- الیزابت تووا بایلی
- صدای غذا خوردن یک حلزون وحشی

وای! کاش کاوه فیض‌اللهی تا آخر عمرش همین‌طور از این کتاب‌ها که من عاشقانه دوست دارم و خوندنشون بهم حس ۱۰-۱۲ ساله بودن می‌ده رو پیدا و ترجمه کنه. انقدر کتاب‌هایی که ترجمه می‌کنه رو‌ دوست دارم که حتا دلم‌ نمیاد دانلود کنم و‌ به زبان اصلی بخونم؛ هر قدر هم گرون باشن براشون پول کنار می‌ذارم و در نهایت می‌خرم و می‌خونم. ممنونم کاوه. دوستت دارم کاوه.

- اینها رو دارم. سه‌تای اول از بالا رو خوندم، چهارمی رو تا نیمه خوندم و پایینی رو هنوز شروع نکردم. تا اینجا همه‌شون رو خیلی دوست داشتم. خیلی زیاد!

می‌تونید «چگونه گورخر راه راه شد»، «صدای غذا خوردن یک حلزون وحشی» و «در جست‌وجوی طبیعت» رو از طاقچه بی‌نهایت هم بگیرید و بخونید.

کلا کتاب‌هایی که در مورد حیوون‌ها، پرنده‌ها، حشرات و‌ آبزیان و خاک و زمین هستند رو خیلی زیاد دوست دارم. حدود یک سال پیش یک کتاب اینطوری در یک کتابفروشی قدیمی که کتاب‌های دسته دوم دارن پیدا کردم؛ بوی خاک و نم‌ می‌ده و برای بچه‌ها نوشته شده. در مورد گیاهان و حشراته اما بیشتر از اون در مورد لبخند زدن و لمس کردنه.
بذارید عکس اون رو هم براتون بفرستم. 🧡

- نویسنده‌‌اش به همراه یک اردک کوچک 🦆

«سبک؟ یک فراغ‌بالی خاص. حسی از شرم بدون عمل یا عکس‌العمل‌های خاص. وضعیت خاصی از وقار. فرض اینکه، به رغم همه‌چیز، می‌توان دنبال یک ملودی گشت و گاهی هم آن را پیدا کرد. ولی سبک ظریف است. از درون می‌آید. نمی‌توانی بروی بیرون و تشخیصش بدهی. سبک و مد شاید رویایی مشترک داشته باشند، ولی به طرز متفاوتی خلق شده‌اند. سبک درباره‌ی نوعی وعده‌ی پنهانی‌ است. به همین خاطر مستلزم و مشوق استعداد صبوری و نوعی راحتی با زمان است. سبک خیلی به موسیقی نزدیک است.»

- جان برجر
- اینجا محل دیدار ماست

«صدای کلارینت به فضای بیرونی رسید و موسیقی به خلوصی دست یافت که خون زخم‌ها را بند می‌آورد.
همه در کاروانسرا به‌خاطر می‌آورند که زندگی بدون زخم، ارزش زیستن ندارد.»

- جان برجر
- اینجا محل دیدار ماست