#Arciom #верш #пераклад

Нёмну (Do Niemna)

Ты братэла мой, Нёман! Я воды твае
яшчэ мальцам кранаў, баламуціў няшчадна.
Зараз імі у край адзіноты няўглядны
я плыву, каб там сэрца застудзіць хутчэй.

Як дзяўчына Ляура у водах тваіх
свой адбітак, валоссе, чырвоныя шчокі
аглядала, я там назіраў дзеўкі крокі
й хулігана слязой шмат забрудзіў вады.

Ты братэла мой, Нёман! Дзе ж той твой выток,
што мне шчасця адбітак паказваў у рухах?
Ну чаму весялосці паток мой засох?

Дзе мая маладосць з кучай шчасця й выгод?
Дзе Ляура мая, дзе былыя братухі?
Ніхрана ўжо няма. Плачу я. Я знямог.

Адам Міцкевіч

─────────≪✷≫────────

Канал аўтара

#верш
#Maksim_Kryvich

Рамонкавы луг, малінавы сад,
бялёсыя крылы блакітнага неба...

Такім я запомніў апошняе лета:
гайданне валошак, сівых дзьмухаўцоў
і стройныя сосны з абодвух канцоў
зялёных палёў канюшыны.

Ідуць па дарогах жанчыны,
нясуць свае кошыкі, сумы
і светлыя, чыстыя думы,
а сонца іх стан абдымае
і добрага шляху жадае.

• • •

#раман #верш #пераклад

Што такое паэзія

Што такое паэзія? Кажаш ты мне зазіраючы ў вочы мае вачыма нябеснай тваёй красы.
Што такое паэзія, i мяне ты пытаеш?
Паэзія гэта... ты

Густаў Адольф Бэкер

#верш #пан_які_прапаў

"Перада мною статкі чарніла,
Перада мною рыс чарада:
Плыняй паперную белю заліла
Сымбаляў дзіўных густая чарга.

Сымбалі тыя - не пэцканіна:
Гукі схавалі яны у сябе.
Хтось галасісты, нібыта птушына,
Хтось перавагу дае малацьбе.

Гукі ўзлятаюць, танчаць увушшу,
Потым яднаюцца зноў ў ланцугі;
Я тых жывёлаў дрэсі‌раваць мушу,
Пер'я майго іх чакаюць пугі.

Я падпарадкаваў скопішча гэта,
Разам счапіў - атрымаўся радок.
Такая яна ужо, праца паэта,
Цяпер павяду іх ў нататкаў хлявок."

#верш
#Хросная

Страшны век нам трушчыць косці
Божа, барані!
Як жа думаць, ягамосці
аб наступным дні?
Страшны век - згуляе хеўрай
Сон то ці не сон
Не спявае песень крэўных
калакольны звон
Песні - птушкі, ззяе сонца
як у кожны час
Можа, будзе й нам аконца
як было да нас?
Хай жа ўецца завіруха
доўга ёй не быць
І за шчасцем, і за скрухай
жылі й будзем жыць
За зімой прыйдзе адліга
так было заўжды
Так расказвалі нам кнігі
доўгія гады
І тады, тады растаюць
чорныя снягі
Песня, думка акрыяе
згубіць берагі
Хай не з золата і срэбра
Ды жыве ж, жыве
І застанецца ў рэбрах
нават у дрыгве
Паляціць яна далёка
ды ў вольны свет
Не пашкодзяць ёй аблокі
плётак і прыкмет
Яна ўзнімаецца высока
На сівы прастор
І ўсюды, кінеш вокам
будзе ёй узор
Хай жа танчыць завіруха
доўга ёй не быць
І за шчасцем, і за скрухай
жылі й будзем жыць

#верш #ананімна

Туды сюды канферэнцыя птушак
Манітор неба на падстаўцы поля
Дзень гэта стрэлка
Якая ўказвае на цябе
І аднойчы ўтыркнецца ў самае яблычка
Карыятыды бяроз
Трымаюць столю тваей самоты.

