✍احمد سلامی تبار
امروز شنبه 25 آوریل؛ سالروز 64 امین بهار زندگی #دکتر_عبدالنبی_قیم هست، شخصی که نه تنها شهروندان شهر اهواز بلکه تمام #استان_خوزستان به پاس خدمات ارزشمندش، مدیون تلاش های ایشون هستند.
دکتر عبدالنبی قیم را به جرات می توان یکی از بزرگترین پژوهشگران و مولفان کتب حوزه های تاریخی و ادبی مخصوصا مباحث تاریخ معاصر #اقلیم_اهواز و استان خوزستان نام برد.
آشنایی بنده با این استاد بزرگوار در حدود پنج سال پیش با خواندن کتاب #فراز_و_فرود_شیخ_خزعل شروع شد و سپس به پیشنهاد چندی از دوستان علاقمند به تاریخ معاصر اقلیم اهواز با کتاب «#پانصد_سال_تاریخ_خوزستان و نقد کتاب تاریخ پانصد ساله خوزستان از کسروی» ادامه پیدا کرد.
اول از همه عرض کنم من کتاب تاریخ پانصد ساله خوزستان اثر #سید_احمد_کسروی بسیار قبلتر قرائت کرده بودم و متوجه خدمت ارزشمندی که کسروی در نفس نگارش این کتاب، برای #عرب_های_اهواز انجام داد، بودم و البته باید عرض کنم واقعا همه اهالی استان خوزستان باید از این نویسنده برای طرح موضوعی فراموش شده در زمان پهلوی اول متشکر باشیم.
اما با خواندن کتاب دکتر #عبدالنبی_قیم متوجه شدم که نگارش این کتاب، به دست کسروی از جریانات شخصی و همچنین مباحث خارج از حیطه علمی تاریخ نگاری در دوره رضاخانی یعنی #ناسیونالیسم احساسی با همراهی اندیشه های تند #سکولار کسروی همراه بود.
این مسائل باعث شده بود که کسروی در نگارش این کتاب، دیدی #شوونیستی و بعضا عنادگونه به جریانات و اشخاص تاریخی ذکر شده، پیدا کرده باشد.
استاد عبدالنبی قیم در اثر ارزشمند خود یعنی کتاب (پانصدسال تاریخ خوزستان) با دقت و جدیتی بی مثال اکثر اشکالات و نقایص سید احمد کسروی رو در نگارش این #کتاب پیدا و بیان می کند.
اشتباهات کسروی تنها #ایدئولوژیک و مربوط به دید شخصی ایشان نبود بلکه اشتباهات لغوی و همچنین اشتباهات سهوی در بیان جریانت تاریخی همه و همه را استاد قیم با ظرافت و با منابع خوبی که داشت توانست بر طرف کند.
دلیل برتری کتاب دکتر عبدالنبی قیم نسبت به اثر سید احمدکسروی را باید اینگونه بیان کرد که استاد قیم هم به دستاوردهای پژوهشی جدید تاریخی مجهز بود و هم اینکه به منابع بیشماری از مکتوبات بجا مانده از تاریخ اقلیم اهواز دسترسی داشت.
بی تعارف عرض کنم کتاب پانصد سال تاریخ خوزستان یکی از کامل ترین و چه بسا بهترین اثری باشد که در مورد تاریخ مکتوب پانصدساله اخیر اقلیم اهواز نوشته شده است.
با خدمتی عظیمی که دکتر عبدالنبی قیم با نگارش کتاب «پانصد سال تاریخ خوزستان» به میراث و فرهنگ این اقلیم تاریخی و بسیار عزیز کرد، جای هیچگونه بحث و حرفی نمی گذارد، من کتاب مذکور را با اشتیاق دو بار خواندم، هنوز که هنوزه میزان دقت و اشراف این بزرگوار به مصادر و همچنین نظریات جدید مایه شگفتی بنده هست.
