#верш
#Хросная
Тое, што нас не заб'е - падорыць нам траўмы
Таму давай на самаізаляцыю ў стылі Дэкамерона
Урэшце рэшт, гэта будзе амаль
забаўна
Мы нясем лухту, пакуль свет
дастае патроны
Заліваючы вочы свінцом, заціскаючы пальцамі рот
Я сядаю ў куток, я трасуся ад дзікага жаху
Дзе шукаць і гукаць гістарычных
падзей антыдот
Каб не ўпасці бяскрылаю
птахай
Калі ў нас будуць пытанні, у іх узнікнуць "вопросы"
Таму памаўчы, пакуль дыхаеш
цераз раз
хто напісаў чатыры мільёны
даносаў?
Твае косці - пайдуць на
іканастас
Кожнаму прэзідэнту - па асабістаму Лебядзінаму возеру
Заводы - рабочым, карупцыю - дэпутатам
Гэты век выбіраюць адны
позеры
Тут багі - дастаюць
аўтаматы
Тут заместа дамоў - званы, тут ўсюды - адны фасады
Мы прасілі Утопіі ці маны:
атрымалі -
Сумесь Кінга з маркізам
дэ Садам
І пачуццё
віны
Нахуй Борджыа, Юду, Чаўшэску і
Сталіна
Гэта час самаізаляцыі ў стылі
Дэкамерона
Мы мінулым з табою
- спалены
Пакуль свет - дастае
патроны
#Хросная
Тое, што нас не заб'е - падорыць нам траўмы
Таму давай на самаізаляцыю ў стылі Дэкамерона
Урэшце рэшт, гэта будзе амаль
забаўна
Мы нясем лухту, пакуль свет
дастае патроны
Заліваючы вочы свінцом, заціскаючы пальцамі рот
Я сядаю ў куток, я трасуся ад дзікага жаху
Дзе шукаць і гукаць гістарычных
падзей антыдот
Каб не ўпасці бяскрылаю
птахай
Калі ў нас будуць пытанні, у іх узнікнуць "вопросы"
Таму памаўчы, пакуль дыхаеш
цераз раз
хто напісаў чатыры мільёны
даносаў?
Твае косці - пайдуць на
іканастас
Кожнаму прэзідэнту - па асабістаму Лебядзінаму возеру
Заводы - рабочым, карупцыю - дэпутатам
Гэты век выбіраюць адны
позеры
Тут багі - дастаюць
аўтаматы
Тут заместа дамоў - званы, тут ўсюды - адны фасады
Мы прасілі Утопіі ці маны:
атрымалі -
Сумесь Кінга з маркізам
дэ Садам
І пачуццё
віны
Нахуй Борджыа, Юду, Чаўшэску і
Сталіна
Гэта час самаізаляцыі ў стылі
Дэкамерона
Мы мінулым з табою
- спалены
Пакуль свет - дастае
патроны
#верш
#Хросная
Касплэю вагантаў. Верш трэці.
Слава! Слава, універ
Слава, professore
Хай хоць нешта ўзыдзе
З гэтае разоры
Я люблю наш універ
Я любоўю збіты
Асабліва калі ён
На замок закрыты
Keine Бога за парогам
Міленькай каханкі
Ты з'явіўся на часіну
А зыходзіш - ранкам
Аддаю я вам, красуні
Душу грэшную сваю
Бо без вас я паміраю
Нават у раю.
Барані, студэнцкі бог
Нас падчас пірушкі:
Бо на ранак галава
нІбыта кадушка
А яшчэ збаві нас бог
Ды ад пераздачы
І яшчэ я папрашу
Радасці на здачу!
Не катуе хай прафесар
Беднага студэнта
Веды нашыя, бог мой
Трошачкі Al dente
Слава! Слава, універ
Слава, professore
Шчасце, воля ўзыдзе
З гэтае разоры
#Хросная
Касплэю вагантаў. Верш трэці.
Слава! Слава, універ
Слава, professore
Хай хоць нешта ўзыдзе
З гэтае разоры
Я люблю наш універ
Я любоўю збіты
Асабліва калі ён
На замок закрыты
Keine Бога за парогам
Міленькай каханкі
Ты з'явіўся на часіну
А зыходзіш - ранкам
Аддаю я вам, красуні
Душу грэшную сваю
Бо без вас я паміраю
Нават у раю.
