимлари билан Олий укув юртларини битиришди Яхши жойларда ишлашяпти.
Оналари кариб пенсияга чикди.
Назокат махалласига яхши оилага келин булди.
Кенжатой укаси эса Хар хафта Назокатни Уйига кургани киради Кулидаги  Пакетда доим Сомса Шашлик Иссик Нонвой нон булади.
Болалар хотираси кучли булади. Куп нарсалар хотирасида мухрланиб колади

https://t.me/sinovlarihayot

​​​​лекин овсинимнинг аҳволи оғирлашиб борди. Йигирма кунларда кейин овсинимни касалхонага ётқизишди. Шифокорлар ҳомила она қорнида нобуд бўлиб, ҳатто чирий бошлаганини, энди айрим аъзоларини ҳам қўшиб олиб ташлабгина аёл ҳаётини сақлаб қолиш мумкинлигини айтишибди…
Орадан беш йил вақт ўтди. Ҳозир мени уч яшар ўғилчам, олти ойлик қизалоғим бор. Қайнонам бошқа фарзанд кўролмаслиги сабабли овсиним билан қайнимни ажратиб юборди. Болаларимга, менга эрим ҳам, қайнона-қайнотам ҳам меҳрибон, парвона. Бироқ, мен КЎНГЛИМ билан, виждоним билан ёлғиз қолишга қўрқаман. Бу разиллигим, диёнатсизлигим жавобини фарзандларим бермасайди, деб қўрқиб яшайман. Бу қилмишимга бировни айбдор қилгим йўқ, аммо ўшанда қайнонам, эрим мени хўрламаганида, сабр билан Худонинг синовига елка тутганимни тушуниб, менга таскин берганларида балки, шу тубанликка бормасмидим. Овсинимни бунчалик ёмон кўриб, унга душманлик қилмасмидим…
Сабримнинг мукофотига эришдиму энди собиқ овсинимга қилган ёмонлигим жазосини кутиб яшаяпман....


https://t.me/sinovlarihayot

​​​​дим.
Эндигина унинг кўзидан шашқатор оқаётган ёшни пайқабман. Икки кўзидан дарё бўлиб оқаётган кўз ёшлари юзига аста томар, айни дамдаги ой шуъласида уни янада гўзал қилиб юборар эди. Унга ҳатто йиғлаш ҳам ярашади-я.
– Қўйиб юборинг!
– Қаёққа кетяпсан ахир?!
– Уйга!
– Ўзим сени ташлаб қўяман.
– Ҳожати йўқ.
– Кеч бўлганда қиз болага ёлғиз юришга ким қўйибди. Ўтир дедим!
Қўярда-қўймай орқа ўриндиққа ўтирғиздим-да, машинани ўт олдирдим.
Бир дам жим кетдик. На мен гапира оламан ва на у. Ўртага оғир сукунат чўмди. Қанийди, аввалги журъатим бўлса-ю, уни қанчалар яхши кўришимни айта олсам.
– Қаерга ҳайдай?
– Маҳалламни биласиз-ку. Бир йил бўлди қайтганимизга.
– Бир йил? Нега эртароқ хабар қилмадинг?!
– Нима дейишим керак эди?
– Турмушга чиққандирсан, ҳойнаҳой?
Саволим билан уни хижолат қилиб қўйдим, чоғи, жим бўлиб қолди. Орқани кўрсатувчи ойна орқали унга қараб-қараб оламан. Йиғини бас қилибди, ҳартугул.
– Йўқ...
– Мен ҳам уйланмадим... – тилла топган кишидай оғзим қулоғимда. Ахир шу жавоб тақдиримни ҳал қилиши мумкин эди-да!
– Ойинг яхшими?
– Ҳа, шукр. Яхши бўлиб қолди.
– Очилиб кетибсан.
– Ҳей! Ҳалиям ўзгармабсиз-а? Машинани тўхтатинг. У ёғига ўзим кетаман.
– Ҳечам-да. Етай деб қолдик. Сабр қилиб турсанг, уйингга етамиз. Жиннивой, соғинмадингми?
– ...
– Мен эса соғиндим, жудаям! Ишонмайсанми, қандай ишонтирай?
– Жинни! – кулимсираб ташқарини кузатиб кетаётганини кўриб, кўнглим хотиржам бўлди. Демак, унутмаган...
– Менга қара. Нега индамай кетиб қолгандинг? Бир оғиз манзилингни айтиб кетиш қийинмиди?
– У вақтда онамдан бошқа ҳеч нима юрагимга сиғмас эди...
Қарасам, яна хомуш бўлиб оладиган. Гулининг қўл телефонини олиб, ўз рақамимни тердим. Баҳонада унинг ҳам рақамини билиб олдим.
– Эртага уйингга келаман! Эҳтимол, уйдагилар билан бирга бўлишим ҳам мумкин. Тушундингми?
– Билганингизни қилинг...
Машинадан тушиб, эшик остонасига етганида жилмайиб мен томонга қараб қўйгани юрагимни ёқиб юборди. Ниҳоят, яна уни топиб олганимдан беҳад шод эдим.