Дзьве крумкачовыя кропкі
На белаватым ватмане дню
Ніяк не намалююць
Чарцёж далейшага твайго жыцьця.

Гэты ранак будзе ружовым самакатам для сённяшняй вясны
Зялёныя пальцы кветкі
Кладуць радасьць у напужаны рот
Старога чаравіка
Шпак скраў у лімона
Жоўты колер
Але няма куды яго пакласьці
Бо няма
Ні торбы ні скрыні
І шпак – танчыць.

Грак на слупе школьнага плота
Прагалошвае
Вуглаватасьць і чарнату
Ня ведаючы пра тое сам
Авэ грак.

Коска галкі паміж радкоў травы
Нясе ў дзюбе каменьчык цішыні.

Грак на зялёнай траве
Нібы сядзіць на шпілі
Падземнай царквы
Чорнабога
Яго дзюба — як боскі палец
А кіпці — як канцоўкі анекдотаў.

Галубы канвертуюць нябесную мудрасьць ў курлыканьне
Гэй галубы годзе гнасеалогіі!

Грак квадратны як ваза
Абвяшчае наступленьне
Дажджлівага часу
Часу нябеснай вады.

#Верш #Пан_які_прапаў

"Дзесьці, ў хтанічных глыбінях Сусьвету,
Ў Жаха Адвечнага цьмяным прытулку
Грае для зьмея бяз спыну санету
Атахайр Вечны на тысячы трубаў.

Зьмей той вусьцішны, нябыцьця дзіцё,
Дуба карэньне грызоча марудна
Дуб той ўрастае ў света быцьцё
Ўнізе - багі, па-над - неба і думы.

Як Атахайру патрэба ўдыхнуць,
Выкляты Ілынкір корані смокча.
Ўчэпіцца пашчаю - трусіць зямлю,
Трубы заграюць - зьмей вогнем пыхоча.

Гвіялэн-дрэва гадуе ўвесь сьвет,
Хоць таму людзі ня сьведкі.
Ноччу мажліва убачыць яго
Ў небе зіхоткія кветкі.

Дрэва трухлее, а выкляты гад
Атруту пусьціў у карнечы.
Атахайр грае цішэй і цішэй,
Ілынкір смокча мацней і мацней,
Ўхакацца можа і Вечны.

#верш
#Сьвятлана_Зьнічка

«Да Ягора Н.»

Сьвечка болей не шапоча,
сьвечка енчыць ды крычыць,
бо калі хто сам захоча,
то загінець, памаўчыць.
Ёй налета абяцалі
подых траўню а вясны.
Усе калісь былі хлапцамі
ды кахалі – ну, а вы?
Агламаздалі нутро,
што трашчыць ужо па швох,
і сказалі: «болей – там...»
Непатрэбнае яно
ані сьвету, ані вам.
Не зважайце на крумілаў,
сквіл самотнае сьвячы –
лепей, як раней, ад мілай
ад вясны трымаць ключы.
Хай глядзіць сава ў люстэрка,
хай сьлязу пускае ў глум –
вам сяброўка-паняверка
зладзіць безьліч добрых дум.
Варта шчырым быць з сабою,
зьнішчыць іхняе «дабро» –
спарахнелае нутро,
ды ня класьці галавою
на чужынскае рабро.
Жэбрак на спатнелай сьпіне
ветла стрэне жыткі кон,
ды смуга ў чырвонай сьліне
зьменіць і ваду і сон.
Ўсё нястрашна, хай мінае
лік начэй штодзённым сном.
Вы б'яцеся нат у маі,
вы п'яце жыцьцё нагбом...
Ноч, аліж ня сьпіць рабочы,
думай-галавой кружыць:
Беларусь больш не шапоча,
не загінець, не змаўчыць.

*❤️‍🩹 Творчы канал аўтаркі

#верш #Барыс_ліцьвінчук

Мінуламу сябру?

Колькі наўпроста страчаных словаў,
Колькі сакрэтаў уцяклі ў нябыт...
Крывавыя сілы са мной робяць змову,
Каб кінуць мой талент да конскіх капыт.

