#верш
#госць
#ананімна

ТАЛЕР

У хлопца ў торбе талер ляжыць
Лёс кожнага хлопца талер храніць
І калі прыдзе час той талер аддаць
Трэба ведаць, што хочаш на йго набываць
Павагу і годнаць або гнеў і праклён
Славы не знойдзе тут чампіён
Зараз бітка такая: ганебнасць, цынізм
І чаму мне рыфмуецца пра камунізм?
Бо чырвоная гніда паўстала зз_Ада
Цяпер цікавяць яе толькі грошы і ўлада.

Талер, здаецца, прыйдзецца аддаць
Не пакінь свайго сябра — разам з ім ваяваць.

#верш
#госць
#ананімна

Фота аўтара — "Каменнае сэрца"

Стары Дзядзька Валентайн

Зноў Вясна!
Зноў Жыццё!
  І  зноў у росквіт усё Быццё.
Зноў Любіць!
Зноў Кахаць!
Стаміўся Дзядзька панаваць.

Дзе сэрца донар жа майго?
Каб адпачыць і ў забыццё.

#верш
#госць
#ананімна

Штосьці не тое

Нешта не так. Штосьці не тое.
Быццам гэта не маё цела,
Ды і не мой голас увогуле.
Ты кажаш, я тут нарадзілася,
А я не магу табе верыць.
Як у гэтым маленькім свеце
Можа існаваць маё вялікае сэрца,
Якое не ведае меры?

Гэта не так. Гэта не праўда.
Я бачыла, як лётаюць цмокі
Высока ў небе, над правадамі.
Я слухала, як пяе зорачка,
Што запалілася першаю
На цёмна-блакітным небе,
І як у халоднай пячоры эха
На мае словы адказвае вершамі.

Дык адкажы на маё пытанне:
Як мне жыць з гэтым болем,
З ведамі, што нешта няправільна?
Ці можа мая душа, загартаваная
Полымям фенікса,
Існаваць сярод шэрых будынкаў
І млявых, мяркотных людзей,
Якім у свабоду не верыцца?

Як жыць з пачуццём, што яна загінае
Пад цяжарам уласных грахоў
І чужых недарэчных правілаў?
Быццам клічуць яе не так,
І яна назаўсёды зняволена
Ва ўспамінах папярэдняга жыцця?
Не, гэта дакладна не маё цела,
Ды і не мой свет увогуле.

#верш
#госць
#ананімна

Здараецца. Часам. Вельмі часта
хачу праваліцца я скрозь зямлю.
І не зрабіла нічога я надта
такога, каб існасць ганьбіла сваю.
Але калі зноў выглядаю шкадліва,
бы я кацяня, што жыве ў каробцы
мокрай у лужыне, што дажджом наліла,
і не рашаецца выйсці й ісці па дарожцы
жыцця крок за крокам,
бо за паваротам
можа чакаць нешта страшнае. Потым
ужо не адмыюся жаху.
І мне вельмі жахліва.
Жахліва ад бруду, у які я сябе закапала,
ад смецця, жыццём прынеслага нямала.
Выбачайце маю сарамлівасць
і маю нерашучасць.
Таму што я толькі на словах вялікая.
Насамрэч унутры мяне ледзьве не пуста.

#малюнак
#госць
#ананімна

Тыпічны ўрок беларускай мовы

#малюнак
#госць
#Ананімна

Смак надыходзячага лета

@masvet_by

#малюнак
#госць
#ананімна

нечаканы красовер

@masvet_by ☀️

#проза
#госць
#ананімна

Ваў гэта што новы крындж-фанфік які не з’яўляецца ў пошуку на ао3?
Дай бог вам здароўя калі вы гэта прачытаеце :^)

“На гадзінніку – дзявятая раніцы. Будзільнік раве нясцерпна і звягліва, і гэта горш нават за той шолам, які мінакі і аўтамабілісты робяць пад вокнамі.
Ложак кепскі, але і з яго ўставаць няма ахвоты. Спакойна і зацішна: пакой пусты, бо сусед раптоўна з’ехаў, пакінуўшы па сабе толькі парэшткі бруду.
Сонца ўсё яшчэ недастаткова: яно бляклае, як пабіты ліхтар, і не дае цяпла. Ад драўлянага акна цягне холадам. Па сцяне над дзверамі ляніва прапаўзае прусак, знікаючы дзесьці ў шчыліне пад столлю.
Дзявятая раніцы”.

"Перад смерцю зязюля кувае"
(https://archiveofourown.org/works/47509537)
@masvet_by

• • •
ArchiveOfOurOwn
• • •

#госць
#верш
#ананімна

Сонца павее халадком
На разгарачаныя раны,
Дождж падзеліцца глытком
Паветра і пяшчоты,
Толькі забудзь,
Забудзь пра ўсе свае заганы.
Адсячы ўсіх, праз каго
Твае шчокі хоць раз
Станавіліся вільготнымі.
Неба растопча і знішча твой боль,
Зруйнуе каменныя сцены:
Яно так не хоча,
Каб сэрца паэта зрабілася чэрствым.
Дождж тваіх слёз
Столькі разоў паліваў пустазелле
Крыўды і здрадаў!
Я сарваў яго з каранямі,
Каб у душы тваёй
Больш ні адзін Анёлак не падаў,
Крылы іх больш не зачэпяцца
За доўгія языкі тых пляткарак.
Давай мы з ветрам
Пасадзім у душы тваёй бэз,
А хочаш півоні?
Я буду цалаваць твае далоні,
Пакуль не зажыве апошняя драпіна!
Толькі забудзь,
Забудзь пра ўсе свае заганы
І адсячы ўсіх,
Хто прыносіў табе боль.

@masvet_by

#госць #ананімна #відэа

Ацэньваю тропы з фф. ✨