#верш
#госць
#Гілеўска

адзінота — не парок
а укол,
які ты ўколіш у сэрца
і ніколі больш не зможаш сагрэцца

з адзінотай не мірацца,
з ёй сварацца
б'юцца, спрачаюцца,
але ніяк не згаджаюцца;

з адзінотай не спяць
з ёй пішуць вершы
мне часам здаецца,
што муза прыходзіць
толькі к сабакам
адзінокім і верным
іх сэрца пустуе
шукае прытулак
і вось яна
муза
яго выратуе;

адзінота як вугалёк,
які ты глытаеш
спачатку страшна,
а потым
звыкаеш;

адзіноце вучацца,
не атрымаецца адразу быць упэўнена адзінокім
плавалі
ведаем;

адзіноту прымаюць,
як сіняе неба,
яно такое
і нічога ты з гэтым не зробіш
страшна другое

калісьці адзінота твая
звычайная
зменіцца на адзіноту смерці
і тады паглядзім,
як заспяваеш,
прыйдзе за табой
а ты сідзіш
адна
лашчыш ката,
запрашаеш смерць на каву,
бо кубкі пыляцца
недзе на версе шафы
з іх ніхто не піў гадоў сто,
а тут госці завяталі
і ўсе роўна хто;

адзінота — хвароба,
якая есць цябе знутры
забірае ўсё добрае
выпівае сокі
кідае "вопратку"
і застаешся бездапаможны

адзін

адзінота

а
дзі
но
та

літар шмат, а побач — вада

• • •
Telegram
Instagram
• • •

#верш
#госць
#Гілеўска

вецер спытае мяне:
"якая твая мова?
родная
непахісная
мова дзяцінства ў вёсцы,
мова першых падручнікаў,
якая яна
і чаму спіць?
ёй зручна?
у яе цёплая коўдра? утульнае месца?
ці чаму яна так доўга спіць?"

я не ведаю, што адказаць
гэты самы вецер раскідаў літары па свеце,
а мне зараз збіраць

словы схаваліся ў норы
і не высоўваць носа

выразы ўтапіліся ў моры
нават маленькая косачка збегла

як скласці мову?

як lego, так проста?

наўрадці

"Калі мова спіць, то можна завесці будзільнік і яна прачнецца!" — падказвае мне сястра

было б усё так проста

"паспрабуй паклікаць пеўня" —
кажа бабуля

А певень ужо і сам спявае на невядомай мове,
не вызначыўся.
якую абраць?
забыў,
на якой спяваў яго певень-бацька

Калі б я змагла,
як на дзіцячым свяце,
гучна паклікаць мову
і яна прыйдзе
Я б крычала голасна
Я б крычала моцна
хай прачнецца мова
і Беларусь агарне.

Беларусі зябка,
патрэбен шалік,
так можна і захварэць.

альбо яна ўжо хварэе?

ці можа краіна хварэць на бязмоўе?
якія абраць лекі?
Яні існуюць?

паспрабаваць варэнне з сумленных людзей,
напаіць гарбатай з нац свядомасцю,
наляпіць на спіну некалькі слоўнікаў,

мабыць яна адыдзе?

хварэць не страшна,
але трэба лякавацца,
пачынаць адразу,
як заўважны першыя сімптомы.

А яны на твары,
твары цэлай краіны
і кожнага з нас увасобку

мова прачнецца
мова складзецца
мова разляціцца на цытаты,
а пакуль
усе мы беларусы — немаўляты

• • •
Telegram
• • •

#проза
#госць
#Гілеўска

— Раскажы яму пра таго хлопчыка, аб якім ты расказваў мне. Ён не верыць і кажа, што гэта дзіцячая казка, — яна надула вусны і зрабіла выгляд, што моцна пакрыўджаная.

— О, казка кажаш? — здзівіўся тата і паглядзеў на хлопчыка, які стаў нявольным глядачом усёй гэтай сцэны. — Сядай, калі ласка, і слухай уважліва. Зараз ты даведаешся пра магічнага хлопчыка, які жыве на месяцы...

✨🌙 Працяг ←клік

• • •
Telegram
Instagram
• • •

#Гілеўска
#верш
#госць

вецер спытае мяне:
"якая твая мова?
родная
непахісная
мова дзяцінства ў вёсцы,
мова першых падручнікаў,
якая яна
і чаму спіць?
ёй зручна?
у яе цёплая коўдра? утульнае месца?
ці чаму яна так доўга спіць?"

я не ведаю, што адказаць
гэты самы вецер раскідаў літары па свеце,
а мне зараз збіраць

словы схаваліся ў норы
і не высоўваць носа

выразы ўтапіліся ў моры
нават маленькая косачка збегла

як скласці мову?

як lego, так проста?

наўрадці

"Калі мова спіць, то можна завесці будзільнік і яна прачнецца!" — падказвае мне сястра

было б усё так проста

"паспрабуй паклікаць пеўня" —
кажа бабуля

А певень ужо і сам спявае на невядомай мове,
не вызначыўся.
якую абраць?
забыў,
на якой спяваў яго певень-бацька

Калі б я змагла,
як на дзіцячым свяце,
гучна паклікаць мову
і яна прыйдзе
Я б крычала голасна
Я б крычала моцна
хай прачнецца мова
і Беларусь агарне.

Беларусі зябка,
патрэбен шалік,
так можна і захварэць.

альбо яна ўжо хварэе?

ці можа краіна хварэць на бязмоўе?
якія абраць лекі?
Яні існуюць?

