#проза #пераклад
#Станіслаў_Вярба

Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан

Ліст трэці

—Чытаць—

• • •
Telegram
• • •

#проза
#Францішак_Люцыянавіч

Невялічкая падзея

Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.

• • •
Telegram
• • •

#проза #пераклад
#Добрыя_прадвесці #фанфік
#ТоЯ

Павяртайся
• • •
Яны сядзелі ў порце і назіралі за тым, як рыхтуюць да выхаду велізарныя шчаціністыя ўзброеныя караблі. Вада была шэрай і змрочнай - хмурны цынічны адказ здзекліва-летуценнаму жамчужнаму небу. Было холадна. Было лета. Быў 1914-ы.

https://archiveofourown.org/works/50761315

• • •

#проза #пераклад
#Станіслаў_Вярба

Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан

Ліст чацвёрты

—Чытаць—

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#проза
#Паўлінка

Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)

https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastka-chacvyortaya-11-02

Канал аўтаркі:
https://t.me/luneykapoet

#проза
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Дарагія паны й панянкі, вы нарэшце дачакаліся: Тваёй крывёю я напішу сваё імя, або Тв_я_н_СІ апублікаваны на архіў.

Хто забыў, або ня ўяўляе пра што гэты раман - анатацыя:
Да выпускнога ўсяго рукою дастаць, але ня ўсім студэнтам зь цягаю да алкаголю, або іншым болесуціша́льным наканавана забраць дыплом і пайсьці на суразмоўе ў кавярню замест працы па спецыяльнасьці: нехта патрапіць у лапы жорсткіх і ненажэрных пачвараў, а нехта ператварыцца ў іх. Ці змогуць былыя студэнты прыстасавацца да новай рэальнасьці, калі ня толькі зусім ня ладзяць адзін з адным, але й вымушаны паставіць пад сумневы сваі сьмяротныя каштоўнасьці, робячы складаныя маральныя выбары?

━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал

#проза
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Абнаўленьне да "Тваёй крывёю я напішу свае імя", падчас якога вы пазнаёміцеся з некаторымі другаступеннымі героямі й пазнаёце пра існаваньне чараў.
Чытаць ➡️ Д2: Чары паміж намі.

━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал

#Францішак_Люцыянавіч
#проза

Дзённікі

Дзень 1

Здаецца, што ўжо нічога не можа быць. Здаецца, што акрамя гэтага снега, акрамя гэтых бясконцых завей, бясконцых дрэў нічога не можа быць.
У гэтым ветры нібыта адгукаюцца пакаленні, пакаленні тых, хто прыходзіць на дзяды, тых каго мы яшчэ памятаем, бо да іншых гасцей ужо і не так ветла ставімся. Гэта старая, як сам свет, песня, знаёмая кожнаму жывому. Адначасова яна весціць і будучае, і мінулае, і цяпло, і холад. Як жа бывае прыемна чакаць на вецер, як жа бывае жахліва разумець: вецер будзе.
У гэтай вонкавай цемры нібыта і не можа быць сонца і гэта вялікае дзіва, што ўрэшце яно ўзыходзіць. Гэтае сонца, можа гэта памылка? Можа яно і не ўзыходзіць і гэта перад смяротная трызна? Ці можа ў цемры нешта гарэць, ці асвятляе яно маё ўзбярэжжа? Ці ў гэтых хвалях, што палохаюць сваім зместам, можа быць нешта светлае?

Як жа балюча сціскаць пальцы. Чаму я хачу сціскаць іх, калі гэта балюча? Мне так падабаецца іх лічыць, калі няма чаго рабіць або калі трэба што падлічыць. І як жа брыдка іх сціскаць, гэтыя невялічкія маніпулятары рэчаінсацю.

Здаецца, што такога не можа быць. Я народжаны сціскаць, сонца ёсць каб знікаць, а снягі дзеля таго каб таяць.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#Кася_Кастрычніцкая
#проза
16+

Працяг майго твору, дзе вам пакажуць універсітэт і іншых галоўных герояў.
Чытаць ➡️ Д2: Выебалі гонар, але не сумленьне.

──────≪✷≫─────

#Кася_Кастрычніцкая
#проза

Працяг майго фэнтазі пра вампіраў, падчас якога вы пазнаеце пра пра каштоўнасьці моладзі й шчырае сяброўства ➡️ Д4: Младзевыя каштоўнасьці.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#проза
#Кася_Кастрычніцкія

Працяг майго гарадскога фэнтэзі пра вампіраў, падчас якога вы пазнаеце на што здольныя пайсьці студэнты дзеля выдатнага іспыту ➡️ Д5: Лепш вораг, чым падступны сябар.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#Savavožyk
#проза

https://t.me/picturesofowls

***

Ты ня можаш адвесьці позірку ад пажадлівых вачэй бездані рукі бездані патыхаюць цыгарэтамі й даўніною яе грудзі - забытае замчышча пустазельлем пяшчотным аплеценае і на вуснах шэпт што нарэсьце яна зробіць цябе табою ты ідзеш па яе зорных сьцежках(ды ня зоры гэта а вірлы) кожны ўдых табе бы чужы падарунак пякельнай сьпякоты твае рукі давеку зьвязаныя павуціньнем бязглуздае лірыкі бо ў адзін зь вечароў засьнежаных ты адчуў сябе бессьмяротным.

