Amir Pouria
دو تصویر، چکیده‌ی ۴۴ سال اجبار @amiropouria یادداشت امیر پوریا درباره‌ی ویدئوی رقص دختران اکباتانی و ویدئوی اعتراف اجباری آنها را در ادامه بخوانيد👇
این دو تصویر برای من فقط از دو ویدئوی مرتبط، یکی رقص دختران اکباتانی و دیگری اعتراف اجباری همان‌ها تحت فشار حکومت، خبر نمی‌دهد. نشانه‌هایی فراتر و گویاتر در خود دارد که اجبارهای ایرانی این چهار دهه و چند سال را خلاصه می‌کند:
شادابی و سرزندگی تصویر واقعی آدم‌ها و خمودی و شانه‌های افتاده و پشت‌های قوز کرده‌ی تصویر مطلوب نظام جمهوری اسلامی. تا جایی که آدم‌ها از هویت خود، خالی می‌شوند و با پوششی که به جای پوشیدگی، بیشتر "سر در گریبانی" را نمایش می‌دهد، حتی نمی‌شود مطمئن بود که هر کسی، خودش است!
انتخاب زاویه و کادر و رنگ و نور درست ویدئوی خود بچه‌ها در مقابل کیفیت کثافت ویدئوی مأموران و جای ابلهانه‌ای که برای گرفتنش انتخاب کرده‌اند: با لگد کردن چمن‌های فضای سبز محوطه‌ی بلوک و آن برگ‌های بی‌نظم پیشزمینه‌ی کادر. به سیاق همیشگی این نظام: هر چه پلشت‌تر، بهتر.
تصویرسازی خودجوش ویدئوی اول بدون هیچ لوگویی بر روی نسخه‌ی اولیه‌ی آن و حالت فرمایشی و "رسمی" ویدئوی دوم با افتخار حقارت‌بار خبرگزاری‌ها و رسانه‌های داخلی که لوگوی خودشان را برای اعلام مراتب پاچه‌خاری، روی آن می‌گذارند و حتی عرضه ندارند کیفیت و وضوح تصویر را اندکی بالاتر ببرند.
سؤال من این است:
حکومتی که تصور می‌کند با انتشار ویدئوی معذرت‌خواهی این بچه‌ها، مسئله را حل و فصل کرده و دیگر کسی رقص آنها را حرکت اعتراضی برداشت نمی‌کند، بهش می‌خورد چند سالش باشد؟ عقل، هوش، شعور، مغز یا دست‌کم طاقت یک موجود چندساله در این حد است؟
این دختران با شایستگی و سنجیدگی، تصویری از زندگی نرمال ساختند و بعد، حاکمیت خواست آنها را به پوشش و رفتاری برگردانَد که به تمام زنان و دختران ِ توی این مرزها تحمیل می‌کند. تصور این سیستم از این که مردم، زنان، دختران یا حتی خود آدم‌های حکومت، ویدئوی دوم باور می‌کنند، نیاز به خامی ِ ِ یک موجود چندساله دارد؟
ایران که بودم، یک بار در وصف جشنواره فیلم فجر نوشتم چهل ساله شده، اما عقل و عملکردش از یک سالگی‌اش هم نارس‌تر است.
حالا دیگر مدت‌هاست فهمیده‌ایم که موجودی موسوم به جمهوری اسلامی، اساساً با پدیده‌ای تحت عنوان رشد، میانه‌ای ندارد و مدام حقیرتر، ترسوتر و حتی "ننه، من غریبم"تر می‌شود؛ حتی در مقابل رقص بدون کلام پنج دختر جوان، چنان داغان و دستپاچه می‌شود که از آنها می‌خواهد در ویدئوی عذرخواهی بگویند "به قول قهرمان کشورمون"! یا حتی اضافه کنند "ما هوای اینجا رو دوست داریم"!!
این را دیگر از کجا آوردند که به کلام اجباری این خانم‌های قهرمان، اضافه کنند؟!
@amiropouria
#رقص
#زن_زندگی_آزادی
#دختران_اکباتان
شادابی و سرزندگی تصویر واقعی آدم‌ها و خمودی و شانه‌های افتاده و پشت‌های قوز کرده‌ی تصویر مطلوب نظام جمهوری اسلامی. تا جایی که آدم‌ها از هویت خود، خالی می‌شوند و با پوششی که به جای پوشیدگی، بیشتر "سر در گریبانی" را نمایش می‌دهد، حتی نمی‌شود مطمئن بود که هر کسی، خودش است!
انتخاب زاویه و کادر و رنگ و نور درست ویدئوی خود بچه‌ها در مقابل کیفیت کثافت ویدئوی مأموران و جای ابلهانه‌ای که برای گرفتنش انتخاب کرده‌اند: با لگد کردن چمن‌های فضای سبز محوطه‌ی بلوک و آن برگ‌های بی‌نظم پیشزمینه‌ی کادر. به سیاق همیشگی این نظام: هر چه پلشت‌تر، بهتر.
تصویرسازی خودجوش ویدئوی اول بدون هیچ لوگویی بر روی نسخه‌ی اولیه‌ی آن و حالت فرمایشی و "رسمی" ویدئوی دوم با افتخار حقارت‌بار خبرگزاری‌ها و رسانه‌های داخلی که لوگوی خودشان را برای اعلام مراتب پاچه‌خاری، روی آن می‌گذارند و حتی عرضه ندارند کیفیت و وضوح تصویر را اندکی بالاتر ببرند.
سؤال من این است:
حکومتی که تصور می‌کند با انتشار ویدئوی معذرت‌خواهی این بچه‌ها، مسئله را حل و فصل کرده و دیگر کسی رقص آنها را حرکت اعتراضی برداشت نمی‌کند، بهش می‌خورد چند سالش باشد؟ عقل، هوش، شعور، مغز یا دست‌کم طاقت یک موجود چندساله در این حد است؟
این دختران با شایستگی و سنجیدگی، تصویری از زندگی نرمال ساختند و بعد، حاکمیت خواست آنها را به پوشش و رفتاری برگردانَد که به تمام زنان و دختران ِ توی این مرزها تحمیل می‌کند. تصور این سیستم از این که مردم، زنان، دختران یا حتی خود آدم‌های حکومت، ویدئوی دوم باور می‌کنند، نیاز به خامی ِ ِ یک موجود چندساله دارد؟
ایران که بودم، یک بار در وصف جشنواره فیلم فجر نوشتم چهل ساله شده، اما عقل و عملکردش از یک سالگی‌اش هم نارس‌تر است.
حالا دیگر مدت‌هاست فهمیده‌ایم که موجودی موسوم به جمهوری اسلامی، اساساً با پدیده‌ای تحت عنوان رشد، میانه‌ای ندارد و مدام حقیرتر، ترسوتر و حتی "ننه، من غریبم"تر می‌شود؛ حتی در مقابل رقص بدون کلام پنج دختر جوان، چنان داغان و دستپاچه می‌شود که از آنها می‌خواهد در ویدئوی عذرخواهی بگویند "به قول قهرمان کشورمون"! یا حتی اضافه کنند "ما هوای اینجا رو دوست داریم"!!
این را دیگر از کجا آوردند که به کلام اجباری این خانم‌های قهرمان، اضافه کنند؟!
@amiropouria
#رقص
#زن_زندگی_آزادی
#دختران_اکباتان