Новы свет 🌞

#верш
#Nichto_Absalutna

Патокі

Горад зьнікае ў промнях заходу,
Званы чыстай сталі сьціхаюць раптам.
Над зямлёю імглой зацьмянела сутоньне.
Паўзмрок разьліваецца хвалямі шатаў.

Артэрыі вуліц ўжо поўняцца кроўю,
Заліта сьвятлом і аорта праспэкту,
А вецер па небе бязьлітасна гоніць
Ашмоцьце аблокаў з бэтоннага сэрца.

Мірготкая зьнічка нагадвае кроплю,
Што крэсьліць дарогу на мглістым шкле неба,
Завоканьне вабіць красою далёкай,
Уражае сьляпой пастаяннасьцю зьменаў.

Няспыннасьць патокаў у адзінае плыні.
Заўжды і ўва ўсім: і ў бегу аблокаў,
І ў шуме дажджу, і ў фарах машынаў...
І кожны шукае свой шлях ад вытоку.

А горад вуркоча, мігціць ліхтарамі
І голасам дыктараў з соцень экранаў,
Халодным агнём скрозь гады асьляпляе,
Ствараючы культ паўпрытомнага стану.

Бо лёгка з пакорай зірнуць у вочы лёсу,
Прыняць чужаўладзьдзе і жыць у мінулым,
І многія душы ўжо ў стане нэкрозу,
Ім трэба ня волі, а з крыкам пад кулі.

Сьмерць душ значна горай за сьмерць нашых целаў.
Бо ў выніку безьліч жывых мерцьвякоў,
Шукае прытулку ў пустым сьвеце шэрым
І спальвае кнігі, каб грэлася кроў.

І час, ён таксама спрадвечны паток,
Цурчыць ён павольна: сэкунда, хвіліна,
Гадзіна, стагодзьдзе... Яго мерны крок
Палохае тых, хто сам хваліцца сілай.

І я гэтаксама, бы кропля ў патоку,
Паціху іду па жыцьцёвым шляху.
Патонуць аднойчы ў бязгуччы натоўпу,
Усе кнігі, што я пра яго напішу.

Бо ўсё ў гэтым сьвеце ўзаемазалежна,
І кожны глядзіць не ў сябе, а навокал,
Шукае адказы, знаходзіць праблемы,
Захоплена слухае бездані рокат...

Радок за радком - і на выхадзе верш,
Што, мабыць, нікому ня будзе патрэбны.
І ўласнае неба, вядома, найперш,
Але чаму ўсе мы глядзім на паверхню?

Шукаем аскепкі разьбітага люстра,
Што дораць надзею пабачыць сябе.
У ім срэбным патокам зьліваюцца душы,
Скідаючы вязьніцы змораных цел.

209 views08:00