#проза #дзеньроднаймовы
#TL

Кажух

Святло свечкі праглядае праз вакенца, Гражына употай сабрала клункі у наўлечку і бязгучна, як цень паплыла у бок дзвярэй. Фурманка Анджэя стаяла паўздож плота, жоуць падсцеленага аржоння ў месячным святле адлівала срэбрам.
Гражына ускінула матуз на воз, спрытна перакулілася праз білку і павалілася тварам у калючую салому. Дакранулася да Анжэеевага плячука, схаванага пад старым кажухом і ціха выдыхнула:

-паехалі, пакуль ціха, прачнецца Рыгор, бяды ні абярэшся.
-плечы Анджэя пачалі рухацца, каўнер кажуха то уздымаўся, то ізноў ападаў…
-чаго, ты, дурненькі, усё добра, паехалі…
-у гэты момант яна пачула усхліп, жаночы, адчайны, бездапаможны.
-ні забірай яго ў мяне, я ні здолею…я кахаю яго,…

Гражына прыўзняляся на калені, зазірнула за каўнер, там убачыла заплаканы твар жонкі Анджэя, тая ні утрывала ўседзіць і павалілася.
Плакалі абедзьве, наузрыд, гучна, са слязьмі, але без слоў.
Раз пораз у вакне знікаў і зноў з’яўляўся агеньчык свечкі, Рыгор прачнуўся ўжо даўно, ні расплюшчваючы вачэй ён сачыў за зборамі жонкі і зараз ён назіраў.

#проза #дзеньроднаймовы
#TL

Дзве вячэры.

Пасежданне прафкама праектнага інстытута зацягнулася амаль да прыцемкаў.
Галоўнае, што ні давала спакою сёння, гэта калена, што ныла ўжо зранку. Пася сходу Мікалай “пабег” у лабараторыю, схапіў паліто і пайшоў па цёмных лесвічных пралётах у ніз, ліфтам карыстацца ён ні любіў. На адным з паверхаў на падваконніку сядзела жанчына, некага чакала, паліла ў фортку. “Вольга? – што ты тут робіш” -прыцішна прагучала пытанне,
“цябе чакаю” – амаль з усмешкай, крыху з хрыпцой прапела жанчына, саскочыла, абвіла рукамі за шыю і з рэшткамі дыму пацалавала ў вусны.
“ідзем да мяне, я вячэру прырыхтавала, плоў, як ты любіш”….
Таццяна, сёння стамілася, таму ні было ні сіл жадання рыхтаваць вячэру, машынальна адчыніла лядоўню, выхапіла скрыню з раняшнімі сырнікамі, падагрэла. Паклала на талекрку, накрыла смятанай і паклікала сына. На другую для Мікалая паклала з варэннем. Рэштку накрыла вечкам і кінула у сумку, апранула пухавік, ні завязваючы аборак на красоўках пабегла да машыны.
Дзве цені сядзяць на кухні, смяяцца, грае музыка…. У іх сёння на вячэру плоў.
Дзве цені ў парку на лаўцы, маўчаць… у іх на вячэру сырнікі.

#проза #дзеньроднаймовы
#TL

Угу

Пах смажанай яешні ён пачуў яшчэ з трэцяга паверху, калі вітаўся з суседкай. Забег у вітальню, скінуў разношаныя чаравікі, доўга ўглядаўся у каляндар на сцяне, з якога над ім усмехаўся мядзведь апрануты ў дзягу з рознакаляровымі колцамі, потым абвёў лічбу 25.
На кухні жонка бразгала патэльняй, шыпела вада, падсвістваў чайнік. Ні паварочваючыся, нібы між справамі, гледзячы каб ні збегла малако сказала:
-твая заходзіла, цябе шукала, кажа што другі дзень ні можа пабачыцца.
-угу,
праглынаючы чэрствы хлеб багата змочаны жаўтком прагучала ні тое са згодай,ні тое з запытам,
-я пра тое, працягвала жонка, калі ізноў паедзеце на Нарач вазьміце з сабой Сяргея з Мішкам, у іх жаш вакацыі ужо, ды і яе Сяржуку будзе кампанія.
-угу,
на ўздыху ад гарачае гарбаты рэхам з леснічнай пляцоўкі даляцела да жонкі.

#проза #дзеньроднаймовы
#Фёдар_Жыла

Дзень нараджэння Андрэя Сакратыча

#проза #дзеньроднаймовы
#TL

Бот

На прыціхшай, вузкай вуліцы:

-Дыяна….Дыяна..

Маўчанне, цішыня

-Дыяна…

крыху грамчэй,

Фіранка адкідваецца, з вакна з’яўляецца заспаны жаночы твар, рэшткі фіранкі ледзьве прыхоўваюць белыя грудзі. Аб каменні ходніка бразгае скінуты ключ.

Мужчына у капелюшы без лішніх слоў падхоплівае “падарунак” і бразгаючы шпагай коціцца да чорнага хода.

