#песня
#пераклад
#Nichto_Absalutna

https://telegra.ph/Mistmorn---Spod%D1%96vayus-z-toboyu-vse-garazd-09-07

#Хросная
#казка


Дарога вяла некуды.
Яна была шырокай і амаль не мела канца.
І яна была сонечнай.
Была колеру сонца.
Ну, так здавалася Джэсі.
Джэсі не ведала, як яна трапіла сюды. Яна проста расплюшчыла вочы, і пабачыла дарогу. Здавалася, што на свеце існуе толькі адно - жоўтае палатно.
І неба. Неба сіняе-сіняе, быццам нехта разліў акварэлі. Не было ніякіх адценняў, акрамя сіняга і жоўтага.
На жоўтых камянях босыя ногі Джэсі выдзяляліся ярка-белымі плямамі. Ногі былі нармальнага колеру.
Раней.
Але зараз, на гэтай жоўтай дарозе ногі здаваліся занадта бледнымі.
"Трэба ісці..." - падумала Джэсі і пайшла, камяні прыемна грэлі пяткі.
"Гэтая дарога не закончыцца!" - падумала Джэсі
Яна ішла і ішла, а дарога ўсё не заканчвалася.
Здавалася, што прайшлі гадзіны, але сонца свяціла так ярка, як і раней, і жоўтыя камяні рабіліся ўсё больш і больш гарачымі.
Джэсі адчувала, як яе цела агортвае страшная стома. Гарачыня забівала, рабіла млявай, хацелася спаць.
Яна села на дарогу, валасы рассыпаліся па плячах, быццам захінаючы дзяўчыну.
"Мне трэба хтосьці, хто мне дапаможа..." - з апошніх сіл падумала Джэсі. Яе вочы закрыліся.
"Ха-ха-ха, дзяўчынка Джэсі вырашыла паміраць!"
Джэсі пабачыла, як над ёй, калыхаючыся ў паветры, вісіць вялікая фіялетавая пляма, у сярэдзіне якой праступае бледны твар.
Пляма пераліваецца, а на твары то з'яўляецца, то прападае з'едлівая ўсмешка.
"Х-хто ты? Чаму ты тут?" - пытаецца дзяўчына, спрабуючы падняцца.
"Я - пляма. Я тут, таму што ты падумала пра мяне"
" - Я падумала аб тым, што хачу дапамогі"
" Я - твая дапамога. - сказала пляма і пачала ружавець. - ты паклікала мяне. А ісціна ў тым, што ты можаш завяршыць дарогу тады, калі пажадаеш гэтага"
"Але гэтая дарога выглядае бясконцай. Я іду і іду па ёй. Як жа яна можа скончыцца толькі таму, што я падумаю пра гэта? Я ўвогуле была ў іншым месцы і не ведаю, як мне вярнуцца туды!"
"Ты можаш пайсці туды, куды захочаш, - адказала пляма.- Глядзі!"
Дарога прапала, а замест яе з'явілася мілая паляна. На паляне стаяў маленькі столік з гарбатай і цукеркамі. Ціха шапацелі старыя магутныя дубы. Зялёная трава лашчыла стомленыя ногі Джэсі.
Спявалі птушкі.
"Глядзі!"
І паляну змяніў шыкоўны палац.
"Глядзі!"
І палац змяніўся на ярмарку ў старажытным горадзе.
"Глядзі!"
І замест ярмаркі зноўку з'явіліся жоўтая дарога.
Але ж... Гэта няпраўда! - закрычала Джэсі і заплакала.
Няпраўда? - спытала пляма. - гэта з якога боку паглядзець!
Вось так - пляма выпрасталася, - я проста пляма.
А вось з гэтага боку - я круг, а тут - у мяне вочы на жываце
Ты - гэта ты. Ты таксама ілюзія! - запярэчыла Джэсі.
Увесь гэты свет - ілюзія, - засмяялася пляма. - выбіраючы ісціну, мы проста выбіраем тую з іх, якая нам больш падабаецца. Нават агульныя успаміны з тваёй сяброўкай не будуць ісцінай, бо ў вас з ёю розныя вырыянты развіцця падзей. Хоць на трошкі яны розныя. Выберы ілюзію, Джэсі. Табе не падабаецца жоўтая дарога, дык выдумай нешта іншае!
- я проста хачу дамоў!
- а адкуль ты ведаеш, што тое месца, якое ты завеш сваім домам, не яшчэ адна ілюзія? Твае сябры, знаёмыя, каханыя ... мілая Джэсі, чаму ты вырашыла, што гэта ўсё рэальна існуе? Вы, людзі, не можаце праверыць, ці праўдзіва тое, што вы бачыце, вы нават не разумееце, ці адчуваеце тое ж, што і чалавек насупраць, але вы так моцна чапляецеся за тое, што лічыце звыклым і праўдзівым!
- Я. ПРОСТА. ХАЧУ. ДАМОЎ.
ТЫ ПРЫЙШЛА ДАПАМАГЧЫ, ДЫК ДАПАМАГАЙ!
- Добра, але не кажы, што я не папярэджвала цябе - адказала пляма.
***
Джэсі прачнулася ў ложку. За акном свяціла вясновае сонейка, спявалі птушкі.
З кухні даносіўся смачны пах: муж рыхтаваў сняданак. Джэсі пабегла да яго і пацалавала ў шчаку.
- Як справы, мілая? - клапатліва запытаўся муж, наліваючы малако ёй у гарбату.
- Ведаеш, такі дзіўны сон сасніла...
Муж хутка забегаў па кухні, хапаючы па дарозе пачак цыгарэт, гальштук, блакнот і ключы ад машыны.