паспрабаваць варэнне з сумленных людзей,
напаіць гарбатай з нац свядомасцю,
наляпіць на спіну некалькі слоўнікаў,

мабыць яна адыдзе?

хварэць не страшна,
але трэба лякавацца,
пачынаць адразу,
як заўважны першыя сімптомы.

А яны на твары,
твары цэлай краіны
і кожнага з нас увасобку

мова прачнецца
мова складзецца
мова разляціцца на цытаты,
а пакуль
усе мы беларусы — немаўляты

#проза
#госць
#Гілеўска

— Дзіцятко, мы збіраемо на адбудоўлю нашай царквы, — старая, жылістая далонь схапіла мяне за запясце, — Дапамажы, чым можаш, без царквы ж нельга, ты разумееш. Вось будзе ў цябе няшчасце, а яно абавязкова будзе, не дай Божа. А ён там, — палец з, нават не пазногцем, а з кіпцюром пачаў тыкаць кудысьці, дзе зараз пралятаў ваенны верталёт, — усё бачыць, табе ўсё вернецца. Ну, не пашкадуй, дзіцятко.

✨ Працяг ←клік

• • •
Telegram
Instagram
• • •

#верш
#госць
#Гілеўска

прысвячаецца Максіму Багдановічу
я самотны,
не маю кнігі
я бяздольны,
схаваю рукі
не маю зроку:
глядзеў на сонца
яно мне асляпіла вочы.
не пачуе песнь паэт,
матылёк сканаў пад вішняй.
і калі на гэты свет
нарадзіцца зноў санет,
калі ткачыхі звар'яцеюць
і выткуць зоркі на дыван,
калі не вып'е хтосьці чаркі
ніяк да дна,
ніяк да дна.
калі ад зоркі Марс ўбачым
мы шлях у краіну забыцця,
тады спатканне і прызначым
на вуліцы.
прыйдзе вясна.
@masvet_by

• • •
Telegram
• • •

#верш
#госць
#Гілеўска

ты шапялявы, табе ніколі ня стаць беларусам,
ты разумная, табе ніяк ня стаць каханкай.
я пайду з сабой на шпацыр у лес
дзеля назірання за агурковай банкай,
адна галава добра, а дзве — ня зручна,
ня будзь дурнем, будзь тым, кім не былі ішныя,
застаўся бог і чарэшня.
каго ты выбярэш?
ты шапялявы, табе ніколі ня стаць беларусам,
ты ня хлус, табе ніяк ня стаць палітыкам.
нават бабкі на лаўцы ня лічаць цябе за прастытутку,
і што з цябе вырасла?
аб памерлых альбо добра, альбо кепска,
на гэтым цесце
я спяку блінцы для свайго дзёгцевага мёду,
калі ласка,
будзь у патоку і атрымлівай асалоду.
ты шапялявы, табе ніколі ня стаць беларусам,
ты заіка, табе ніколі ня стаць чалавекам.
@masvet_by

• • •
Telegram аўтаркі
• • •

#Гілеўска
#верш

інст: @gilleraaa
https://t.me/skarbonka_dumak

ці гэта сонца асляпляе, ці то сафіты ці то свет аперацыйнай

вясна на вуліцы і каты вылупляюцца з сваіх сумётаў. заўсёды было цікава: куды каты хаваюцца зімой? які шлях іх чакае гэтай бясконцай зімой і ці ведаюць яны, што вясна, калі і не хутка, але дакладна будзе
хочацца верыць, што яны ляцяць у вырай, а там, як кот з папугая кешы, "таіці, таіці"
альбо, было б файна, калі б яны сябравалі з журавамі ці яшчэ якімі вялікімі птушкамі і менавіта на іх спінах ляцелі.
такая сабе бусловая таксоўка

а таксісты бываюць толькі двух тыпаў, там сярэдняга не дано: альбо ёлупень апошні, альбо самы прыемны чалавек на зямлі, ад якога можна было б і дзяцей нарадзіць.
калі б я працавала таксістам, то хлусіла б, што я вандроўніца-псіхолаг. а можа і не хлусіла б.

хлусіць — зусім смяротная справа і смяротная ў два бакі: як з-за яе прысутнасці можна памерці, так і з-за яе адсутнасці.

а вось паміраць не хочацца

я яшчэ не цалавалася нават, што там пра астатняе казаць

насамрэч можна папрасіць кагосьці, каб ён смазаў вусны атрутай і я б памерла пасля свайго першага і апошняга пацалунку. пасля б мяне, нябожчыцу, шчэ некалькі разоў пацалавалі б у лоб, а ўсе б казалі, што гэта бог пацалаваў мяне ў вусны, таму ў мяне ўсё так добра складвалася.

альбо і не добра, а так, як я таго заслугоўваю.
але за такія, як мае, заслугі ўзнагарод дакладна не даюць. а яна ў мяне ўсё роўна ё — амаль шчаслівае жыццё.
альбо такое, якім я яго заслугоўваю.
думаю, што коткі заслугоўваюць уляцець у вырай, бо яны мілуны.
таксісты заслугоўваюць быць такімі, якімі ім хочацца і не падабацца мне.
а я заслугоўваю, каб вясна прыйшла. не ўсе людзі гэтага заслугоўваюць — прыйсці ў МАЮ вясну, некаторых хочацца пакінуць у зіме.

а зімы ў нас бясконцыя

але часам і зіму трэба заслужыць

трэба заслужыць заслугоўваць заслугі, каб далей заслугоўваць заслугі, якія пацягнуць іншыя заслугі

калісьці я заслужу шчасця