#проза
#госць
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:
Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.
Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22
• • •
#госць
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
”Лепш бы людзі, калі разыходзіліся, не гаварылі адзін аднаму непрыемнасцяў і абразаў, а са словамі, як у радках Алеся Камоцкага:
Я стаміўся з табой сябраваць,
Выбачацца, чакаць, дараваць,
Разумець, адкладаць, пераносіць...
Да таго ж пачынаецца восень.
Лепш спакойна знікнуць з жыцця адзін аднаго з простым і спакойным: "Давай разыдземся, бо стаміліся адзін ад аднаго", чым перад гэтым атручваць жыццё здзекамі, пагрозамі і шантажом. Сказаць-та лёгка, а каб навучыцца, патрэбна цэлае жыццё. Ды і не факт, што навучышся...”
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastk%D1%96-drugaya-%D1%96-trehcyaya-08-22
• • •
Telegraph
Ардашынская рэфлексія (часткі другая і трэцяя)
Ямка ад цэглы як разрытая магіла, дзе былі пахаваны чэрвень і ліпень. Бачыла некалькі разоў у сацсетках: "Вы таксама, калі былі малымі, бралі з сабой спаць адразу ўсе цацкі, каб ніхто не пакрыўдзіўся?". Так, бясспрэчна. Я яшчэ ўспомніла, як у гадоў шэсць…
#проза #пераклад
#госць
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Інтымныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст першы
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
#госць
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Інтымныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст першы
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
Telegraph
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
1 Чацвер апоўдні Калі б не надвор’е, С’юзі – мой маленькі, няпрошаны твар заглянуў бы сёння – мне трэба скрасці пацалунак у сястры – дарагая Ровар вярнулася. Дзякуй зімоваму ветру, мая дарагая – які ратуе ад такога дзёрзкага ўварвання! Дарагая С’юзі – шчаслівая…
#Шрэбра_Іслачы
#проза
Плынь разважання пра ілюзіі і дрэвы
Ці не расліна, той чалавак,,,,,мае карані культуры, каб мець моц продкаў і дужа трымацца і мець волю да жыцця. Мае чалавек розум і пачуцці, каб карыстацца імі — тымі ведамі мінулага. Гэта яго "Тут", яго "Зараз". Тое будзе ствол. Галіны — тая разнастайнасць дзей ды ідэй, што чалавек можа патынцыйна акумуляваць праз сваё дачыненне да пэўнай культуры. Лісце ж тая патэнцыя, ператвораная ў жыццё, яго песціць сонца будучыні і надзеі. Гэта, калі ты, чалавек, кажаш ідучым насустрач: "Добры дзень! А як маецеся?" А не лаішся, не плюеш людзям у твар. Кветкі — тыя ж новыя думкі, мроі. Яны з'яўляюцца, яны могуць і прапасці не даўшы плада. Але толькі дзьме вецер, як пылок з кветак панясецца, так нараджаецца плод.
Квітнеючая Беларусь, гэта сад!
І тут з'яўляюцца ілюзіі. Бо не ўсё, што клічуць "Каранямі" — наспраўдзе Карані. Каб тое "дрэва" захірэла — льюць бруд, замест чыстай вады. Або падмяняюць адно іншым. Скажаюць розум і пачуцці. Такое дрэва не з'яўляецца натуральм. Хоць часам выглядае такім і выклікае ўражанне. А ў выніку — чалавек перастае належыць сваёй культуры.
Гэтае дрэва цяпер з іншага саду.
• • •
#проза
Плынь разважання пра ілюзіі і дрэвы
Ці не расліна, той чалавак,,,,,мае карані культуры, каб мець моц продкаў і дужа трымацца і мець волю да жыцця. Мае чалавек розум і пачуцці, каб карыстацца імі — тымі ведамі мінулага. Гэта яго "Тут", яго "Зараз". Тое будзе ствол. Галіны — тая разнастайнасць дзей ды ідэй, што чалавек можа патынцыйна акумуляваць праз сваё дачыненне да пэўнай культуры. Лісце ж тая патэнцыя, ператвораная ў жыццё, яго песціць сонца будучыні і надзеі. Гэта, калі ты, чалавек, кажаш ідучым насустрач: "Добры дзень! А як маецеся?" А не лаішся, не плюеш людзям у твар. Кветкі — тыя ж новыя думкі, мроі. Яны з'яўляюцца, яны могуць і прапасці не даўшы плада. Але толькі дзьме вецер, як пылок з кветак панясецца, так нараджаецца плод.
Квітнеючая Беларусь, гэта сад!
І тут з'яўляюцца ілюзіі. Бо не ўсё, што клічуць "Каранямі" — наспраўдзе Карані. Каб тое "дрэва" захірэла — льюць бруд, замест чыстай вады. Або падмяняюць адно іншым. Скажаюць розум і пачуцці. Такое дрэва не з'яўляецца натуральм. Хоць часам выглядае такім і выклікае ўражанне. А ў выніку — чалавек перастае належыць сваёй культуры.