Туни билан мижжа қоқмай чиқдим. Уйқу келармиди? Соат ҳам тунги иккидан ўтиб кетганини кўрсатмоқда. Менга нима бўлди ўзи? Наҳотки уни шу қадар қаттиқ севсам. У кетганидан бери бунақа уйқусизликлар кўп бўлар эди. Эҳтимол, ёлғизликка кўниколмаган юрак шу йўл билан менга нисбатан қўзғолон қилаётгандир. Бугунги бедорлик эса ҳаммасидан бошқачароқ эди. Бу гал яхши кайфият билан тонг отишини кутиб оламан чоғи.
Телефон орқали унга хабар йўлласаммикин? Кеч бўлганда безовта қилишим ёқмай, жаҳл қилиб қолса-чи? Бу тун бунчалар узун бўлмаса? Йўқ, бари бир бўлмади. Ётоғимдан туриб олдим. Тавба, анчадан бери ҳис қилмаган туйғуларим ичимга сиғмай кетаётган эди. Бу нима экан? Севгининг қудратими ё?

Буюмларим орасидан эски, сарғайиб кетган дафтарни олдим. Қалингина. Шу ерда қаламим ҳам турганди. Бирор нарса ёзмасам, бўлмасди. Ахир бугун яна илҳомимни топиб олган эдим-да.
Эски қўлёзмаларимни олиб, аста варақладим. Ҳаммаси унга аталган дил номалари, шеърлар... “Мен ҳақимда ёзасизми?” деган киноясини эслаб, кулиб қўйдим. “Ахир ҳамма ижодим фақат сен учун эди-ку!”

Ижод қилмай қўйганимга ҳам кўп бўлибди. Дафтардан янги саҳифа очдим-да, бир муддат нима деб ёзишни билмай, бошим қотди! Ниҳоят... Миямни кемираётган фикрлар уни тарк этмасидан, қоғозга тушириб олишга ошиқдим. Хаёлан унинг табассумини тасаввуримга жойладим-да, ўз-ўзидан қуйилиб келаётган сўзлардан янги дил номасини киритишга киришдим. Энг аввало, ёзмоқчи бўлган ижод намунамнинг сарлавҳасини битиб қўйдим: “Жажжи фаришта...”

