#верш
#госць
#Zhubleny_Lichtaryk
Дзесь на ўсходзе, на захадзе,
Ці на поўдні, на поўначы
Ад усіх вас. Мо ў цэнтры
Бязьмежнай зямлі?
Ціхі казачны край, дзе
Не халодна, ня горача,
Не бясьпечна, ня роспачна,
Ні забавы, ні горычы,
Ды цьмяны агні.
На балотавых выспах
Стаяць хаткі драўляныя.
Стаіць кожная з краю,
І болей нідзе.
Гэта ўсё не наўмысна.
Проста зручна ды звыкла.
Проста багна зьбірае
Сваё па чарзе.
А там сьпяць у калысках.
На падлозе ці ложку,
Беспрасыпна ці трошкі
І ў дзень, і ў начы.
Гэта ўсё не наўмысна,
А спакойна. Карысна.
Проста скрозь сон ня чутна
Крыкаў, як не крычы.
Але як выпадкова
Хто прачнецца ад нечага,
То ўжо потым ніколі
Ня можа заснуць.
Ён сядзіць абяздолены,
Паліць сьвечку за сьвечкаю
Ды глядзіць, што за вокнамі.
Чакае зіму.
Каб завея сьцюдзёная
Адчыніла вароты.
Каб закула болоты
Ільдзяным дываном.
Невядома, урэшце,
Ім чакаць колькі дзён яшчэ,
Невядома, канечне,
Ці ня ёсьць гэта сном.
Яны мараць, што нехта
Лёгкім ўпэўненым крокам
Завітае калісьці,
І сядуць яны.
Будуць цешыцца гукам
Чалавечага голасу,
Так чаруюча блізкім
І такім незямным.
А зімы ўсё ня мае.
Ды з кожным сьвітаньнем,
Ды з кожным заходам,
Ды на працяг дня
Хаты зьнікаюць.
Вера зьнікае.
Край занядбаны.
А людзі ўсё сьпяць.
#госць
#Zhubleny_Lichtaryk
Дзесь на ўсходзе, на захадзе,
Ці на поўдні, на поўначы
Ад усіх вас. Мо ў цэнтры
Бязьмежнай зямлі?
Ціхі казачны край, дзе
Не халодна, ня горача,
Не бясьпечна, ня роспачна,
Ні забавы, ні горычы,
Ды цьмяны агні.
На балотавых выспах
Стаяць хаткі драўляныя.
Стаіць кожная з краю,
І болей нідзе.
Гэта ўсё не наўмысна.
Проста зручна ды звыкла.
Проста багна зьбірае
Сваё па чарзе.
А там сьпяць у калысках.
На падлозе ці ложку,
Беспрасыпна ці трошкі
І ў дзень, і ў начы.
Гэта ўсё не наўмысна,
А спакойна. Карысна.
Проста скрозь сон ня чутна
Крыкаў, як не крычы.
Але як выпадкова
Хто прачнецца ад нечага,
То ўжо потым ніколі
Ня можа заснуць.
Ён сядзіць абяздолены,
Паліць сьвечку за сьвечкаю
Ды глядзіць, што за вокнамі.
Чакае зіму.
Каб завея сьцюдзёная
Адчыніла вароты.
Каб закула болоты
Ільдзяным дываном.
Невядома, урэшце,
Ім чакаць колькі дзён яшчэ,
Невядома, канечне,
Ці ня ёсьць гэта сном.
Яны мараць, што нехта
Лёгкім ўпэўненым крокам
Завітае калісьці,
І сядуць яны.
Будуць цешыцца гукам
Чалавечага голасу,
Так чаруюча блізкім
І такім незямным.
А зімы ўсё ня мае.
Ды з кожным сьвітаньнем,
Ды з кожным заходам,
Ды на працяг дня
Хаты зьнікаюць.
Вера зьнікае.
Край занядбаны.
А людзі ўсё сьпяць.