- Прабач, каханая. Я спазняюся на працу! Потым распавядзеш!
Джэсі выпіла гарбату і ў задуменні паставіла кубачак на белую сурвэтку.
У іх з мужам ніколі не было машыны. Адкуль тады ключы?
Яна пабегла да вакна, погляд зачапіўся за каляндар на сцяне.
"21 лютага".
У жаху зірнула ў акно.
За акном вілася жоўтая дарога.
"Добра, але не кажы, што я не папярэджвала цябе"...

#Хросная
#верш


***
Жыццё
Гэта стары аўтобус
Поўны пасажыраў з пустымі вачамі
Жыццё
Гэта стары аўтобус
З п'яным пасажырам, які крычыць, зрываючы
голас
Жыццё
Гэта стары аўтобус
А ты сядзіш у канцы.

У цябе таксама
ПУСТЫЯ
ВОЧЫ

#Тоя #малюнак

Чорт — пасыльны зла 😈

#малюнак #Тоя

Сукуб —спакусніца😍😏

#верш
#Хросная


Для сябе не прасіла ніколі
Для сябе не прасіла зусім
Божа! Дай майму краю волі
Божа! Дай майму краю сіл

Тых, хто любіць сваю краіну
Зберажы ад навалы ліхой
Ты вялікі, магутны, адзіны
Не дапусціш абразы такой

Павяліч, мой Божа, той шлях
Што ад плошчы да эшафота
Каб на дзікае слова "хто ты?"
Людзі горда ўздымалі сцяг

Я гляджу ў сузор'е стагоддзяў
Бачу верных дзяцей сляды
І я веру, што ў гэтым народзе
Не забудуць пра тыя гады

Ты мне верыш, мой Божа мілы?
Мне не трэба твой дзіўны рай
Я малю, Божа, дай мне сілы
Каб памерці за гэты край!

Для сябе не прасіла ніколі
Для сябе не прасіла зусім
Божа! Дай майму краю волі
Божа! Дай майму краю сіл

#верш
#Рэб_Эліэзэр

Майму дзеду,
які меў гараж і “Жыгулі”,
прысьвячаецца

* * *
Шэрых дамоў зубчатыя верхі,
Адвечны таполяў старых наратыў,
І ўвечары штодня ідуць на паверхі
Людзі, нібыта сьляпыя краты.

