#Францішак_Люцыянавіч
#верш
#госць

Надзея

Родныя мясціны палі ды ўзгоркі
Мне дапамогуць выйсці са змроку:
Пачуць подых прыемны вясновы,
Пачуць людцовыя ветлыя словы;

Зорнае неба начное паможа,
Скіруе туды, дзе крый Божа,
Не будзе ні гора, нуды
І, канечне, людское бяды.

• • •
Тэлеграм
• • •

#проза
#Францішак_Люцыянавіч

Невялічкая падзея

Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.

• • •
Telegram
• • •

#верш
#Францішак_Люцыянавіч

Там за вуглом,
Месцам, дзе цвілі палеткі,
Прайшла, уцякла маладосць,
Дзе гніюць разбітыя хаткі,
Дзе адна толькі млосць.

Там дзе калісьці смяяліся,
Лілася дарожка пяском,
Цяпер расце пустазелле,
І не чуваць жывых галасоў,

Толькі брэхат сабакі ўночы,
Асінавы трэск пры дарозе,
І хата, што цяпер горбік ўполі.
І толькі сабака. Што помніць усё.

• • •
Telegram
• • •

#верш
#Францішак_Люцыянавіч

***
Гарэла бясконцае сонца
І з сонцам згаралі дамы,
Сусвет вынішчаюць да донца
З’явілася новае мова.
Яліны раскідалі ствалы,
Галіны вырасталі з зямлі,
Употай я мармытаў:
- Хахахахахах. Я чакаў.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#верш
#Францішак_Люцыянавіч

***
Тутака пуста ад веку:
Ні цёмна, ні светла
Аднак, не балюча,
Цярпіма.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#верш
#Францішак_Люцыянавіч

Надзея ... Свету

Свет - сонца праменьчык зіхцівы;
Устае ён рана, разам з небасхілам:
Разам з дубамі, камарамі,
Галоднымі, самотнымі вачамі.

Свет уставае, бы жывы чалавек;
Часам ён плача, снегам рыплівым:
Шапоча ўраніцу лісцем ляніва,
Спявае для нас ластаўкай мілай.

Свет, ты згараеш, і напэўна згарыш,
Але забудзься на страхі зямлі,
І ў момант суровы успомні:
Што слова "цмок" любіла ты.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал

#Францішак_Люцыянавіч
#проза

Дзённікі

Дзень 1

Здаецца, што ўжо нічога не можа быць. Здаецца, што акрамя гэтага снега, акрамя гэтых бясконцых завей, бясконцых дрэў нічога не можа быць.
У гэтым ветры нібыта адгукаюцца пакаленні, пакаленні тых, хто прыходзіць на дзяды, тых каго мы яшчэ памятаем, бо да іншых гасцей ужо і не так ветла ставімся. Гэта старая, як сам свет, песня, знаёмая кожнаму жывому. Адначасова яна весціць і будучае, і мінулае, і цяпло, і холад. Як жа бывае прыемна чакаць на вецер, як жа бывае жахліва разумець: вецер будзе.
У гэтай вонкавай цемры нібыта і не можа быць сонца і гэта вялікае дзіва, што ўрэшце яно ўзыходзіць. Гэтае сонца, можа гэта памылка? Можа яно і не ўзыходзіць і гэта перад смяротная трызна? Ці можа ў цемры нешта гарэць, ці асвятляе яно маё ўзбярэжжа? Ці ў гэтых хвалях, што палохаюць сваім зместам, можа быць нешта светлае?

Як жа балюча сціскаць пальцы. Чаму я хачу сціскаць іх, калі гэта балюча? Мне так падабаецца іх лічыць, калі няма чаго рабіць або калі трэба што падлічыць. І як жа брыдка іх сціскаць, гэтыя невялічкія маніпулятары рэчаінсацю.

Здаецца, што такога не можа быць. Я народжаны сціскаць, сонца ёсць каб знікаць, а снягі дзеля таго каб таяць.

──────≪✷≫──────
Тэлеграм

#верш
#Францішак_Люцыянавіч

***

Дно - камяністая схованка рыб,
Звонку цёмная, а як прыглядзішся,
То ўжо нібы і цалкам празрыстая
Міма праходзіш, а ў галаве мітусня:
- А праўда, што дно багата галля?
А часам па мосце ідзеш,
А пад їм цячэ тая ж рака
І над ёй цені лунаюць
Ці то дрэў, ці то мосту,
Ці мая, так папросту.

──────≪✷≫─────
Тг канал:
https://t.me/+mnli4VUbvk4wZjUy

http://t.me/Lanczuha

#Францішак_Люцыянавіч
#верш

«Гаюн»

Знадворку мяце
Напэўна
Там нехта ідзе

Нехта старэйшы
Страшнейшы
Аднекуль паўзе

З цемры хаўтур
Крумкач
Уступае ў спеў

На ганку грукат
Дзед
Мае дзверы разбіты ўшчэнт.

───────≪✷≫───────

Тэлеграм

#верш
#Францішак_Люцыянавіч

Халодна

Ружовае сонца
Блакітныя вочы
Ружжовыя рукі
Ўзгадаў словы Ойчы

Наперад, лягчэй
Хтосьці крыкнуў
Ці хто, ці я
Ўсё адно

Ўсё

──────≪✷≫──────
Канал аўтара

#Францішак_Люцыянавіч
#верш


Бездапаможны

Дзверы, вокны, стол,
Сігарэты, кава-чай,
І падвешаны мой стан
Ні Тут, ні там - усё адчай.
Толькі словы,
Толькі чай.

─────────≪✷≫────────
Творчы канал аўтара