Соғиндим-ку кулгуларингни,
Ақлим ўғрилари, найза киприклар.
Соғиндим-ку, қўлларим тутиб,
Қайсар орзуларим сенга етаклар.
Соғиндимку...

https://t.me/sinovlarihayot

​​- Биласизми углингиз улган кечада бирон ит хамла килмасин деб сизни кишлокка кузатиб боргандим.
   Боланинг бу сузларидан кейин унга булган газабим уз узидан йук булди.
    - Рахмат .- дедимда ортга бурилиб уйга караб йул олдим. Борганимда эса мени на кувонтирадиган на хурсанд киладиган янгиликни Бахром акамлардан эшитдим. Овсиним угиллик булибди.
   Лекин боласининг икки кузи юмик яьни куз корачиги йук дунега келибди.
    Уни каргамаган эдим,хатто Аллохга хам солмаган эдим. Аллохим хеч бир емонликни жазосиз колдирмас экан. Овсиним энди бир умрга менга берган азобларини туловини тулаб яшайди. Нафакат овсиним мен хам углимнинг улими учун тавон тулаяпман.
  Аллохим уз углининг котили булмиш мен Онаизорни узинг кечир.
     Ушбу сатрлар шахсий рухий шифохонаси булимининг мижози мархума Шахло Содикованинг кундалигидан кучирилди..
   Эьтиборларингиз учун рахмат сизларга азизларим.....
Тамом
Крик души /Шухрат.

T.me/sinovlarihayot

​​ Турмушга чиқмаган қиз

   Касалхонада бир шифокор қиз бор. Кўриниши, чиройи, қадду қомати ҳар қандай эркакнинг ҳавасини келтирадиган даражада. Одобу ахлоқи ҳам таҳсинларга сазовор. Бироқ ёши қирқдан ўтган бўлса ҳам турмушга чиқмаган. Вақти-вақти билан бунинг сабабини сўрашиб туради. Шунда бу қиз ўзига ярашган табассум ила:
-   Кўнглимга муносиби топилмаяпти, - деб қўя қолади. Аммо бир кун кўнглига ўтирган инсондан шу саволни эшитганидан кейин сабабини батафсил айтиб бермоқчи бўлди. Қиз шундай деди:
   “Шунча ёшга етсам ҳам турмушга чиқмаганимнинг сабаби – мен бир инсонни биламан. У бешта қиз фарзанд кўрган. Хотини олтинчисига ҳомиладор бўлганида буниси ҳам қиз туғилса, болани кўчага ташлаб келаман, деб қасам ичиб юборган. Лекин афсуски, олтинчиси ҳам қиз туғилди.
   Ота ўз қасамида қолиб кечқурун чақалоқни олиб чиқиб кетиб одамлар гавжум бўлиб ўтадиган йўллардан бирининг бўйига қўйиб келган. Эрталаб бориб қараса, қизчани ҳеч ким олиб кетмаган, ўша жойда йиғлаб ётибди. Уйига қайтариб олиб келган. 
   Шу зайлда уч кунгача ҳар кеча кўчага ташлаб келган, эрталаб қайтариб олиб келган. Ниҳоят ҳеч ким олиб кетмагач, тақдирга тан бериб қизчани олиб қолишга мажбур бўлган. 
   Шундан сўнг аёл яна ҳомиладор бўлди. Бу сафаргиси ўғил туғилди. Бироқ дунёнинг бир камлигини қарангки, ўғил туғилиши билан  биринчи туғилган тўнғич қиз оламдан ўтди. Орадан маълум вақт ўтиб аёл иккинчи ўғилини туғди. Иккинчи қиз вафот этди. Шу равишда бешта ўғил кўрди. Аммо ҳар бирига биттадан қиз қурбон бўлди. Фақат ўша охирги туғилган қизгина қолди.
   Йиллар ўтди. Фарзандлар катта бўлишди. Она оламдан ўтди. Ота бетоб бўлиб қолди. Уни парвариш қиламан деб қиз ўзи турмушга чиқмасдан укасини уйлади. Шоядки келин эсли-одобли бўлса отамга қарар деди. Айтганидек келин кўнгилдагидек ширинсухан, эпчил ва қўлигул эди. Бироқ ўғил вафо қилмади. Яхши лавозимга ўтиши муносабати билан шаҳарга кўчиб кетди.
   Кейин иккинчи укани уйлаб-жойлашди. Ундан кейин учинчи, тўртинчи, бешинчиси ҳам уйланди. Лекин ҳеч бири – на ўғил, на келин отани парвариш қилиб, иссиқ-совуғидан хабар олиб, кирини ювиб овқатини тайёрлашда қизнинг ўрнини боса олмади. Айниқса қизнинг меҳри ҳеч кимда топилмас эди.
   Шундай қилиб ота тилаб-тилаб топган ўғилларидан вафо кўрмади. Ташлаб юбормоқчи бўлган қизининг ўрнини ҳеч ким боса олмади. 
   Биласизми ўша қиз ким?
   Ўша қиз – менман! Мен фақат отамнинг хизмати учунгина турмушга чиқмай қолиб кетдим. Отам ҳар куни йиғлаб ҳақимга дуо қилади. Ҳаётда қаттиқ адашганидан афсусланади. Ҳатто мендан кечирим сўраб йиғлайди”
  Сарварбек Йўлдошев. Мирзо Шариф масжиди имом хатиби