Ты вéрыш, што Богам зьяўляесься ты,
Ты вéрыш, што лöс вырашаеш,
Прытым апрануў на сваö цела шчыт —
Наўмысна мянé выракаеш.

Ці здраднікам будзеш, манкуртам ці ёсьць
Ты разам зь не сваей сябрынай?
Нібы аддаéсься за тлустую косьць
Увагі ты прагнеш злачыннай.

Помніш, дубраву як ту адчынілі?
Хадзілі пад горад глядзець у трубу?
Мы былі вар'ятамі, усö ўчынілі,
Нажаль, табе чхаць на чужую жальбу.

Маглі размаўляць мы пра што заўгодна
І думалі мо, што яно так паўсюль.
Для нас то зьяўлялася цалкам прыродна
Нібы мы знаем усö, а было йно дакуль...

Дзівак ты, малéц мой, дзівацкі юнак,
Хай сам нат таго не пабачыў.
Ты зьдзéйсьні яго, мо зь цябеéвыйдзе маг,
Пакуль над магілай ня лöтаюць грачы.

Чаму сам ня вéрыш ва ўласна свой талент,
Чаму ўсі павінны павéрыць?
Табé кінуць у косьцер драўляных палéн,
Ляноту тваю разнасьцéжыць

Я посьпехаў зычу на лöс твой тугі,
Жыцьцö ты сваö разбалакай.
У адказ табé прыляціць са смугі
Планамéрнае слова "Дзякуй"'

#верш #Ліза_С

душа

мая душа спявае песні
над раздоллямі палескімі;
мая душа ў тым краі,
дзе шчасце схавалася між вуліцамі Берасцейскімі.

мая душа лятае ў ваколіцах
Гародні, Віцебска,
ў Ружанах і пад Полацкам.

душа не пакідае тых дарог,
што вывядуць да чатырох веж
замка Мірскага
і Чорнай панны Нясвіжскага.

мая душа за Менскімі варотамі,
пакрытая аблокамі,
і снегам, сонцам і любоўю.

душа жыве ў глухенькай вёсачцы,
дзе некалі жылі яскравыя традыцыі,
але цяпер памерлі,
каб калісьці немінуча адрадзіцца.

душа ў каласах,
ў валошках сярод іх,
ў буслах, што ў вырай адляталі,
але вярнуліся.

душа мая ў беларускім краі,
дзе музыка бесперапынна грае,
дзе кожны, хто ў вырай адлятае,
кавалачак сябе абавязкова пакідае.

─────────≪✷≫────────

Канал аўтаркі

#верш
#куткі

Запальваючы агонь на неастылым попелу,
Я ўсяго ж сагрэць сябе хацелі,
Але замест чароўнага адраджэньня,
Цяпер на новым пласту попелу ляжым.

Вядома, болячы да крыўднікаў вяртацца.
Нават думкамі, сьлёзы льюцца струменем.
Лягчэй здушыць, а не сам-насам абмяркаваць.
Каб зноў не трапіць да пасткі чарговага зьвяра.

Памылкі - частка нашага сталеньня,
Колькі не папярэджвай, іх аніяк не абмінуць.
Дзіця махне рукою й працягне памыляцца.
А разумны пакатуе й больш не пападзецца.

─────────≪✷≫────────
Больш вершаў і Іншай творчасьці

#верш
#Nichto_Absalutna

Час адпусьціць

Адпусьці, адгані
Усё, што мае сысьці.
Не адпусьціш - адваліцца з часам,
Бы адгнілы кавалачак плоці.
Хоць тады не забудзь разьвітацца,
Усё ж прышыў, хоць і чуецца мёртвым?
Што ж, ну разам зь ім гній,
Адыдзі ад скалы,
Не ядуць арлы гнілай пячонкі.

#верш
#Пан_які_прапаў

Адкуль браліся курганы?
Ці то узгадкі невядомае вайны?
Мо нашы продкі спачываюць ў глыбіні,
Дзе атачэньне - павукі ды кажаны,
Ў скляпеньнях найсівое даўніны?