#верш
#вікця_жытнік
калісьці я для сябе
адкрыла дзівосны свет
чароўны сваёй невядомасцю
прываблівы і яскравы
света майго кожны гук
я карпатліва збіраю
нібы на пацеркі з журавінавага балота
што нас упрыгожваюць
бо пасуюць
да ўсмешкі і бляску вачэй
нібы гарачыя іскры ў агмень
што асветліць шлях і сагрэе
бо ў сэрцы так ясна гарыць
а таму і ў галовах яснее
нібы кроплі жывільнай вады
што перлінамі ззяе на траве
па якой праходжу басанож
нібы промні сонечныя
што асвятляюць зямлю святую
ласкаюць і песцяць нас
я тыя гукі збіраю
каб прынесці вам
падзяліцца
маёй любоўю
і магіяй кожнага слова
простыя словы ў сабе
збіраюць гісторыю свету
маладзенькія ці сівыя
словы мае жывыя
прылашчыш
прыгрэеш пяшчотна
бо кожнае слова
роднае
слова кожнае
духмяняе і крамянае
агністае і прамяністае
шчырае і лагоднае
трапяткое і шчодрае
самотнае ці набалелае
ліхое суровае гнеўнае
уладнае і трывалае
сардэчнае і адданае
важкае мудрае грознае
слова роднае рознае
пачуеш якое ад блізкага
і ўсміхнешся ветліва
ён усміхнецца ў адказ
бо вашыя думкі
светлыя
словы змяняюць нас
а калі назбіраеш словаў
іх можна сплесці ў сказ
як стужкі ці косы моўныя
---
ды не магу я адна
гэтаму цуду дзівіцца
мова мая - агмень
я мушу ім падзяліцца
каб засталася жывой
каб не пакінулі болей
свет мой - святло людское
беларускае сэрца - у мове
#вікця_жытнік
калісьці я для сябе
адкрыла дзівосны свет
чароўны сваёй невядомасцю
прываблівы і яскравы
света майго кожны гук
я карпатліва збіраю
нібы на пацеркі з журавінавага балота
што нас упрыгожваюць
бо пасуюць
да ўсмешкі і бляску вачэй
нібы гарачыя іскры ў агмень
што асветліць шлях і сагрэе
бо ў сэрцы так ясна гарыць
а таму і ў галовах яснее
нібы кроплі жывільнай вады
што перлінамі ззяе на траве
па якой праходжу басанож
нібы промні сонечныя
што асвятляюць зямлю святую
ласкаюць і песцяць нас
я тыя гукі збіраю
каб прынесці вам
падзяліцца
маёй любоўю
і магіяй кожнага слова
простыя словы ў сабе
збіраюць гісторыю свету
маладзенькія ці сівыя
словы мае жывыя
прылашчыш
прыгрэеш пяшчотна
бо кожнае слова
роднае
слова кожнае
духмяняе і крамянае
агністае і прамяністае
шчырае і лагоднае
трапяткое і шчодрае
самотнае ці набалелае
ліхое суровае гнеўнае
уладнае і трывалае
сардэчнае і адданае
важкае мудрае грознае
слова роднае рознае
пачуеш якое ад блізкага
і ўсміхнешся ветліва
ён усміхнецца ў адказ
бо вашыя думкі
светлыя
словы змяняюць нас
а калі назбіраеш словаў
іх можна сплесці ў сказ
як стужкі ці косы моўныя
---
ды не магу я адна
гэтаму цуду дзівіцца
мова мая - агмень
я мушу ім падзяліцца
каб засталася жывой
каб не пакінулі болей
свет мой - святло людское
беларускае сэрца - у мове
#верш
#Хросная
На руках тваіх - кіпцюры, і ваўчыны - твой енк і вой
Ты глядзіш ў люстэрка: "Гары! Хоча хтосьці пабыць табой?"
А ў целе тваім - вятры, разарвеш ты яго рукой
Твар малодшы, пачэсны, стары, толькі б, толькі б не быць
такой
Разрываеш цела само, выпускаеш вятры з грудзей -
След крывавы - нясе аер, холад дзьме у краіне падзей.
Па плячах тваіх, як па дні, ходзяць боты жалезнай хадой
Трушчаць рэбры, ірвуць абразы... Ты ахоплена нейкай нудой
Нараджэнне - цікавая справа. Хтось - ў пекле, камусь - мячы
Ты збірай каласкі ці косы, толькі зубы адно - тачы
Ты ідзі танцаваць у поўню, ты - пярэварацень, ваўкалак
Усё павінна быць па-другому, ты не з тымі, не тут, не так
Не жалезнай і не зламанай, нават чэснай табе не быць
Ні па-людску, ні па-звярынаму, ой ніяк табе, дзеўка, не жыць
Цалаваць цябе будуць не тыя, спавядаць табе трэба не тых
Уплятаюцца цені ліхія - і ў сонца, і ў песню, і ў міг.
Колькі б пацеры не чытала, грэшнай будзеш, Святой - не плыць
Ты ж так болем будзеш і славай, а з свянцонай вадой - не выць
Называюць цябе ненармальнай, таму мусіш ісці ў касцёр
Кайданы, і цвікі ў твары, меч і попел, а нож - васцёр.
На руках тваіх - кіпцюры, і ваўчыны - твой енк і вой
Ты глядзіш ў люстэрка: "Гары! Хоча хтосьці пабыць табой?"
