آمد به مزار من و خوشنود ترین بود پس وعده ی دیدار که میگفت، همین بود!    از دشت گذر کرد خرامان و خرامان صیاد، فراوان و فراوان به کمین بود   از جانب خود راندن و بر خاک نشاندن پاداش دعای منِ سجاده نشین بود   زاهد، به نگاهی دل و دین باختی آخر ای وای اگر آخر تقوای…

من خود دلم از مهر تو لرزید وگرنه تیرم به خطا می‌رود اما به هدر، نه دل خون شده وصلم و لب‌های تو سرخ است سرخ است ولی سرخ‌تر از خون جگر، نه با هرکه توانسته کنار آمده دنیا با اهل هنر؟ آری! با اهل نظر؟ نه! بدخلقم و بدعهد، زبان‌بازم و مغرور پشت سر من حرف زیاد…

گفته بودند که از دل برود يار چو از ديده برفت سالها هست که از ديده ی من رفتی ليک دلم از مهر تو آکنده هنوز دفتر عمر مرا دست ايام ورقها زده است زير بار غم عشق قامتم خم شد و پشتم بشکست در خيالم اما همچنان روز نخست تويی آن قامت بالنده هنوز در قمار غم عشق دل من…

دوستت دارم پریشان، شانه می‌خواهی چه کار؟ دام بگذاری اسیرم، دانه می‌خواهی چه کار؟ تا ابد دور تو می‌گردم، بسوزان عشق کن ای که شاعر سوختی، پروانه می‌خواهی چه کار؟ مُردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟ مثل من آواره شو…

شادمان گفتی از آن عاشق تنها چه خبر خبری نیست، بپرس از غم دنیا چه خبر؟ خاطرم هست رقیبان پر از کینۀ من همنشینان تو بودند، از آنها چه خبر؟ همه لب‌تشنه ، تو دریایی و من ماهی تنگ از کنارآمدگان با لب دریا چه خبر؟ زاهدی دست به گیسوی رهای تو رساند عاشقی گفت که…

دلبرا در هوس دیدن رویت دل من تاب ندارد نگهم خواب ندارد قلمم گوشه‌ی دفتر غزل ناب ندارد! همه گویند به انگشت اشاره مگر این عاشق دل سوخته ارباب ندارد؟! در گذرگاه زمان خیمه‌شب‌بازی دهر با همه تلخی وُ شیرینی خود می‌گذرد عشق‌ها می‌میرند رنگ‌ها، رنگ دگر می‌گیرند…