А ў гаражох, там, дзе пахне алівай,
Бэнзынам, гарэлкай і Бог-зна-шчэ-чым,
Народ, што глыбока ў душы нешчасьлівы,
Шчасьця шукае ў сьвеце машын.

Супольнасьць, адною зьяднаная рэччу,
Жыве, бы мурашнік юрлівы, і вось
Нейкі дзядок нясе ў тэрмасе грэчку,
Бо трэба мяняць на “Волзе” паўвось.

Каму “Запарожац”, ці “Форд”, ці “Таёта”…
Каапэратыў зноў зьбірае сяброў,
І ўвечары зноў пасынаюць работу
Дзясяткі ключоў, малаткоў і багроў.

Як выпадзе сьнег, гаражы засынаюць,
Бо рэдка прыходзяць іх гаспадары,
І дзедавы “Волгі” і “Лады” чакаюць
Вясны, як нібы байбакі ў нары.

Ды час не спыніць, ён ліецца ракою,
Мінаюць гадзіны, дні, тыдні, гады,
І ў сьвет без турбот, сьвет цяпла і спакою
Адзін за адным адыходзяць дзяды.

6/ІХ 2022

#верш
#Nichto_Absalutna

Халодная кроў

Па жылах бруіць сьцюдзёная вадкасьць,
Адбіцьце зімовага шэрага неба,
І мары раздушыць бязьлітасна марнасьць,
Здарожанасьць стомай дарогі пакрэсьліць.

Павек мы блукаем за шчасьцем у пагоні,
Фартуны квіток! Дзе ж жыцьцёвая каса?
А ўсё, што мы маем бязмэтава кроіць
Вастрое лязо спарахнелага часу.

І вось надыходзіць агораны момант,
І мроі заветныя шчэ не пажоўклі,
І вось у рэшце рэшт можна ўзьнесці свой голаў!
А ўсё ж і няёмка, і страшна... Усе змоўклі.

Галовы апушчаны, зубы самкнуты,
Калені дрыжаць, адбіваючы дробам...
Зьбялелыя твары - хадзячыя трупы:
Спусьцелыя вочы засмужаны змрокам.

А песьня свабоды плыве па-над долам,
Што кроўю вялікіх арошаны марна,
Але не скранецца ніводная постаць,
І дух не ўспалае сардэчным пажарам.

А дзесьці за рогам, у панаднябёсьсі,
Грукочуць зацята глухія грамы,
Пад хваляю ўзьвею палягуць калосьсі,
Ахавяры стальному алтару вайны.

Скамечыцца шыр спалавелае нівы,
Бы аркуш паперы у руках сілы лёсу,
І зьнікне ўсё гэта. Усё станецца пылам,
Які, быццам прах, вольны вецер разносіць.

А сівер застрашвальна мкне над дамамі,
І дзікімі сьпевамі ў комінах сьвішча,
І людзі ў дашчэнту спустошаным краі
Зрываюць адбытых спэктакляў афішы.

Закрылася мрояў білетная каса,
Датла зруйнавалася стрэлак хадою,
Трынаццаць удараў. І вось мы сам-насам,
З чароўнае цішы жывою вадою.

А грошы, шапочучы з лісьцем апалым,
Зьмяшаны, згамтаныя прагі далоньню,
Адволі напіўшыся кроўю засмаглых,
Збуцьвеўшы, растануць у шэрасьці долу.

І мы, узяўшы вочап іржавай рыдлёўкі,
Капацьмем да зморы на могілках прошлых,
І ледзьве заляскаюць куфру акоўкі,
Шалена раструшчым слой дошак парослых.