Барані, студэнцкі бог
Нас падчас пірушкі:
Бо на ранак галава
нІбыта кадушка
А яшчэ збаві нас бог
Ды ад пераздачы
І яшчэ я папрашу
Радасці на здачу!
Не катуе хай прафесар
Беднага студэнта
Веды нашыя, бог мой
Трошачкі Al dente
Слава! Слава, універ
Слава, professore
Шчасце, воля ўзыдзе
З гэтае разоры
#верш
#Хросная
- Куды йдзеш ты, красна дзеўка
Цёмны лёс?
- Ой, гарыць у лесе штосці
да нябёс
Чую, чую дзіўны зыкі
у начы
Памаўчы ты, міла маці
не крычы
Не стрымаюць мяне дзверы
ды замкі
Кліча, кліча ў лес дарога
на вякі
Танчаць там ліхія ведзьмы
цэлу ноч
Ты за мною, міла мама
Ой, не кроч
- Ой куды ты, міла донька,
ды ідзеш?
Ой чаму ж ты боцікі
не бярэш?
- Я парву там, люба маці
сто спадніц
Не хачу я чалавечых
вечарніц
У лесе Мёртвая Княгіня
правіць баль
Яе словы - нІбы птушкі,
вочы - сталь
Яе рукі - касцяныя
Ой, пякуць
І таму мне гэтай ночкай
не заснуць
Расплятуць мне, люба маці
валасы
І да веку не сабраці
касы
Не бярэ мяне ні соль
ні вада
У вачах маіх не слёзы -
руда
Не стрымае ланцуг,
крыжы
Калі ноччу сустрэў -
бяжы
Прыйду рана-раніцою
басанож
Сваё сэрца, міла маці
трывож
Вусны маю я чырвоны
у крыві
Прызнаюся шабашу
у любві
#Хросная
- Куды йдзеш ты, красна дзеўка
Цёмны лёс?
- Ой, гарыць у лесе штосці
да нябёс
Чую, чую дзіўны зыкі
у начы
Памаўчы ты, міла маці
не крычы
Не стрымаюць мяне дзверы
ды замкі
Кліча, кліча ў лес дарога
на вякі
Танчаць там ліхія ведзьмы
цэлу ноч
Ты за мною, міла мама
Ой, не кроч
- Ой куды ты, міла донька,
ды ідзеш?
Ой чаму ж ты боцікі
не бярэш?
- Я парву там, люба маці
сто спадніц
Не хачу я чалавечых
вечарніц
У лесе Мёртвая Княгіня
правіць баль
Яе словы - нІбы птушкі,
вочы - сталь
Яе рукі - касцяныя
Ой, пякуць
І таму мне гэтай ночкай
не заснуць
Расплятуць мне, люба маці
валасы
І да веку не сабраці
касы
Не бярэ мяне ні соль
ні вада
У вачах маіх не слёзы -
руда
Не стрымае ланцуг,
крыжы
Калі ноччу сустрэў -
бяжы
Прыйду рана-раніцою
басанож
Сваё сэрца, міла маці
трывож
Вусны маю я чырвоны
у крыві
Прызнаюся шабашу
у любві
#верш
#Хросная
У Нясвіжы
гісторыя прабіваецца
праз паток
турыстаў, асфальтавых сцежак
і кінжалаў
электрычнага святла
Калі стаць на герб трубы
што намаляваны
на падлозе
і прыдумаць жаданне,
то жаданне -
споўніцца.
Трубы - быццам
спінэр
Калі іх круціш -
бясконцы рух.
Так сказала
экскурсаводка.
Подлінікі экспанатаў
Бясследна зніклі
Ці
знаходзяцца ў Польшчы, Расіі
Італіі.
Нам дазволілі
зняць копіі.
Гэта рэканструкцыя.
Нам пашанцавала
вярнуць.
У савецкі час
тут быў
працэдуры кабінет.
У савецкі час
знішчылі
перадалі
нацыяналізавалі
Бясконцы калідор
з люстэрак
у канцы якога -
цемра.
Быццам бы
увасабленне
шляху
маёй
краіны
Скрозь час і прастору.
цемра і адбіткі.
А потым - аскепкі.
У краме сувеніраў
раблюся Дыягенам -
шукаю надпісы
па-беларуску.
Купіла магніцікі і значок.
Занадта мала
патраціла
грошай.
Я іду па брукаванцы
І па залах палаца
там
таксама хадзілі
гістарычныя асобы.