از خداوند منان در این ایام مبارک ماه #رمضان میخواهم عمری با عزت به این استاد دلسوز و آگاه اهوازی عطا کند که با نگارش هرچه بیشتر مباحث تاریخی مایه افتخار اهوازی ها نه تنها در ایران، بلکه در خاورمیانه باشد.
آمین
@a_qayyem
امروز شنبه 25 آوریل؛ سالروز 64 امین بهار زندگی #دکتر_عبدالنبی_قیم هست، شخصی که نه تنها شهروندان شهر اهواز بلکه تمام #استان_خوزستان به پاس خدمات ارزشمندش، مدیون تلاش های ایشون هستند.
دکتر عبدالنبی قیم را به جرات می توان یکی از بزرگترین پژوهشگران و مولفان کتب حوزه های تاریخی و ادبی مخصوصا مباحث تاریخ معاصر #اقلیم_اهواز و استان خوزستان نام برد.
آشنایی بنده با این استاد بزرگوار در حدود پنج سال پیش با خواندن کتاب #فراز_و_فرود_شیخ_خزعل شروع شد و سپس به پیشنهاد چندی از دوستان علاقمند به تاریخ معاصر اقلیم اهواز با کتاب «#پانصد_سال_تاریخ_خوزستان و نقد کتاب تاریخ پانصد ساله خوزستان از کسروی» ادامه پیدا کرد.
اول از همه عرض کنم من کتاب تاریخ پانصد ساله خوزستان اثر #سید_احمد_کسروی بسیار قبلتر قرائت کرده بودم و متوجه خدمت ارزشمندی که کسروی در نفس نگارش این کتاب، برای #عرب_های_اهواز انجام داد، بودم و البته باید عرض کنم واقعا همه اهالی استان خوزستان باید از این نویسنده برای طرح موضوعی فراموش شده در زمان پهلوی اول متشکر باشیم.
اما با خواندن کتاب دکتر #عبدالنبی_قیم متوجه شدم که نگارش این کتاب، به دست کسروی از جریانات شخصی و همچنین مباحث خارج از حیطه علمی تاریخ نگاری در دوره رضاخانی یعنی #ناسیونالیسم احساسی با همراهی اندیشه های تند #سکولار کسروی همراه بود.
این مسائل باعث شده بود که کسروی در نگارش این کتاب، دیدی #شوونیستی و بعضا عنادگونه به جریانات و اشخاص تاریخی ذکر شده، پیدا کرده باشد.
استاد عبدالنبی قیم در اثر ارزشمند خود یعنی کتاب (پانصدسال تاریخ خوزستان) با دقت و جدیتی بی مثال اکثر اشکالات و نقایص سید احمد کسروی رو در نگارش این #کتاب پیدا و بیان می کند.
اشتباهات کسروی تنها #ایدئولوژیک و مربوط به دید شخصی ایشان نبود بلکه اشتباهات لغوی و همچنین اشتباهات سهوی در بیان جریانت تاریخی همه و همه را استاد قیم با ظرافت و با منابع خوبی که داشت توانست بر طرف کند.
دلیل برتری کتاب دکتر عبدالنبی قیم نسبت به اثر سید احمدکسروی را باید اینگونه بیان کرد که استاد قیم هم به دستاوردهای پژوهشی جدید تاریخی مجهز بود و هم اینکه به منابع بیشماری از مکتوبات بجا مانده از تاریخ اقلیم اهواز دسترسی داشت.
بی تعارف عرض کنم کتاب پانصد سال تاریخ خوزستان یکی از کامل ترین و چه بسا بهترین اثری باشد که در مورد تاریخ مکتوب پانصدساله اخیر اقلیم اهواز نوشته شده است.
با خدمتی عظیمی که دکتر عبدالنبی قیم با نگارش کتاب «پانصد سال تاریخ خوزستان» به میراث و فرهنگ این اقلیم تاریخی و بسیار عزیز کرد، جای هیچگونه بحث و حرفی نمی گذارد، من کتاب مذکور را با اشتیاق دو بار خواندم، هنوز که هنوزه میزان دقت و اشراف این بزرگوار به مصادر و همچنین نظریات جدید مایه شگفتی بنده هست.