З жывёльнаю хцівасьцю ў сьлёзных вачах,
Намацаем нешта на дне і паволі
Зірнем на пабляклага надпісу прах
І ўбачым:"Сагрэйся халоднаю кроўю".

#Тоя #малюнак
І нарэшце, Бэльзевул,(або Баал) дэман абжорства 😋🍗🍸

#ADM

Пачалася восень.

З яе пачаткам актыўнасць канала крыху паменшылася, бо ў творцаў (у тым ліку і ў кіраўніцтва) стала крыху менш часу... 😔

Тым не менш, мы нікуды не знікаем! Мы будзем і далей радаваць вас сучаснай народнай творчасцю, а з цягам часу знойдзем і новыя беларускія праменьчыкі! 😌

Дарэчы, вы можаце нам у гэтым дапамагчы! Калі вы ведаеце кагосьці з беларускіх творцаў — можаце прапанаваць ім паўдзельнічаць у нашым праекце! Мы будзем вам вельмі удзячныя! 🤝

Створым Новы свет разам!☀

#госць
#пава_рамонак
#верш

у маім сэрцы сягоння тоне каменьчык,
сыпучыя думкі не трымаюцца чамусьці ў руках,
што яшчэ, светлы праменьчык?
я п'яны на выспе салёных слёз,
і што далей?
не ведаю я.
магчыма пайду я піць сокі
з пальмаў, якія віталі калісьці мяне
ў той дзень, калі злыя былі аблокі,
бо вырашылі выкінуць з караблю мяне й цябе...
я п'яны на выспе салёных слёз,
і што далей?
не ведаю я...
ты танцуеш за кустом
без міліметра тканіны,
я гляджу за былым мастом
як ты губляеш свае сілы
і падаеш на траву
за лагерам нашым у цішы.
я п'яны на выспе салёных слёз,
і што далей?
не ведаю я...
(22.05.22)

#Zhubleny_Lichtaryk
#госць
#верш

Калісьці я марыў стаць птушкай зь вялікімі доўгімі крыламі колеру ночы.
Я б лётаў над лесам, над дахамі гораду, роўнай прасторай маёй Беларусі.
Глядзелі бы ўніз на пяшчоту жыцьця і блішчэлі наіўна дзіцячыя вочы.
Вакол бы луналі аблокі павольна і зоркі мігцелі б наперад па курсе.

Вось час надышоў, і ўздужалае пер'е нарэшце узьняла мяне у паветра,
Каб зьверху пабачыў руіны дамоў, дым атрутны над лесам, зламаныя лёсы.
Я доўга кружэў і адчайна шукаў некранутае, я спадзяваўся і верыў,
Маліўся, прасіў, заклікаў на ратунак, але адказалі маўчаньнем нябёсы.

Цяпер маёй марай стаць птушкаю з моцнаю, востраю дзюбай, каб твары зьнявечыць
Усім, хто адказны за гэтыя справы і тым, хто праходзіць маўкліва і міма.
Каб моцна крычаць, заклікаць за сабою, сьпяваць песьні аб недасяжным і вечным.
Каб рваць ланцугі, дыхаць поўнымі грудзямі, не заўважаць ні смуроду, ні дыму.

І я спадзяюся, на рэшце ўсіх рэштаў, забыцца на дзюбы выродлівы выступ,
Што зьнікне яна, і што дзецям даведзецца марыць аб крылах, ніколі аб іншым.
І чорныя пер'і за ўласнай сьпіною - адзіная памяць, адзіная выспа
Сярод каляровасьці Новага Сьвету.
На месцы пажарышч квітнець будуць вішні.

#верш
#Май_Верас_Цалаваў

amor —
armor —
mova —
mova jość luboŭ.

#верш
#пераклад
#Рэб_Эліэзэр

Wisława Szymborska
"Nic dwa razy się nie zdarza"

Нічога двойчы не бывае
І ня будзе. З той прычыны
Нарадзілісь без пытаньняў
І памром мы без руціны.