Адкуль узяліся пагоркі,
Ці яны могуць пазіраці вонкі?
Чые чуваць адтуль на Радаўніцу крокі?,
Мо дзеды копяць лютасьці там гронкі,
Ўзгадаўшы на няпомлівых патомкаў?

Чаму паўстала вёска ля дрыгвы?
Куды зьнікаюць людзі ля вады?
Чаму рыбалка, што ідзе па нераты,
Шторанку бачыць дзіўныя сьляды
Ад багны да хацін балотнае слаты?

Чаму, навошта ўзьняліся халмы?
Чаму на кожным ўзвышшы цвінтары?
Чаму пусьцеюць ўсе прылеглыя дамы?
І ці было то ведама калісьці,
Ці першыя нясьведамыя - мы?

#ліхтарца
#верш

Канал аўтарцы @lihtaratura

Ліхтарца

На краі нізкай стромы, у паднябеснай вежы
Ліхтарца зноў запальвае штоночнае святло.
У чысценькім абутку, у зношанай адзежы
Размераным парадкам вядзе сваё жытло.

У хваляваннях мора, пад скавытанні ветру
Маяк ратуе новы гаротны карабель —
Ліхтарца прывітае ў старым картузе з фетру
І дасць дабраслаўленне, прыгладзіўшы шынель.

Утульненькі пакойчык, пастэльныя карціны,
Драўляныя паліцы, на іх пятнаццаць кніг.
Тут штосьці пра каханне, «Як чысціць дно ад ціны»,
Запыленая скрынка «Гульні для дваіх».

Сярод імглы туману збянтэжаным сігналам
Ахутвае аколіцы чырвона-белы гмах —
Раптоўны паратунак пад шапкай кардынала,
Дзе знойдуцца пажытак, бяспека і тальмах.

Стыхіяў скрыжаванне, святла і сна сутока,
Сюды зусім не часта прыносіць ліст паштар.
Запальваецца ў змроку праніклівае вока —
Камусьці ў цемры ночы міргне нямы ліхтар.

#АБ
#верш

t.me/SvojskiSlaimak
https://t.me/+mnli4VUbvk4wZjUy

Перадай

Перадай што я паміраю.
Паміраю
У далёкім, неіснуючым краі.

Перадай, што любае жыццё
Ашукала,
Што надзея плёну не дала.

Перадай, што я доўга шукаў
Але не знайшоў,
І сляпнём па дарогах блукаў

Перадай, што я паміраю
Даўно.

Дзверы, вокны, стол,
Сігарэты, кава-чай,
І падвешаны мой стан
Ні Тут, ні там - усё адчай.
Толькі словы,
Толькі чай.

#верш
#Пан_які_прапаў

Дзідаю першага кельта працяўшы,
Легіянер ўперад рушыў, няспынны.
Ў пушчу зайшоў, што ля гораў узножжа,
Ў цёмныя зарасьці глебы валосься.
Нешта благое чакала сьмяліўцу.

Хутка схаваліся ворагі Паксу
У гушчары, быццам ведалі штосьці.
Чымся багоў невядомых іспытваць,
Лепей бы вою вяртацца да войска:
На шараговага штосьці чакала.

Вой не спыняўся, у лес прабіраўся,
Ў пошуках клятых тутэйшых друідаў,
Штосьці не як мае быць, адчуваў ён, –
Заваражоная цьмяная пушча
Рыхтык чакала на людскіх ахвяраў.

Раптам прынесла падступная ціша
Воклічы вусьцішы ад дзіданосцаў.
Легіянер пасьпяшаўся да стану;
Не давадзілася 'шчэ яму чуці
Столькі жахоцьця у голасе людзкім.