T.me/sinovlarihayot

​Хазина.

Эркакнинг биринчи турмуши ўхшамади. Тўғрироғи, аёли унинг феълига бардош бера олмади. Жаҳлдор, қўрс эди эркак. Баҳора эрка ўсганди. Орада фарзанд бор эди, аммо аёл ортиқ бундай яшаб бўлмайди деб ҳисоблади. Кетди. Кўринган одамга собиқ эрини ёмонлаб чиқди. Гап кўпайди. Эркак ғурурини енгиб ортидан бормади.

Икки йил унга бунга оғиз солиб кўрди, ҳеч ким сира қовоғи очилмайдиган бадфеъл инсон билан яшашни истамади.
Учинчи йил Мухторнинг аммаси шаҳардан бир қиз топди." Ёши ўтиб қолган, бахти очилмаган қиз экан,—   деди.
Шаҳарлик қиз қишлоққа келармиди? Хотин қўйган эркакка тегармиди? Теккани билан қишлоқ шароитига кўнармиди?

Агар тақдир бўлиб турган бўлса, шаҳарлик қиз қишлоққа келаркан. Осмон никоҳи ерга тушса, қиз бола хотин қўйган эркакка тегаркан. Агар оилани муқаддас билса, қишлоқ шароитига кўнаркан.

Бибисора Мухторнинг тор кулбасини нурга тўлдирди. У чин солиҳа эди. Турмуш ўртоғига муҳаббатли бўлди.Эрининг қаҳрини келтирмасликка, жаҳлини чиқармасликка интилди. Оғзини пойлаб, кўзига термулиб, чизган чизиғидан чиқмади. Унга меҳр-муҳаббат ҳадя этди, қаддини кўтарди.

Бибисора Мухторнинг уйини фарзандларга тўлдирди, уларга илм ўргатди. У чин олима эди. Ўғилларининг каттаси мактабга чиқиб, ҳам аъло баҳоларга ўқий бошлади. Фарзандлари отасига итоатли бўлдилар.

Бибисора уйнинг сирини кўчага чиқармади. У фозила аёл эди. Борига ҳам кўнди, йўғига ҳам. Эрига қанот бўлди. Қишлоқ аёлларига кўйлак тикди. Тўйларга патир ёпди. Болаларини ёнига олиб меҳнат қилди. Уйидан бир қадам чиқмай пул топди.

Баҳора ҳам турмушга чиқди. Фарзандсизликдан ажрашган эркакка.  Баҳора ҳам  Қаҳрамонга кетма-кет иккита ўғил туғиб берди, аммо негадир ўз ўғлини ота-онасиникига олиб бориб қўйди.