Гэтае дрэва цяпер з іншага саду.
• • •
#проза
#Інтэлігенты_інтраверт
Вецер калыша хвалі, дзесці шуміць чарот. Гукі возера, шэлест сосен, трэск агню клёкат буслоў— усё спалучаецца ў адну суцэльную, прыемную, спакойную песню леса, якую зараз кожны чуе, нажаль, вельмі рэдка. Таму што большасць людзей жыве ў гарадах, слухаючы мелодыю машын, песню вечнай мітусні. І гэта сумна. Жывучы ў спешцы, людзі забываюць пра вячэрнія размовы, пра песні пад гітару, пра настольныя гульні з сям'ёй. Працягнем жа традыцыю хадзіць у паходы ды спалучацца з прыродай.
@masvet_by
• • •
#Інтэлігенты_інтраверт
Вецер калыша хвалі, дзесці шуміць чарот. Гукі возера, шэлест сосен, трэск агню клёкат буслоў— усё спалучаецца ў адну суцэльную, прыемную, спакойную песню леса, якую зараз кожны чуе, нажаль, вельмі рэдка. Таму што большасць людзей жыве ў гарадах, слухаючы мелодыю машын, песню вечнай мітусні. І гэта сумна. Жывучы ў спешцы, людзі забываюць пра вячэрнія размовы, пра песні пад гітару, пра настольныя гульні з сям'ёй. Працягнем жа традыцыю хадзіць у паходы ды спалучацца з прыродай.
@masvet_by
• • •
#проза #пераклад
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст трэці
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст трэці
—Чытаць—
• • •
Telegram
• • •
Telegraph
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
3 Пятніца перад поўднем Ці дазволіла б ты прыйсці мне, дарагая С’юзі – так, як я выглядаю зараз: у маёй запэцканай і зношанай сукенцы, з маім вялікім старым фартухам, а валасы – о, дарагая С’юзі, час не дазваляе мне апісаць увесь мой выгляд, але ж я люблю…
#проза
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
#Францішак_Люцыянавіч
Невялічкая падзея
Седзячы ў вагоне цягніка, чакаючы сваёй станцыі, я пачаў адчуваць блізасць з людзьмі, што знаходзяцца апошнімі ў спісах, у чэргах, і да тых хто едзе да апошняга прыпунку. Менавіта ў такім палажэнні быў я. Напэўна самае непрыемнае ў гэтым, амаль што прымусовае, выгнанне з віру жыцця. Я заставаўся сам-насам з летнямі думкамі і з летнім цяжкім паветрам.
Большай прыкрасці сітуацыі надаваў мой тэлефон. Ён разрадзіўся і пакінуў мне адзіную забаву: мроіць аб выхадзе ў свет, у цывілацыю. Здавалася, што я памёр, што я выгнанец сярод жывых. Цёмны няветлівы, механічны і ненатуральны свет глядзеў у маю душу. Я адчуў самотны позірк, які нібыта вітаў мяне: ён быў накіраваны такімі самымі гаротнікамі.
Паветра ўсё цяжэй уваходзіла ў лёгкія, усё цяжэй было знаходзіцца ў паўсядзённай адзежы. Я пачынаў зайздросціць прышэльцам, што заходзілі на першай станцыі, а выходзілі ўжо на другой: яны станавіліся мне чужакамі.
Але тое самае я не мог сказаць пра сваіх даўніх спадарожнікаў. Прыглядзеўшыся да іх я заўважыў яшчэ больш стомленыя твары чым мой: некага пасля працы чакала кватэра з працай хатняй. Я па-шчыраму радаваўся, што яны выходзілі раней за мяне. Паглыбіўшыся ў свае развагі я перастаў сачыць за часам, за мапай руху цягніка, бо якая розніца? Я ведаю, што я выйду.
Урэшце здарылася. З дынаміку данеслася халоднае, але прыемнае папярэджане, што станцыя апошняя, і што ўсе абавязаныя пакінуць вагон. Кроў як быццам пачала імчаць па маіх жылах, а з дзвярэй паліліся магутныя токі, што былі растопленыя такой навіною. Выліваючыся ў прасторы метрапалітэна токі станавіліся новымі прытокамі для двух мораў: Правага і Левага.