Шлях ў зваротным кірунку нібыта
Зьменіўся цалкам за сьпінай ваяцкай:
Чорнай крывёю заліта каменьне,
Хвілю таму там сандалі ступалі;
На валунах, што узьніклі адкульсьці,
Чырвань злавесная плоці парэшткаў;
Дрэвы як быццам пабольшалі ў росьце:
На стаўбунах - дужа брыдкія руны,
Той абэцады агіднай ніколі
Вочам лацінскім ня здарыла бачыць.
Ды галасы загучалі між дрэваў,
Ў рытму блюзьнерскім яны завывалі.
Вой рыхтаваўся да кепскіх навінаў.

Лісьця выклятага плот перайшоўшы,
Пе́рш-наперш ўбачыў змагар... анічога.
Там, дзе стаялі шатоў колькі сотняў,
Тлелі адно толькі рэшткі вагнішча;
Зброя пазьнікла, канёў не чуваці,
Толькі гамоніла дрэў зеляніна.
Гідкія таінствы пушча хавала
Ўнутры сябе ўжо дзясяткі стагодзьдзяў;
Нават і брыты сюды не хадзілі.

Кога прызвала дзікунскае племя
Вызнаўцам Мітры ды Марса ня зьведаць;
Той, хто чакаў, наталіўся надоўга,
Але не на за́ўжды.

#верш
#Nichto_Absalutna

Хай адбудзецца дый забудзецца
Над парэпанай громам глебаю.
Пад бульдозэрам, па-над вечнасьцю,
Сьцежка скепіцца - не расскепіцца.
Недзе дзейкаюць, ды ня верыцца,
Сьцены скепяцца - не расскепяцца.

#пераклад #верш #раман

О сэрца стой!

О сэрца, стой! Ня біся у трывозе
І з грудзяў ты маіх ня рвісь далоў
Стрымаць сябе я ўжо зусім ня ў змозе
О сэрца, стой! Не пачынай наноў

О сэрца, стой! Пасля цяжкое працы
Ці можа стацца ўсё было дарма?
Спакойна, сэрца, годзе турбавацца
Ў мітрэнзе марнай мудрасці няма

Л.Л. Замэнгоф - ініцыятар міжнароднай мовы эспэранта
1887

Пераклад Раман

#верш
#Хросная

Што такое дом?
Будаўнічая канструкцыя?
Разумовая абстракцыя?

Аперацыйна-белы вакуум
Які трэба называць домам
па факце прапіскі

"ириски и риски"
...

Сцены інтэрнацкага пакоя
Абрастаюць мохам
малюнкаў і постэраў
каб быць звёрнутымі
і складзенымі ў торбы
з прозвішчам. і няправільна
напісаным нумарам пакоя
у якім я жыла два гады

Ён ужо таксама
выглядае
аперацыйным
пасля ўборкі

Новы пакой. У які ўрываешся
як у бурбалку. і сутыкаешся
з тым, што цябе адкідвае назад
сілай абарончага поля
наладжанага быта
тутэйшых гаспадынь
іх занятых паліц і размоў
пра адносіны
з супрацьлеглым
полам.
(супрацьлеглым у сэнсе
раён на раён
сценка на сценку)

((гетэра сапраўды
трэба забараніць))

Цябе быццам зносіць назад
вузказцю міжложкавай
прасторы,
замураванымі ў сценах
шафамі
і сталом над ложкам

І ты са сваім наборам
рэчаў і звычак
проста чакаеш
Калі цябе змые
прыліўной хваляй
адсутнасці ўключэння
ў дадзены хранатоп



Пералічваеш ва ўспамінах
Сувой розных пакояў
і думаеш
Што такое дом?

#верш ##пан_які_прапаў

Згода

Вялікшага нямае скарбу, быццам,
Чым сваім быці на сваёй зямліцы!
Калі б я і хацеў дзе канцавіны распрастаць,
Дык толькі тут, у водары ігліцы.
Ці можа у палёх, дзе ворыва як хлеб,
Раллі пасыпаны мышастаю мукой,
Дамову зладзьма, слухай жа, Эрэб:
Я тыя відзежы бяру у мроі –
Ты бярэш мяне з сабой.