عشق در ابعاد گوناگون جلوه می‌کند:
بُعد جسم، 
بُعد روان و بُعد روح،

جلوه‌ی عشق در بُعد جسم،
نازل‌‌ترین جلوه‌ی عشق است. 
البته، جلوه‌ی عشق در این بُعد بسیار زیباست، اما نباید در این جلوه خیره ماند و مسحور آن شد. این جلوه‌ی عشق، سکوی پرش است و ما را به فراسوی سکس پرتاب می‌کند.
با پرتاب‌شدن به فراسوی سکس، تصویر حیوان در ما محو می‌شود و تصویر انسان به‌تدریج ظاهر می‌شود.

هنگامی که کسی به تماشای جلوه‌ی عشق در بُعد روان نایل شود، به مرتبه‌ی انسان‌شدن صعود کرده است.

روابط جنسی، فقط بخشی از بُعد حیاتی و نباتی و حیوانی ماست، چیز مسحور کننده‌ای در آن نیست.
اما عشق به‌تمامی انسانی است.

با وجود این، از عشق نیز گذر می‌باید کرد.
با گذر از مرتبه‌ی عشق و رفتن به فراسو، بشریتِ آدمی می‌میرد و انسانیتِ تمام‌عیار او با شکوهی خیره کننده طلوع می‌کند.
در این مرتبه انسان با هستی یگانه می‌شود.
در این مرتبه، عشق روحانی جوانه می‌زند.
عشقی که به منزله‌ی نیایشی دایمی‌ست.
از جنسیت به عشق و از عشق به نیایش،
این است معنای #بالندگی_روحی،

به دنبال بذر چنین عشقی باش.
بذری که در درون توست و همواره مستعد رُستن و بالندگی‌ست.

#اشو
#زوربای-بودایی