Планы кіравалі мною, і я паплыў да Левага. Я бадзёра рушыў да выйсця, і ,дайшоўшы да яго, перастаўляў свае ногі цераз прыступкі, спадзяючыся найхутчэй пакінуць царства механічнага святла. У гэтым выйсці прытокі з’ядналіся зноў у магутную плыню, і зрабіўшы колькі шпархіх рухаў усе апынуліся ў гаспадарстве сонца, ветра, неба. Выбегшы на волю я і колішнія мінакі радасна пачалі бараніцца ад новага, дагэтуль нібы зусім незнаёмага, свету. Бараніліся як хто ўмеў: хтосьці падымаў руку, да самага цемечка, у спробах захіліць вочы, а хтосьці быў больш абароназдольны, бо меў рыштунак – кепку. Я ж быў бяззбройны і наўпрост плюшчыў вочы. Але пачуццё ўсеагульнай еднасці знікла. Людзі пачалі ўяўляць сабою аскепак нечага большага, нечага заўчасна разбітага.
Здавалася, што пакуль мы разам змагаліся да выйсця са спёкі і духаты мы займелі нешта агульнае, нешта большае за адзіны човен.
• • •
Telegram
• • •
Telegram
Дурка беларуская
Мае літаратурныя могілкі
#проза #пераклад
#Добрыя_прадвесці #фанфік
#ТоЯ
Павяртайся
• • •
Яны сядзелі ў порце і назіралі за тым, як рыхтуюць да выхаду велізарныя шчаціністыя ўзброеныя караблі. Вада была шэрай і змрочнай - хмурны цынічны адказ здзекліва-летуценнаму жамчужнаму небу. Было холадна. Было лета. Быў 1914-ы.
https://archiveofourown.org/works/50761315
• • •
#Добрыя_прадвесці #фанфік
#ТоЯ
Павяртайся
• • •
Яны сядзелі ў порце і назіралі за тым, як рыхтуюць да выхаду велізарныя шчаціністыя ўзброеныя караблі. Вада была шэрай і змрочнай - хмурны цынічны адказ здзекліва-летуценнаму жамчужнаму небу. Было холадна. Было лета. Быў 1914-ы.
https://archiveofourown.org/works/50761315
• • •
#проза #пераклад
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст чацвёрты
—Чытаць—
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал
#Станіслаў_Вярба
Адкрывай мяне асцярожна: Сардэчныя лісты Эмілі Дыкінсан да С'юзан Хантынгтан Дыкінсан
Ліст чацвёрты
—Чытаць—
──────≪✷≫──────
Тэлеграм-канал
#проза
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastka-chacvyortaya-11-02
Канал аўтаркі:
https://t.me/luneykapoet
#Паўлінка
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
https://telegra.ph/Ardashynskaya-rehfleks%D1%96ya-chastka-chacvyortaya-11-02
Канал аўтаркі:
https://t.me/luneykapoet
Telegraph
Ардашынская рэфлексія (частка чацвёртая)
Жыць з нянавісцю куды лягчэй, чым з любоўю. Бо любоў можа разбурыцца ўмомант, "аднаўляць" яе наноў вельмі складана, а нянавісць накопліваць у сабе куды лягчэй. Сеяць у душы любоў — гэта як будаваць дом з цэглы, а сеяць нянавісць — з саломы. Вядома, другі…
#проза
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Дарагія паны й панянкі, вы нарэшце дачакаліся: Тваёй крывёю я напішу сваё імя, або Тв_я_н_СІ апублікаваны на архіў.
Хто забыў, або ня ўяўляе пра што гэты раман - анатацыя:
Да выпускнога ўсяго рукою дастаць, але ня ўсім студэнтам зь цягаю да алкаголю, або іншым болесуціша́льным наканавана забраць дыплом і пайсьці на суразмоўе ў кавярню замест працы па спецыяльнасьці: нехта патрапіць у лапы жорсткіх і ненажэрных пачвараў, а нехта ператварыцца ў іх. Ці змогуць былыя студэнты прыстасавацца да новай рэальнасьці, калі ня толькі зусім ня ладзяць адзін з адным, але й вымушаны паставіць пад сумневы сваі сьмяротныя каштоўнасьці, робячы складаныя маральныя выбары?
━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал
#кася_кастрычніцкая
#тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Дарагія паны й панянкі, вы нарэшце дачакаліся: Тваёй крывёю я напішу сваё імя, або Тв_я_н_СІ апублікаваны на архіў.
Хто забыў, або ня ўяўляе пра што гэты раман - анатацыя:
Да выпускнога ўсяго рукою дастаць, але ня ўсім студэнтам зь цягаю да алкаголю, або іншым болесуціша́льным наканавана забраць дыплом і пайсьці на суразмоўе ў кавярню замест працы па спецыяльнасьці: нехта патрапіць у лапы жорсткіх і ненажэрных пачвараў, а нехта ператварыцца ў іх. Ці змогуць былыя студэнты прыстасавацца да новай рэальнасьці, калі ня толькі зусім ня ладзяць адзін з адным, але й вымушаны паставіць пад сумневы сваі сьмяротныя каштоўнасьці, робячы складаныя маральныя выбары?
━━━ • ✙ • ━━━
Тэлеграм-канал