І хоць вучнямі былі мы 
Горшымі ў школе сьвета,
Не паўторым мы ніколі 
Жоднай восені ці лета.

Дзень ніводны не паўторым,
Не паўторым гэтай ночы,
Ці тых самых пацалункаў,
Позіркаў такіх жа ў вочы.

Учора, калі тваё імя
Голасна прамовіў хтосьці,
Так было мне, быццам ружу
Вецер у акно выносіць.

Сёньня, ужо калі мы разам,
У нас непаразуменьне.
Ружа? Што такое ружа?
Гэта кветка ці каменьне?

Чаму ты, гадзіна злая,
Зь непатрэбным ходзіш страхам?
Ёсьць ты – лепей, каб мінула,
А мінеш – і ўжо няблага.

Усьміхнемся, абыймемся,
Паспрабуем знайсьці выйсьце,
Хоць мы розьнімся з табою,
Як вады дзьве кроплі чыстай.

22-24/ІХ 2020

#верш
#Хросная


Гэты горад - пачвара
Ці котка?
Я цалую яе іклы.

Гэты горад мурчыць
Пешаходнай, машынай хадой
Я амаль што памерла, толькі трошкі чую сябе
жывой
Гэты горад - павук
Ён звязаў мяне павуцінай
З светафораў мігцячых
І прывідных начных ліхтароў.
З дыму электронак
І пацалункаў.

Між ягоных вачэй
я губляю
свае сляды
Між ягоных вачэй
схаваныя
мае зоркі.

Гэты горад -
Занадта і Недастаткова
Гэты горад -
Бясконца далёкі.
Гэты горад
Не прыме мяне.
Як не прымала ўсё.

Я бягу за сваімі слядамі.
І не магу іх злавіць,
Павялічваючы
следазнікненне.

Гэты горад
разрывае мяне кіпцюрамі.
Я ўсміхаюся яму
І кажу:
"Яшчэ!"

#госць
#пава_рамонак
#верш

***
аблога замку:
пекла,
цемра,
безвыніковасць...
я не думаў, што ты мяне захопіш,
і што захопіць мяне гэтае месца:
зялёныя палі, маленькія хаткі,
калодзеж, рачулка, козы на лузе...
калі ўсё будзе добра,
цт ты прыедзеш да мяне?
я не магу тут трымацца...
мяне тут не чакаюць?
пагаджуся, гэтыя дні нібы вечнасць,
якая не дае мне мець зрок...
ратуюць феі, якіх схапіў у дубочку...
такія ружовыя ўсе, нібы ў лісці,
крылышкі як у страказы,
а голас нізенькі-нізенькі...
забралі мяне адтуль...
з а б р а л і...
і там была казка!
гэта акватопія— поўная гармонія!
ні гвалту, ні махлярства,
гэта краіна боскай ласкі,
дзе ё гармонія і ціш...
не, не да замку з табою хачу,
хачу ў княства гэтых феяў:
ні войн, ні злосці,
толькі рыкашэт...
(23.04.22)

