می شنوم در نگه گرم توست
گم شده گلبانگ بهشت امید
این همه گشتم من و دلخواه من
در نگه گرم  تو می آرمید!

زمزمه‌ی شعر نگاه تو را
می شنوم ، با دل و جان آشناست
اشک زلال غزل حافظ است
نغمه ی مرغان بهشتی نواست ...

   #هوشنگ_ابتهاج

خوش‌تر از نقشِ تواَم ، نیست در آیینۀ چشم ،

چشمِ بد ، دور ،،، زهی نقش و ، زهی نقش‌پسند ،




منِ دیوانه ، که صد سلسله ، بگسیخته‌ام ،

تا سرِ زلفِ تو باشد ،،، نکِشم سر ز کمند ،




سایه ،،، از ناز و طرب ، سر به فلک خواهم سود ،

اگر افتد به سرم ،،، سایۀ آن سروِ بلند ،





#هوشنگ_ابتهاج

هوا بد است
تو با کدام باد می‌روی؟
چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ تو را
که با هزار سال بارش شبانه‌روز هم
دل تو
وا نمی‌شود....!

#هوشنگ_ابتهاج

خانه دلتنگِ غروبی خفه بود
مثلِ امروز که تنگ است دلم
پدرم گفت چراغ
و شب از شب پُر شد
من به خود گفتم یک روز گذشت
مادرم آه کشید؛
زود بر خواهد گشت.

ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد
که گمان داشت که هست این همه درد
در کمینِ دلِ آن کودکِ خُرد
آری، آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور

من نمی دانستم
معنیِ هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر
آه ای واژه ی شوم
خو نکرده ست دلم با تو هنوز
من پس از این همه سال
چشم دارم در راه
که بیایند عزیزانم، آه

#هوشنگ_ابتهاج

ای جنگل
ای خشم
ای شعله ور چون آذرخش پیرهن چاک
با من بگو از سرگذشت آن سپیدار
آن سهمگین پیکر که با فریاد تندر
چون پاره ای از آسمان افتاد بر خاک

#هوشنگ_ابتهاج

#سیاوش کَسرائی (۵ اسفند ۱۳۰۵ هشت بهشت اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین) شاعر، از اعضای کانون نویسندگان ایران و از فعالان سیاسی چپ‌گرای تاریخ معاصر ایران بود.

سیاوش کسرائی سراینده منظومه‌ی #«آرش کمانگیر» نخستین منظومه حماسی نیمایی است. وی یکی از شاگردان #نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای به جا مانده از سیاوش کسرائی، می‌توان به مجموعه شعر (آوا، آرش کمانگیر، مهره سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشه‌های تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش )اشاره کرد.

او دانش‌آموخته دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران بود. سیاوش کسرائی از بنیان‌گذاران انجمن ادبی شمع سوخته بود.

وی در ۶۹ سالگی پس از عمل جراحی قلب و ابتلا به ذات‌الریه در وین، پایتخت اتریش درگذشت و در «بخش هنرمندان» گورستان مرکزی شهر وین به خاک سپرده شد.


#سیاوش کسرایی، بر طبق وصیتش «#هوشنگ ابتهاج» را متولی آثارش کرده است.

هوای روی تو دارم نمی گذارندم ..
مگر به کوی تو این ابرها ببارندم ...

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت..!
نگاه کن که به دست که می سپارندم ..

مگر در این شب دیر انتظار عاشق کش ..
به وعده های وصال تو زنده دارندم ..

غم نمی خورد ایام و جای رنجش نیست ...
هزار شکر که بی غم نمی گذارندم ..!

سری به سینه فرو برده ام مگر روزی ..
چو گنج گم شده زین کنج غم برآرندم ...

چه باک اگر به دل بی غمان نبردم راه ..؟
غم شکسته دلانم که می گسارندم ..!

من آن ستاره ی شب زنده دار امیدم ..
که عاشقان تو تا روز می شمارندم ..!

چه جای خواب ..؟که هرشب محصّلان فراق ..
خیال روی تو بر دیده می گمارندم ...

هنوز دست نشسته ست غم ز خون دلم ..
چه نقش‌های که ازین دست می‌نگارندم ..!

کدام مست مِی از خون سایه خواهد کرد ..؟
که همچو خوشه‌ی انگور می فشارندم ..!


#هوشنگ_ابتهاج

"تو‌ای پری کجایی"
(سرگشته) از ترانه‌های نامدار در موسیقی است که در یکی از بزرگترین و محبوب‌ترین دستگاه‌های موسیقی ایرانی به نام #همایون ساخته شده است را از زیباترین شعر‌های استاد #هوشنگ_ابتهاج دانست.

تو‌ای پری کجایی داستان عاشقی سرگردان است. عاشقی که همه موجودات را همچون خودش سرگشته محبوب و به دنبال او می‌داند....

این تصنیف در سال ۱۳۵۲ با صدای استاد #حسین_قوامی و با آهنگسازی استاد #همایون_خرم اجرا شد.....
(برگرفته از گلهای تازه شماره 52)

روحش شاد یادش گرامی

سالروز در گذشت حسین قوامی

کعبه ، منم ، قبله ، منم ،،، سویِ من ، آرید نماز ،

کآن صنمِ قبله‌نما ،،، خم شد و ، بوسید مرا ،



پرتوِ دیدارِ خوشش ، تافته در دیدۀ من ،

آینه در آینه شد ،،، دیدمش و ، دید ، مرا ،



آینه ، خورشید شود ،،، پیشِ رخِ روشنِ او ،

تابِ نظر   خواه و ببین ،،، کآیِنه ، تابید مرا ،





#هوشنگ_ابتهاج(سایه)

قطعه زیبای "بشارت"
ماهور
(زمانه قرعه نو میزند به نام شما...)
آواز:استاد #محمدرضا_شجریان
آهنگساز و نوازنده تار:استاد #محمدرضا_لطفی
شعر: استاد #هوشنگ_ابتهاج