از خداوند منان در این ایام مبارک ماه #رمضان میخواهم عمری با عزت به این استاد دلسوز و آگاه اهوازی عطا کند که با نگارش هرچه بیشتر مباحث تاریخی مایه افتخار اهوازی ها نه تنها در ایران، بلکه در خاورمیانه باشد.
آمین
@a_qayyem
Forwarded from تاریخ و تمدن طلایی اسلام
📌در پاسخ به سخنان جناب جواد طباطبایی و افشاری نسبت به شعر عرب !!! (✍️بخش سوم)
ایرانیان قبل اسلام شعر نداشتند و شعر را از عرب ها اخذ کردند.
ساده ترین #تعریف_شعر این است که شعر یک کلام ادبی است که بیان کننده عواطف و تخیل گوینده است و با عناصری از قبیل وزن ، قافیه ، و تصویر شناخته می شود و " وزن عروضی" اساس شعر است . اگر سخنی تابع وزن عروضی نباشد، قطعاً شعر نیست.( 📚حسن انوری، فرهنگ سخن، ص750)
احمد تفضلی ضمن قبول این که پارسیان پیش از اسلام شعر نداشتند، سخن ابو حاتم رازی در" 📚کتاب الزینة، جلد اول ، ص 122را عیناً نقل می کند:
ابوحاتم رازی(و 322 هجری) بر آن است که ایرانیان اصلاً شعری نداشته اند. و می نویسد که ملل دیگر ( از جمله ایرانیان)شعر موزون و ( مقفّا) ، همانند شعر عرب نداشته اند و آن چه را ایرانیان در آوازهای خود(= اغانی) بر زبان می آوردند چیزی میان شعر و کلام منثور است و وزن و قافیه شعر عربی را ندارد، بلکه کلامی است که آن را با آهنگ کلام (=الحان) مسجع و آهنگین می کنند و در بیان ،آن را به آواز می خوانند و بدین گونه، به کلمات مدّ می دهند( یعنی کلمات را می کشند).
این گونه سروده ها مبتنی بر وزن شعر و قوافی نیست. وی در اثبات ادعای خود می گوید:
" در فارسی ، واژه ای برای شعر وجود ندارد و از #کلمه_عربی استفاده می شود.(📚 احمد تفضلی، تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام ، ص 313).
بنده عرض می کنم نه تنها کلمه ی شعر عربی است ، بلکه وزن و قافیه نیز عربی است.بیت و مصرع هم عربی است. اگر در ایران پیش از اسلام شعر بود تمام این کلمات فارسی می بودند نه این که عربی باشند.
#ادوارد_براون نیز بر این سخن صحه گذاشته که ایرانیان قصیده ، قطعه را از عرب به عاریت گرفتند .(📚 ادوارد براون ، تاریخ ادبیات ایران، ص۸ 35).
علامه محمد قزوینی نیز این حقیقت را قبول دارد که " ایرانیان از روی عروض عرب ، بنای گفتن شعر فارسی گذاردند"( 📚محمد قزوینی ، مقالات ،ص 107).
حتی اروپائیان فن قافیه را از عرب یاد گرفتند.(📚 گوستاو لوبون، همان، ص 559).
فراتر از این ریچارد فرای به ما می گوید نخستین دوبیتی فارسی از آن یک شاعر #عرب بود به نام #یزید_بن_مفرغ ( متوفی در 69 هجری) که در خراسان می زیست ولی در کرمان درگذشت.(📚ریچارد فرای ، عصر زرین فرهنگ ایران، ص 45).
#ذبیح_الله_صفا از قول صاحب تاریخ سیستان نخستین شعر پارسی دری را به تقلید از قصاید و اشعار #عربی می داند.(📚ذبیح الله صفا، تاریخ ادبیات ایران،ص 46).