Запыханы, пачырванелы увальваецца ў пакой, хутка распранаецца на хаду, боты пад ложак, шпагу на цвік, капялюшом закрывае партрэт мажнага мужчыны на сцяне, падае на ложак, тоне ў мяккіх пярынах, пах парфуму і гарачыя абдымкі ахінаюць…

Месяц назірае за варушэннямі пад коўдрай, стук акаваных колаў вадавознай фурманкі адбівае такт рухаў на канапе…

Томны выдых мужчыны і хапанне паветра жанчынай супадае з рыпеннем цяжкіх дзвярэй, На парозе стаіць чалавек з партрэта на сцяне, ў адной руцэ паходня, ў другой венік.

-Дыяна, ты адна? Хто ў цябе?

Маўчанне.

#проза #дзеньроднаймовы
#EriKurayami


Каровінымі сьцежкамі

    Адны з самых прыемных успамінаў дагэтуль – успаміны пра летнія часіны ў дзяцінстве. Мне не было нудна ці сумна, калі я была адна. Таму што я не была самотная насамрэч.
   Вось я выходжу з хаты, без абутку, у адным купальніку. Шлёпаю басымі нагамі па прахладным бетоне ганку, хуценька прабягаю частку заасфальтаванага падворку, нагрэтую да немажлівасьці сонцам і ныраю пад навес з вінаграднай лазы. Пад ёй заўсёды прахлада, але я рушу далей, пупыркі гумавага пакрыцьця перад каліткай прыемна пакусваюць голыя ступні. Каровы прайшлі ўжо даўно, я выйшла за калітку і бачу іх з прыгорку, ўнізе далёка-далёка ў полі. Аж да іх я рэдка дахаджу.
   Стромы спуск да возера - самая адрэналінавая частка майго шпацыру. Ён пячэ гарачым пяском і раскаленай глінай, ён коліць камянямі, ён пагражае калдобінамі: “Вось зараз нага сюды трапіць – і паляціш!”. Але штораз я зьлятаю па ім пасьпяхова. Цікава, а як тут праходзяць каровы? Ніколі ня бачыла гэтага. Я прабягаю па інэрцыі па прахладнай траве амаль да самага возера. Да вады вядзе невялічкі пляжык з рачным пяском. Кожная пясчынка падаецца амаль ідэальным напаўпразрыстым шарыкам. Па палогім дну я спускаюся ў ваду. Асцярожна і павольна пакуль не зайду па грудзі. І толькі тады рэзкім штуршком адрываюся ад пясчанай паверхні і плыву.
   Прахладная вада адчуваецца вельмі прыемна на бронзавай ад сонца скуры, рухі, запаволеныя вадой і адчуваньне, як яна трымае цела прыносяць асалоду. Я не заўважаю нічога, аж пакуль ня слышу нейкае дзіўнае бульканьне побач. Гэты гук мяне пужае, бо, калі заходзіла ў ваду, побач дакладна не было анікога – ні людзей, ні кароваў, ні коз. І нават сабакі ня цахлілі. Але павярнуўшыся, я супакойваюся: там з вады падымаецца чорны шнурочак, даволі высока, нібы хоча пахваліцца залатымі ўпрыгожваньнямі на вушках. Ён плыве значна шпарчэй за мяне і хутка абганяе, а потым сур’ёзная пыска вужыка ізноў зьнікае пад спакойнай паверхняй вады. Я ўсьміхаюся – ня кожны дзень са мной плаваюць адны з самых прыгожых нашых суседзяў.
    Я выходжу на іншым беразе. Ён адначасова іншы і не, бо можна туды дайсьці пешшу з другога боку, затое да яго я сьмела даплываю. На той, які насамрэч іншы, мне плыць яшчэ страшна. Тут з вады выходзіш адразу на канюшыны і адразу ў нос бье ашаламляльны пах траваў. Конікі стрыкочуць так, што, здаецца, хутка параўнаюцца з канямі па гучнасьці. Гэты бераг адчуваецца як іншы сьвет. Гэта сьвет кароваў і конікаў, дзікіх пчолаў і конскага шчаўя са смачнымі здаравеннымі сьцяблінамі. І кожным разам тут адбываецца нешта цікавае. Незаўважнае стомленым неабходнасьцю выжываць дарослым, але пакуль яшчэ адкрытае для мяне - босай дзяўчынкі ў полі.


Тэлеграм канал: @karpilauskaja
Ціўтар: @EriKurayami

#проза #тваёй_крывёю_я_ўпішу_сваё_імя
#куткі

Iва сустракаецца зь сястрою. Яна ня толькі дапамагае выбраць той сукенку, але й пазнае больш пра ейную студэнцкую штодзённасьць, а дакладней пра мярзотнага каханца.

Твор - готыка й чорная камедыя, якая не накірваная на дзяцей.
Рэйтынг NC-17, таму чытайце на свой страх і рызык.
Я вас папярэдзілі, прыемнага чытаньня.

Д10: Шапагалізм зь непрыемным смакам

─────────≪✷≫────────
Больш іншай творчасьці