Ўша куни ёмғир ёққанди. Тушга яқин дарвозани биров озорсиз тақиллата бошлади. Қўлини, боғлаб бўйнига осиб олган Баҳора бир қўллаб эшикни очди. Остонада одмигина, аммо ярашиқли кийинган, оппоққина, бодомқовоқ аёл жилмайиб турарди.
Баҳора танимаган бу аёл Бибисора эди.
Дастурхон ёзгани қўймади аёл. Тез кетишини маълум қилди. Аммо юракдан самимий сўзлашди.
— Айланай сиздан, мани адаси жўнатдилар, хўп десангиз, рози бўлсангиз, катта ўғлингизни бобо-бувисининг қўлидан олсак, ўз укалари билан катта бўлса,-деди.
Баҳора "Дод! " деб йиғлаб юборди. Ўғли шундоқ ҳам ҳовли талашиб, бир-бирининг ёқасидан олишгача борган акаларининг уйида, касалманд, қари  чол-кампирнинг қўлида сиғиндидек яшаётган эди.
Бу аёлнинг юзларидан тўғрилик ёғиларди. Негадир, Баҳора унга ишонди, бир оғиз гапига кўнди.
Аёл кетишга чоғланди.
—Опа, деди, Баҳора, эшитдим, бахтли экансиз. Менинг битта армоним бор. Бибисора уни диққат билан эшитаётганини кўриб давом этди
—Ўшанда Мухторнинг уйидан чиқиб кетмасам бўларкан,
Мухторнинг уйида ўлиб кетганимда ҳам армоним йўқ эди. Аёл ўтган куни эри уриб синдирган қўли билан кўз ёшини артмоқ истади, аммо у қўллар энди бўйнига боғланган эди.
—Сабр қилсам бўларкан, опа!

Бибисора Баҳоранинг елкасидан қучиб хайрлашди.

Ўша куни  байрам бўлди. Ош дамланди. Кечга ишдан қайтган Мухтор икки томчи сувдек ўзига ўхшаган 9-10 ёшлардаги болакайни кўриб шошиб қолди. Бибисора бўлса,
—Мақсуджон келди, дадаси, ўғлингиз сизни кўргани кепти—деди, сўнг боланинг қулоғига
—Чоп, даданг, билан кўриш, ўғлим,-деди.
Болакай аввалига тортиниб турди, кейин бирдан отаси томонга югуриб кетди.
—Ўғлим! Мухтор бошқа гапира олмади. Боласини маҳкам қучоқлаб олди. Ўғлини бир кўтариб ерга қўйгач, Бибисорага тикилди. Кўзи жиққа ёш эди аёлнинг. Эркак эса кўз ёшини яширишга уринди.

Ийманиб ўтирган Мақсуджонни катта-катта ейишга чорлаётган Бибисоранинг овозини кичкинтой Зуфар бузди.
—Ака, сиз мен билан ётасиза?
—Нега энди, менинг ёнимда ётадилар,-аралашди Зафар.
—Мақсуджон иккингизни ўртангизда ётади, мана шу супага жой солиб бераман, акангиз иккингизни қўриқлаб ётади, —деди Бибисора.

Мухтор  гапга аралашмади. Ахир бу қарорни дунёдаги энг солиҳа аёл қабул қилган эди.

Феруза Салходжаева.

T.me/sinovlarihayot

“КУНДОШ”.

