📌در پاسخ به سخنان جناب جواد طباطبایی و افشاری نسبت به شعر عرب !!! (✍️بخش سوم)

ایرانیان قبل اسلام شعر نداشتند و شعر را از عرب ها اخذ کردند.

ساده ترین #تعریف_شعر این است که شعر یک کلام ادبی است که بیان کننده عواطف و تخیل گوینده است و با عناصری از قبیل وزن ، قافیه ، و تصویر شناخته می شود و " وزن عروضی" اساس شعر است . اگر سخنی تابع وزن عروضی  نباشد، قطعاً شعر نیست.( 📚حسن انوری، فرهنگ سخن، ص750)

احمد تفضلی ضمن قبول این که پارسیان پیش از اسلام شعر نداشتند، سخن ابو حاتم رازی در" 📚کتاب الزینة، جلد اول ، ص 122را عیناً نقل می کند:

ابوحاتم رازی(و 322 هجری) بر آن است که ایرانیان اصلاً شعری نداشته اند. و می نویسد که ملل دیگر ( از جمله ایرانیان)شعر موزون و ( مقفّا) ، همانند شعر عرب نداشته اند و آن چه را ایرانیان در آوازهای خود(= اغانی) بر زبان می آوردند چیزی میان شعر و کلام منثور است و وزن و قافیه شعر عربی را ندارد، بلکه کلامی است که آن را با آهنگ کلام (=الحان) مسجع و آهنگین می کنند و در بیان ،آن را به آواز می خوانند و بدین گونه، به کلمات مدّ می دهند( یعنی کلمات را می کشند).

این گونه سروده ها مبتنی بر وزن شعر و قوافی نیست. وی در اثبات ادعای خود می گوید:

" در فارسی ، واژه ای برای شعر وجود ندارد و از #کلمه_عربی استفاده می شود.(📚 احمد تفضلی، تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام ، ص 313).

بنده عرض می کنم نه تنها کلمه ی شعر عربی است ، بلکه وزن و قافیه نیز عربی است.بیت و مصرع هم عربی است. اگر در ایران پیش از اسلام شعر بود تمام این کلمات فارسی می بودند نه این که عربی باشند.

#ادوارد_براون نیز بر این سخن صحه گذاشته که ایرانیان قصیده ، قطعه را از عرب به عاریت گرفتند .(📚 ادوارد براون ، تاریخ ادبیات ایران، ص۸ 35).

علامه محمد قزوینی نیز این حقیقت را قبول دارد که " ایرانیان از روی عروض عرب ، بنای گفتن شعر فارسی گذاردند"( 📚محمد قزوینی ، مقالات ،ص 107).

حتی اروپائیان فن قافیه را از عرب یاد گرفتند.(📚 گوستاو لوبون، همان، ص 559).

فراتر از این ریچارد فرای به ما می گوید نخستین دوبیتی فارسی از آن یک شاعر #عرب بود به نام #یزید_بن_مفرغ ( متوفی در 69 هجری) که در خراسان می زیست ولی در کرمان درگذشت.(📚ریچارد فرای ، عصر زرین فرهنگ ایران، ص 45).

#ذبیح_الله_صفا از قول صاحب تاریخ سیستان نخستین شعر پارسی دری را به تقلید از قصاید و اشعار #عربی می داند.(📚ذبیح الله صفا، تاریخ ادبیات ایران،ص 46).

📌و اما نظر مستشرقین در باره ی شعر و زبان عرب :

کارل بروکلمن این زبان با همه واقع گرایی از چنان شور و شراری برافروخته است که آن را قادر می سازد ظریف ترین احساس های عشقی و نیرومندترین احساس های غرور و مردانگی را به بیان آورد.( 📚شعر عرب در عهد جاهلی،ص81)

فن گوستاو گرونیام به بهترین وجه در مقام مقایسه زبان عربی با زبان یونانی برآمده و می نویسد: آنجا که زبان یونانی برای نمایاندن چندین چیز جز یک لغت ندارد، زبان عربی برای یک شیء دارای چندین لغت است و وقتی که زبانی به عربی ترجمه شود،زیباتر می شود.(📚اسلام در قرون وسطی،ص 37).

زبان عربی برای حالت ها و احساس های و کردارهای مختلف،واژگان مشخص و معینی دارد،حال آنکه بسیاری از زبان های زنده دنیا فاقد این ظرافت و برش های دقیق معنایی هستند.

زبان شناس،پژوهشگر،مورخ نامدار آلمانی تئودور نولدکه می گوید:انسان به هنگامی که غنا و فراوانی واژگان زبان عربی را مشاهده می کند، از کثرت واژگان دچار شگفتی می شود و به هنگامی که بداند روابط زندگی نزد عرب بسیار ساده است، اما در اندرون این دایره بر فرق های دقیق معانی واژگان در یک کلمه عنایت دارند،بیشتر شگفت زده می شود( 📚تاریخ نگارش های عربی، ص 98).

📌شعر فارسی :

و شعر فارسی عملا نوزاد متولد شده از بطن عربی بود چنانچه دکتر عبدالحسین #زرین‌کوب میگوید: شعر فارسی از آنجا كه بر مبنای شعر عربی به وجود آمد و در قالبهای بیانی و اغراض معانی، غالباً شیوه شعر عرب را سرمشق یافت، ارتباط مستقیم با شعر عربی برای آن اجتناب ناپذیر شد.(📚عبدالحسین زرین‌كوب، از گذشته ادبی ایران، صفحه ۵۲۵)

در پایان #حافظ که در غزل معروف خود می گوید:

اگرچه عرض هنر پیش یار بی ادبی است
زبان خموش ولكن دهان پر از #عربی است

✍️ عبدالنبی قیم /با تصرف مروان پاشا

@tamadone_islami
@tamadone_arab