Слёзы і боль
Вар'яцкасць і жорсткасць
Каханне і магільны
холад
Якія
зараз прэпаруюцца
для вушэй цікаўных турыстаў
якія цераз хвіліну
забудуць
усё
Абавязкова апранайце бахілы!
Мае чырвоныя боты
у сініх бахілах
Быццам бы
неба
у крыві.
Ці кроў -
у небе.
Стылёва, модна, маладзёжна
На сувенірах
Будынкі, мужчыны, зброя, герб
І толькі шакаладка -
з Барбарай
Радзівіл.
Выходжу з палаца -
Ідзе дождж.
:
Неба плача
па Беларусі.
#Хросная
У Нясвіжы
гісторыя прабіваецца
праз паток
турыстаў, асфальтавых сцежак
і кінжалаў
электрычнага святла
Калі стаць на герб трубы
што намаляваны
на падлозе
і прыдумаць жаданне,
то жаданне -
споўніцца.
Трубы - быццам
спінэр
Калі іх круціш -
бясконцы рух.
Так сказала
экскурсаводка.
Подлінікі экспанатаў
Бясследна зніклі
Ці
знаходзяцца ў Польшчы, Расіі
Італіі.
Нам дазволілі
зняць копіі.
Гэта рэканструкцыя.
Нам пашанцавала
вярнуць.
У савецкі час
тут быў
працэдуры кабінет.
У савецкі час
знішчылі
перадалі
нацыяналізавалі
Бясконцы калідор
з люстэрак
у канцы якога -
цемра.
Быццам бы
увасабленне
шляху
маёй
краіны
Скрозь час і прастору.
цемра і адбіткі.
А потым - аскепкі.
У краме сувеніраў
раблюся Дыягенам -
шукаю надпісы
па-беларуску.
Купіла магніцікі і значок.
Занадта мала
патраціла
грошай.
Я іду па брукаванцы
І па залах палаца
там
таксама хадзілі
гістарычныя асобы.
Слёзы і боль
Вар'яцкасць і жорсткасць
Каханне і магільны
холад
Якія
зараз прэпаруюцца
для вушэй цікаўных турыстаў
якія цераз хвіліну
забудуць
усё
Абавязкова апранайце бахілы!
Мае чырвоныя боты
у сініх бахілах
Быццам бы
неба
у крыві.
Ці кроў -
у небе.
Стылёва, модна, маладзёжна
На сувенірах
Будынкі, мужчыны, зброя, герб
І толькі шакаладка -
з Барбарай
Радзівіл.
Выходжу з палаца -
Ідзе дождж.
:
Неба плача
па Беларусі.
#верш
#Хросная
***
Хоць мы
І разламаныя
Але ВАМ
нас
не разламаць
не знішчыць
Не заблюрыць
І не выкрасліць
Мы жывём
дыхаем
Мы сярод вас
І мы не здохнем -
вам на зло.
Нават калі
нас развеяць
вятрамі
Змалаціць
цапамі
Мы ўсё адно
не станем
мукою
у вашым хлебе
А станем каменнем
аб якое вы зламаеце
свае змяіныя зубы.
Нашыя рукі
ператварыліся ў сцёблы руж
зачэпіш - паранішся
аб вострыя шыпы.
Мы будзем
мазоліць вам вочы
Аж пакуль яны
не выцекуць з твару
І не ўпадуць на зямлю
радыяактыўным
попелам
Зямля будзе крычаць
як крычалі мы
Бо мы - таксама зямля
Хоць вы
адмаўляеце нам
Нават
у гэтым.
──────≪✷≫──────
#Хросная
***
Хоць мы
І разламаныя
Але ВАМ
нас
не разламаць
не знішчыць
Не заблюрыць
І не выкрасліць
Мы жывём
дыхаем
Мы сярод вас
І мы не здохнем -
вам на зло.
Нават калі
нас развеяць
вятрамі
Змалаціць
цапамі
Мы ўсё адно
не станем
мукою
у вашым хлебе
А станем каменнем
аб якое вы зламаеце
свае змяіныя зубы.
Нашыя рукі
ператварыліся ў сцёблы руж
зачэпіш - паранішся
аб вострыя шыпы.
Мы будзем
мазоліць вам вочы
Аж пакуль яны
не выцекуць з твару
І не ўпадуць на зямлю
радыяактыўным
попелам
Зямля будзе крычаць
як крычалі мы
Бо мы - таксама зямля
Хоць вы
адмаўляеце нам
Нават
у гэтым.
──────≪✷≫──────