—  Кўп нарсалар бизга боғлиқ эмас, — деди у чексиз надомат акс этган нигоҳларини ерга қадаганча. — Ҳатто баъзида ўз ҳаётимиздаги воқеаларга ҳам даҳл қила олмай қоламиз. Аралашишга ҳаққимиз йўқдек туюлади. Кўрамиз, биламиз, аммо четда туришга, жим кузатишга мажбур бўламиз.
У илон шаклида ясалган нуқра узукли узун бармоқларини пешанаси бўйлаб юрғизаркан, енгилгина “уҳ” тортиб қўйди. Сўнг ҳеч бир пардозсиз ҳам зулукдек қоп-қора қошларини чимирди. Катта, чарос кўзларини беркитишга уринган узун-узун киприкларини кўз-кўз қилмоқчи бўлгандек, пастга тикилганча жим қотди. Шу ҳолида унинг кўзлари очиқми, юмуқми билиб бўлмасди.
Очиғи, унинг ёнимга мижоз сифатида келиши етти ухлаб тушимга ҳам кирмаган. Аслида тарихда ҳам, кўп йиллик тажрибали психологлар ҳаётида ҳам бунақаси учрамаган бўлса керак. Наинки, психолог балки, бошқа соҳа вакиласи ҳам ўзига кундош санаган аёлни қабулига киритмаган бўларди. Албатта, мен ҳам киритмасдим.
Исм-шарифини эшитганимдаёқ нафақат асабларим, эҳтимол, танамдаги бор зарраларим унга қарши исён қилгандир? Чунки унга бўлган нафратим шу қадарки,  исмига ҳам тоқат қилолмайман.
Тажрибамдан ҳам, аёл табиатини яхши тушунганим учун ҳам биламанки, менга нисбатан у ҳам шундай. Шунинг учун айнан унинг қабулимга ёзилишига имоним комил эмасди. Шунчаки, исм-шарифи бир хил бўлган аёл деган тусмол билан ўтиргандим. Не ажабки, мана у қаршимда. Унга яхшилаб қарадим. Илгари ҳам кўрганман. Лекин гўзаллигини тан олгим келмаган. У чинданда гўзал аёл эди. Бу иқрорлик юрагимни мижғиб ташласа-да, мардларча тан олдим.
—  Ўзи нега келдим? — деди у нигоҳларини менга қаратаркан. Кейин истеҳзо билан кулиб, яна сўзлади. — Одам баъзида дардкаш қидиради. Бугун менга дардкаш керак бўлди.
—  Мен ишончли дардкашман, — дедим унга кулимсираб.
Сездим, табассумим беўхшов чиқди. Унинг жамоли олдида менинг ҳусним хира тортаётгани қалбимга ҳам қоронғулик бераётганди. Дилимга бостириб кираётган ночорлик, юзимда аксланаётганди-да. Бу ҳам етмагандек сўзларим кучсиз ва сохта янграгандек бўлди ўзимга.
—  Биламан, шунинг учун ҳам келдим, — деди у хўрсиниб. — Танишлигингизга қарамай, гапларимни, бор сиримни маҳаллага ёйишингизни билсам ҳам келдим. Чунки нотаниш, мени, маҳалламни билмайдиган психолог бу яқин-атрофда йўқ.
Мен унинг гапларига эътироз билдирмадим. Сабаби, бир марта унинг ишончини пайпол этгандим. Ўша воқеа эсимга тушиб, ерга қарадим. Ким билсин, қизаргандирман, ҳам. Лекин дарҳол ўзимни қўлга олиб, қатъи дедим:
—  Ўзинг айтганингдек, кўп нарсалар бизга боғлиқ эмас. Аммо бугунги эшитганларим тишимдан ташқарига чиқмайди. Бемалол гапиравер.
Мендан ёши кичиклиги ва ёвлигини унутмаган ҳолда сенлаб гапирдим. T.me/sinovlarihayot
—  Хўп, - деди у. - Буни мен кўп йиллар ичимда сақладим. Энди ўйласам, бундан фойда йўқ экан. Бугун гапириб енгил тортмоқчиман. Юракда турган нарса барибир қалбга ботади, эзади, қийнайверади. Ундан кўра айтиш ва қутулиш керак экан.
У яна ўша бармоғини чирмаб турган кумуш “илон”ни айлантира бошлади. Асабийлаша бошлаганидан айтмоқчи бўлганлари ўша воқеа билан боғлиқлигини ҳис қилдим. Аёл эса бармоғидаги “илон”нинг бошини кафтлари ичига яширганча, маюс сўзида давом этди:
—  Эримнинг хиёнати туфайли ажрашиб келган вақтларим эди. Болам касал бўлиб қолди. Ҳали ишламас, уйдагиларнинг кўзига балодек кўриниб юрган дамларим. Зиғирча бўлсин бировга оғирлигим тушишини истамасдим. Шунинг учун шифохонага ўғлимни ўзим олиб бордим. Тинимсиз қусаётган, шалпайиб қолган боламни бағримга босганча жон ҳолатда кириб бордим. Биринчидан, синглим ишларди. Яна ўзимизнинг маҳалладаги шифохона эмасми, ҳамма таниш. Шунинг учунми, терапевтнинг ҳузурига бостириб кирдим. Кирдим-у, қўлимда болам билан қотиб қолдим. Бир зум дилбандимнинг хасталиги ҳам эсимга келмади. Кўзларимга ишонмадим. Синглим шифокорнинг кўзларига тикилиб турар, шифокор эса унинг елкасидан қучганча бир нималар деб шивирларди. Кутилмаганда бостириб кирганим, уларни ҳам шошириб қўйди. Шунчалар ақлини олгандики, бир-биридан узоқлашишни ҳам ўйламай қотиб туришарди. Менинг миям эса яшин тезлигида ишлади........