📌و اما نظر مستشرقین در باره ی شعر و زبان عرب :
کارل بروکلمن این زبان با همه واقع گرایی از چنان شور و شراری برافروخته است که آن را قادر می سازد ظریف ترین احساس های عشقی و نیرومندترین احساس های غرور و مردانگی را به بیان آورد.( 📚شعر عرب در عهد جاهلی،ص81)
فن گوستاو گرونیام به بهترین وجه در مقام مقایسه زبان عربی با زبان یونانی برآمده و می نویسد: آنجا که زبان یونانی برای نمایاندن چندین چیز جز یک لغت ندارد، زبان عربی برای یک شیء دارای چندین لغت است و وقتی که زبانی به عربی ترجمه شود،زیباتر می شود.(📚اسلام در قرون وسطی،ص 37).
زبان عربی برای حالت ها و احساس های و کردارهای مختلف،واژگان مشخص و معینی دارد،حال آنکه بسیاری از زبان های زنده دنیا فاقد این ظرافت و برش های دقیق معنایی هستند.
زبان شناس،پژوهشگر،مورخ نامدار آلمانی تئودور نولدکه می گوید:انسان به هنگامی که غنا و فراوانی واژگان زبان عربی را مشاهده می کند، از کثرت واژگان دچار شگفتی می شود و به هنگامی که بداند روابط زندگی نزد عرب بسیار ساده است، اما در اندرون این دایره بر فرق های دقیق معانی واژگان در یک کلمه عنایت دارند،بیشتر شگفت زده می شود( 📚تاریخ نگارش های عربی، ص 98).
📌شعر فارسی :
و شعر فارسی عملا نوزاد متولد شده از بطن عربی بود چنانچه دکتر عبدالحسین #زرین‌کوب میگوید: شعر فارسی از آنجا كه بر مبنای شعر عربی به وجود آمد و در قالبهای بیانی و اغراض معانی، غالباً شیوه شعر عرب را سرمشق یافت، ارتباط مستقیم با شعر عربی برای آن اجتناب ناپذیر شد.(📚عبدالحسین زرین‌كوب، از گذشته ادبی ایران، صفحه ۵۲۵)
در پایان #حافظ که در غزل معروف خود می گوید:
اگرچه عرض هنر پیش یار بی ادبی است
زبان خموش ولكن دهان پر از #عربی است
✍️ عبدالنبی قیم /با تصرف مروان پاشا
@tamadone_islami
@tamadone_arab
ایرانیان قبل اسلام شعر نداشتند و شعر را از عرب ها اخذ کردند.
ساده ترین #تعریف_شعر این است که شعر یک کلام ادبی است که بیان کننده عواطف و تخیل گوینده است و با عناصری از قبیل وزن ، قافیه ، و تصویر شناخته می شود و " وزن عروضی" اساس شعر است . اگر سخنی تابع وزن عروضی نباشد، قطعاً شعر نیست.( 📚حسن انوری، فرهنگ سخن، ص750)
احمد تفضلی ضمن قبول این که پارسیان پیش از اسلام شعر نداشتند، سخن ابو حاتم رازی در" 📚کتاب الزینة، جلد اول ، ص 122را عیناً نقل می کند:
ابوحاتم رازی(و 322 هجری) بر آن است که ایرانیان اصلاً شعری نداشته اند. و می نویسد که ملل دیگر ( از جمله ایرانیان)شعر موزون و ( مقفّا) ، همانند شعر عرب نداشته اند و آن چه را ایرانیان در آوازهای خود(= اغانی) بر زبان می آوردند چیزی میان شعر و کلام منثور است و وزن و قافیه شعر عربی را ندارد، بلکه کلامی است که آن را با آهنگ کلام (=الحان) مسجع و آهنگین می کنند و در بیان ،آن را به آواز می خوانند و بدین گونه، به کلمات مدّ می دهند( یعنی کلمات را می کشند).
این گونه سروده ها مبتنی بر وزن شعر و قوافی نیست. وی در اثبات ادعای خود می گوید:
" در فارسی ، واژه ای برای شعر وجود ندارد و از #کلمه_عربی استفاده می شود.(📚 احمد تفضلی، تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام ، ص 313).