#верш
#госць
#лін_b

чараўнікі

1.
я бачыла яе аднойчы.
кажуць, гэта фея–лясны дух,
доўгія валасы, агністыя вочы,
жывёлы, расліны–кола слуг.
зялёная рэчка ліецца-
мігціць на кветкавы дол,
чароўны локан ўецца,
лечыць ўсё навакол.
ня кожнаму дадзена бачыць
празрыстыя крылы яе,
і як яна пры‌відна танчыць
на поўні адбітку ў вадзе.
ляціць, быццам вецер, празрыстая,
праз дрэваў ствалы і лісце.
чуллівы ты, душа шчырая?
то з цемры пакажа выйсце.
а лес яе казачна любіць,
пануе яна ім і песціць,
магічнай моцы ня згубіць,
бо самая смелая ў свеце.
2.
у зорную ноч раптоўна
пачула яна смех звярыны.
і зрэнкі чыесьці чароўна
глядзелі. позірк лісіны.
як полымя ў тумане,
заззяла звярыная існасць.
міргнеш–і цябе падмане.
усмешка яго–хітрасць.
у вачох жа ліецца мора,
душою–таемны лес.
вялікая кемлівасць–гора.
на скроні вялікі парэз.
захоплена фея спынілася,
ён шчэрыў бялёсыя зубы.
ёй лісы датуль толькі сніліся:
ратавалі яе ад загубы.
штоноч ён прыходзіў у поле,
кранаць жа сабе не даваў.
улюбёны душою ў волю,
у мораку жыцця спяваў.
дзяўчына сядзела здалёку,
мелодыя вабіла-плы‌ла,
пачуўшы–патокі палёгкі
табе падаруюць крылы.
дух лісу нясе падарункі:
шкарлупкі арэхаў і лісце.
на ім амулеты, карункі.
у прабачэнні–выйсце.
3.
па лесе мільгаюць цені–
руды і празрыста-зялёны.
ва ўсіх ёсць дахі, сцены,
у іх жа–вецер шалёны.
калі вы ўначы шыбуеце
па лесе пад вухканне соў,
убачыце іх і пачуеце
ноты загадкавых слоў.
у бязмежныя зоры лятуць
іх думкі, усмешкі, імкненні.
дух лесу жыццё дасць адчуць,
ліс жа запаліць імгненні.

#верш
#Nichto_Absalutna

Бо кожны заход як адлік да сьвітаньня

Роўным сьвятлом гарыць небасхіл,
Да лёгкіх аблокаў аквечаны жарам,
Навокал апошні край лета адцьвіў,
Ён адступае прад лісьця пажарам.

Здаецца мне, давеку можна мроіць,
І прыцемкам цьмяным сівы далягляд
Пачынае яскрыцца мільёнамі зорак,
Але тысячам душ не відаць іх з-за крат.

За мурам адвечнай бязьмежнай тугі
Ніколі ня зьявіцца сьветлы праменьчык,
І ўсе мы здаўна наразаем кругі
У надзеі, што мур той магутны ня вечны.

І думаем: сіла схаваная ў кволасьці,
І толькі рабы спазнаюць свабоду,
І толькі няведаньне мае быць моцай,
Ува ўласных галовах гадуем нязмогу.

Да бясконцасьці гатовыя баяцца
І жадаць, няведама чаго,
І да сутаргаў усе здатныя сьціскацца,
Усё чакаючы няведама каго.

Але выпадак ніколі не надыдзе,
Калі мы ня зробім уласны крок,
І блукацьмем у непрагляднай цемры,
Покі волі цень ўловіць зрок.

Шчасьце сапраўды для кожнага сваё,
І ў кожнага свая пракладзена дарога,
Але толькі бачачы душэўнае сьвятло,
Здолееш знайсьці сябе самога.

Каб разьдзьмуці полымя сьвітаньня,
Трэба шмат унутры сябе зьмяніць,
Перажыць усё, ад жахлівага адчаю
Да нязьмернай ўдзячнасьці за права быць.

І няхай мы ўсе часьцінкі ў руху Броўна,
Што чамусьці называецца жыцьцём,
Трэба дыхаць прагна, вольна й роўна,
Каб ня згас той унутраны агонь.

Каб ня згінуць у смутнай паняверцы,
Каб ня згаснуць у начной імгле,
Каб не растварыцца ў страху сьмерці,
Трэба вернасьць захаваць сабе.

Трэба мкнуцца за парывам сэрца,
Трэба ўсёй душою рвацца на прастор,
Дзе твой дух зь бязьмежнасьцю сальецца,
І ўзьляціць кудысьці да прывідных зор.

Роўным сьвятлом гарыць небасхіл,
Іскаркі сонца ў водблісках граюць,
Усё, што я нават і ў марах ня сьніў
Аднойчы яскрава, бы сонца ўспалае!