#проза #скатазаўра
Усім прывітанне! Я скатазаўра. Або наста скатазаўра. З учарашняга дню я з'яўляюся ўдзельнікам гэтага аб'яднання. Гэта мой верш па-руску вы маглі бачыць тут учора. Не біце. Пакуль не атрымліваецца пісаць вершы па-беларуску, таму я тут з прозай.
Таксама вы маглі бачыць маю казку тут заўчора.
Хачу сказаць, што і проза мая даволі спецыфічная, але я лічу, што на кожны кавалачак думкі і слова знойдзецца свой чытач. Таму я тут. З невялічкім шкляным аповедам.
Чытаць па спасылцы:
Я толькі што згубіла сваё шчасце...
Усім прывітанне! Я скатазаўра. Або наста скатазаўра. З учарашняга дню я з'яўляюся ўдзельнікам гэтага аб'яднання. Гэта мой верш па-руску вы маглі бачыць тут учора. Не біце. Пакуль не атрымліваецца пісаць вершы па-беларуску, таму я тут з прозай.
Таксама вы маглі бачыць маю казку тут заўчора.
Хачу сказаць, што і проза мая даволі спецыфічная, але я лічу, што на кожны кавалачак думкі і слова знойдзецца свой чытач. Таму я тут. З невялічкім шкляным аповедам.
Чытаць па спасылцы:
Я толькі што згубіла сваё шчасце...
#проза #скатазаўра
Усім прывітанне! На сувязі скатазаўра. І я зноў прынесла вам крышачку шклянога фемслэшу.
Я аддам сябе да апошняга слова
"Чалавек, які не бачыў ніколі сапраўднага кахання, не здольны да спачування, сваімі рукамі разбурыў сусвет двух людзей, якія маглі б быць шчаслівымі, калі б не дурная выпадковасць у асобе гэтага чалавека"
Чытаць па спасылцы:
https://telegra.ph/YA-addam-syabe-da-aposhnyaga-slova-08-11
Усім прывітанне! На сувязі скатазаўра. І я зноў прынесла вам крышачку шклянога фемслэшу.
Я аддам сябе да апошняга слова
"Чалавек, які не бачыў ніколі сапраўднага кахання, не здольны да спачування, сваімі рукамі разбурыў сусвет двух людзей, якія маглі б быць шчаслівымі, калі б не дурная выпадковасць у асобе гэтага чалавека"
Чытаць па спасылцы:
https://telegra.ph/YA-addam-syabe-da-aposhnyaga-slova-08-11
Telegraph
Я аддам сябе да апошняга слова
«Я хачу ёй прызнацца... Толькі вось як? Як зрабіць усё так, каб не сапсаваць сяброўства? Як не нашкодзіць сабе і ёй? Як потым глядзець ёй у вочы, калі яна не адкажа ўзаемнасцю? Мне патрэбен штуршок, трыгер, падахвочванне да дзеяння...» - напісала школьніца…
If You Want Love
NF
#скатазаўра #проза
На сувязі зноў скатазаўра. Зноў фемслэш. Але вялікі і крыху менш шкляны.
Скажу, што тут стасункі настаўнік/вучань, хёрт/камфорт і крыху псіхалагічных траўм.
Калі хочацца кахання, прыйдзецца прайсці праз боль
"Яны сустрэліся ля школы. Дар’я ў лёгкім паліто, штанах і чаравіках амаль дзелавога стылю і Насця ў берцах, штанах, запраўленых у абутак, талстоўцы і куртцы дастаткова нефармальнага выгляду, з кучай замкоў, нашывак і значкоў. Разам дзяўчыны выглядалі некалькі недарэчна — быццам былі з розных міроў"
Чытаць па спасылцы:
https://archiveofourown.org/works/38821905
Гэта сонгфік, таму эпілог чытайце пад песню, якая дададзена да паведамлення
На сувязі зноў скатазаўра. Зноў фемслэш. Але вялікі і крыху менш шкляны.
Скажу, што тут стасункі настаўнік/вучань, хёрт/камфорт і крыху псіхалагічных траўм.