А ў целе тваім - вятры, разарвеш ты яго рукой
Твар малодшы, пачэсны, стары, толькі б, толькі б не быць
такой.
#Хросная
На руках тваіх - кіпцюры, і ваўчыны - твой енк і вой
Ты глядзіш ў люстэрка: "Гары! Хоча хтосьці пабыць табой?"
А ў целе тваім - вятры, разарвеш ты яго рукой
Твар малодшы, пачэсны, стары, толькі б, толькі б не быць
такой
Разрываеш цела само, выпускаеш вятры з грудзей -
След крывавы - нясе аер, холад дзьме у краіне падзей.
Па плячах тваіх, як па дні, ходзяць боты жалезнай хадой
Трушчаць рэбры, ірвуць абразы... Ты ахоплена нейкай нудой
Нараджэнне - цікавая справа. Хтось - ў пекле, камусь - мячы
Ты збірай каласкі ці косы, толькі зубы адно - тачы
Ты ідзі танцаваць у поўню, ты - пярэварацень, ваўкалак
Усё павінна быць па-другому, ты не з тымі, не тут, не так
Не жалезнай і не зламанай, нават чэснай табе не быць
Ні па-людску, ні па-звярынаму, ой ніяк табе, дзеўка, не жыць
Цалаваць цябе будуць не тыя, спавядаць табе трэба не тых
Уплятаюцца цені ліхія - і ў сонца, і ў песню, і ў міг.
Колькі б пацеры не чытала, грэшнай будзеш, Святой - не плыць
Ты ж так болем будзеш і славай, а з свянцонай вадой - не выць
Называюць цябе ненармальнай, таму мусіш ісці ў касцёр
Кайданы, і цвікі ў твары, меч і попел, а нож - васцёр.
На руках тваіх - кіпцюры, і ваўчыны - твой енк і вой
Ты глядзіш ў люстэрка: "Гары! Хоча хтосьці пабыць табой?"
А ў целе тваім - вятры, разарвеш ты яго рукой
Твар малодшы, пачэсны, стары, толькі б, толькі б не быць
такой.
#песня
#пераклад
#Максім_Крывіч
«Saggita» (the Retuses), пераклад М.Крывіча
Паўзла, ляцела, паплыла цяпер.
Я бачу тое, што раней не бачыў.
Гады сівыя стануць ля дзвярэй,
Што за сабой хаваюць час нязначны.
Хто вогнішча паліў — той сёння лье
Сваю слязу над чорным папялішчам...
Хто распазнаў у ім свой дом, той лічыць,
Што шлях праз воды, ці праз мост ідзе.
Шукалі шчасце — а знайшлі віно,
І захмялелі, бессаромна надта
Плялі, як бабчына верацяно —
Назад пляліся мы амаль уранку.
Любоў шукалі — а знайшлі Садом,
І зноў гулялі мы: і дзе сумленне?
Пад шэрым воблакам, пад чэрствым пірагом,
Гісторыі адно стварэнне.
Хто ў сіняй шалі пазаве з сабой.
Каго завабіць шэрымі садамі?
Быць можа, гэты вечны вобраз той,
Што тваё сэрца разарве слязамі?
Калісьці, можа, зразумею я,
Значэнне тых двух праўдаў: «так» і «не» —
Тады дарога сыдзе і мая
З перона белага на белы...
Тэлеграм: @m_kryvichV
Ціўтар: https://twitter.com/m_kryvich
#пераклад
#Максім_Крывіч
«Saggita» (the Retuses), пераклад М.Крывіча
Паўзла, ляцела, паплыла цяпер.
Я бачу тое, што раней не бачыў.
Гады сівыя стануць ля дзвярэй,
Што за сабой хаваюць час нязначны.
Хто вогнішча паліў — той сёння лье
Сваю слязу над чорным папялішчам...
Хто распазнаў у ім свой дом, той лічыць,
Што шлях праз воды, ці праз мост ідзе.
Шукалі шчасце — а знайшлі віно,
І захмялелі, бессаромна надта
Плялі, як бабчына верацяно —
Назад пляліся мы амаль уранку.
Любоў шукалі — а знайшлі Садом,
І зноў гулялі мы: і дзе сумленне?
Пад шэрым воблакам, пад чэрствым пірагом,
Гісторыі адно стварэнне.
Хто ў сіняй шалі пазаве з сабой.
Каго завабіць шэрымі садамі?
Быць можа, гэты вечны вобраз той,
Што тваё сэрца разарве слязамі?
Калісьці, можа, зразумею я,
Значэнне тых двух праўдаў: «так» і «не» —
Тады дарога сыдзе і мая
З перона белага на белы...
Тэлеграм: @m_kryvichV
Ціўтар: https://twitter.com/m_kryvich