—  Айтдим-ку, ҳеч туравермадингиз, мазангиз яхшими, деб...
—  Одамим бор эди. Бир соатларда телефон қиламан, деб кетганди. Сумкаси турибди.
—  Бозорчими?
—  Ҳа.
—  Бозорчилар  “Ипподром”нинг ёнидан кетишарди-ку! Ўзларининг таксилари бўлади. Бу эринмай шу ерга келибдими? – таажжубланди Носир.
—  Ҳа. Ким билсин...
—  Вилоятдан келган савдогарлар соат учгача юрмайди. Тонгда “оптом”дан савдо қилади-ю, кетади. Сумкасини очинг. Арзимас нарса бўлса, мана бу ошхонага ташлаб кетинг. Шу пайтгача Жиззахга етардингиз. Телефон қилса, сумкангни ошхонага қўйдим, дерсиз, - деди Носир Шокирнинг давкашлигини билгани учун тушунтиришга уриниб.
Унинг фикри Шокирга маъқулдек кўринди. Лекин бирдан қарз берган юз минг сўми ёдига тушди-ю, кутишдан бошқа иложи йўқлигини англади:
—  Кутмасам бўлмайди. Юз минг сўм қарз ҳам бергандим.
—  Унда кутинг, мен кетдим, - Носир хайрлашиб жўнади.
Шокир овқатланди, телефонини титкилади, интернетга кирди. Сўнг ўрнидан туриб, яна йўл қаради. Қўнғироқ қилай деса, ҳалиги аёлдан рақамини ҳам олиб қолмаган. Сиқила бошлади. Соат ҳам кечки бешга қараб борарди. Киракаш йигитларнинг ёнига бориб, дардини ёрди.
—  Ака, ростдан ҳам сумкани очиб кўринг. Бозорчилар бунча қолиб кетмайди, - деди бу йигитлар ҳам воқеани эшитгач.
Кимдир ростмана қайғурганидан, кимдир қизиқиши устун келиб уни сумкани очишга ундади. Охири Шокир машина юкхонасини очиб, сумкани чиқарди. Ҳамманинг олдида унинг оғзини очди. Сумка ғижимланган қоғоз, эски латта-путта, елим халталар билан тўла экан...
Шокирнинг бирдан қўл-оёғи жонсизлангандек бўлди. “Қулт” этиб ютинди. Шу пайтгача Самарқандга етган, яна икки юз қирқ минг сўм ишлаган бўларди-я! Шу хаёлда чўнтагига қўлини суқиб, пулига қаради. Аёлга берган қарзи ва овқатланганидан ташқари, қўлида бир юз йигирма минг сўм қолганди...
ТАМОМ
Муаллиф:  Наргиза Усанбаева.

https://t.me/sinovlarihayot