بنده عرض می کنم نه تنها کلمه ی شعر عربی است ، بلکه وزن و قافیه نیز عربی است.بیت و مصرع هم عربی است. اگر در ایران پیش از اسلام شعر بود تمام این کلمات فارسی می بودند نه این که عربی باشند.
#ادوارد_براون نیز بر این سخن صحه گذاشته که ایرانیان قصیده ، قطعه را از عرب به عاریت گرفتند .(📚 ادوارد براون ، تاریخ ادبیات ایران، ص۸ 35).
علامه محمد قزوینی نیز این حقیقت را قبول دارد که " ایرانیان از روی عروض عرب ، بنای گفتن شعر فارسی گذاردند"( 📚محمد قزوینی ، مقالات ،ص 107).
حتی اروپائیان فن قافیه را از عرب یاد گرفتند.(📚 گوستاو لوبون، همان، ص 559).
فراتر از این ریچارد فرای به ما می گوید نخستین دوبیتی فارسی از آن یک شاعر #عرب بود به نام #یزید_بن_مفرغ ( متوفی در 69 هجری) که در خراسان می زیست ولی در کرمان درگذشت.(📚ریچارد فرای ، عصر زرین فرهنگ ایران، ص 45).
#ذبیح_الله_صفا از قول صاحب تاریخ سیستان نخستین شعر پارسی دری را به تقلید از قصاید و اشعار #عربی می داند.(📚ذبیح الله صفا، تاریخ ادبیات ایران،ص 46).
📌و اما نظر مستشرقین در باره ی شعر و زبان عرب :
کارل بروکلمن این زبان با همه واقع گرایی از چنان شور و شراری برافروخته است که آن را قادر می سازد ظریف ترین احساس های عشقی و نیرومندترین احساس های غرور و مردانگی را به بیان آورد.( 📚شعر عرب در عهد جاهلی،ص81)
فن گوستاو گرونیام به بهترین وجه در مقام مقایسه زبان عربی با زبان یونانی برآمده و می نویسد: آنجا که زبان یونانی برای نمایاندن چندین چیز جز یک لغت ندارد، زبان عربی برای یک شیء دارای چندین لغت است و وقتی که زبانی به عربی ترجمه شود،زیباتر می شود.(📚اسلام در قرون وسطی،ص 37).
زبان عربی برای حالت ها و احساس های و کردارهای مختلف،واژگان مشخص و معینی دارد،حال آنکه بسیاری از زبان های زنده دنیا فاقد این ظرافت و برش های دقیق معنایی هستند.
زبان شناس،پژوهشگر،مورخ نامدار آلمانی تئودور نولدکه می گوید:انسان به هنگامی که غنا و فراوانی واژگان زبان عربی را مشاهده می کند، از کثرت واژگان دچار شگفتی می شود و به هنگامی که بداند روابط زندگی نزد عرب بسیار ساده است، اما در اندرون این دایره بر فرق های دقیق معانی واژگان در یک کلمه عنایت دارند،بیشتر شگفت زده می شود( 📚تاریخ نگارش های عربی، ص 98).
📌شعر فارسی :
و شعر فارسی عملا نوزاد متولد شده از بطن عربی بود چنانچه دکتر عبدالحسین #زرین‌کوب میگوید: شعر فارسی از آنجا كه بر مبنای شعر عربی به وجود آمد و در قالبهای بیانی و اغراض معانی، غالباً شیوه شعر عرب را سرمشق یافت، ارتباط مستقیم با شعر عربی برای آن اجتناب ناپذیر شد.(📚عبدالحسین زرین‌كوب، از گذشته ادبی ایران، صفحه ۵۲۵)
در پایان #حافظ که در غزل معروف خود می گوید:
اگرچه عرض هنر پیش یار بی ادبی است
زبان خموش ولكن دهان پر از #عربی است
✍️ عبدالنبی قیم /با تصرف مروان پاشا
@tamadone_islami
@tamadone_arab