Калі хочацца кахання, прыйдзецца прайсці праз боль
"Яны сустрэліся ля школы. Дар’я ў лёгкім паліто, штанах і чаравіках амаль дзелавога стылю і Насця ў берцах, штанах, запраўленых у абутак, талстоўцы і куртцы дастаткова нефармальнага выгляду, з кучай замкоў, нашывак і значкоў. Разам дзяўчыны выглядалі некалькі недарэчна — быццам былі з розных міроў"
Чытаць па спасылцы:
https://archiveofourown.org/works/38821905
Гэта сонгфік, таму эпілог чытайце пад песню, якая дададзена да паведамлення
#скатазаўра #проза
Сум
Сум хаваўся ў паху адыходзячага лета.
Сум было відаць у змарнелых кветках.
Сум напаўняў скошаныя палі з вялікімі снапамі, якія ўсё яшчэ ляжалі пасярэдзіне.
Сум быў у непазбежнасці і няспыннасці часу.
Сум быў у сталенні і неразуменні будучыні.
Сум, хаця і радасць таксама, быў ў зменах.
Сум то перамешваўся з нудой і засмучэннем, то змяняўся смехам і радасцю, але ўсё яшчэ сядзеў дзесьці ўнутры.
Сум быў у тысячах слоў, тэкстах, карцінах, пейзажах, зрэшты - ва ўсім, што было вакол.
Сум пах жухлай травой і мокрым асфальтам.
Сум пах восенню. Або апошнім жнівеньскім днём.
Сум скрываўся паўсюль: ува мне, у табе, у кожным з нас.
Сум не быў побач заўсёды, сум прыходзіў і сыходзіў, але заўсёды ведаў, калі яму вярнуцца.
Гэта быў сум. Вечны спадарожнік чалавецтва.
Сум
Сум хаваўся ў паху адыходзячага лета.
Сум было відаць у змарнелых кветках.
Сум напаўняў скошаныя палі з вялікімі снапамі, якія ўсё яшчэ ляжалі пасярэдзіне.
Сум быў у непазбежнасці і няспыннасці часу.
Сум быў у сталенні і неразуменні будучыні.
Сум, хаця і радасць таксама, быў ў зменах.
Сум то перамешваўся з нудой і засмучэннем, то змяняўся смехам і радасцю, але ўсё яшчэ сядзеў дзесьці ўнутры.
Сум быў у тысячах слоў, тэкстах, карцінах, пейзажах, зрэшты - ва ўсім, што было вакол.
Сум пах жухлай травой і мокрым асфальтам.
Сум пах восенню. Або апошнім жнівеньскім днём.
Сум скрываўся паўсюль: ува мне, у табе, у кожным з нас.
Сум не быў побач заўсёды, сум прыходзіў і сыходзіў, але заўсёды ведаў, калі яму вярнуцца.
Гэта быў сум. Вечны спадарожнік чалавецтва.
#верш #скатазаўра
Спадзяюся, мяне зараз не заб'юць за расейскую мову... Пакуль не атрымліваецца вершы па-беларуску пісаць, але ж вось... Я жывая і часам нават нешта пішу
***
На осколках разбитого лета
Я построю счастье свое,
Я привыкну, что ты не со мною где-то -
Буду знать, что теперь не вдвоём.
На остатках горящего солнца
Буду греть я мечту свою,
Из осколков разбитого сердца
Буду клеить любовь мою.
На остатках былого счастья
Я построю, как Ной, ковчег.
Чтобы было куда вам деться,
Миллионы разбитых сердец.
14.09.2022
Спасылка на асабісты канал: @grustnozavra
Спадзяюся, мяне зараз не заб'юць за расейскую мову... Пакуль не атрымліваецца вершы па-беларуску пісаць, але ж вось... Я жывая і часам нават нешта пішу
***
На осколках разбитого лета
Я построю счастье свое,
Я привыкну, что ты не со мною где-то -
Буду знать, что теперь не вдвоём.
На остатках горящего солнца
Буду греть я мечту свою,
Из осколков разбитого сердца
Буду клеить любовь мою.
На остатках былого счастья
Я построю, как Ной, ковчег.
Чтобы было куда вам деться,
Миллионы разбитых сердец.
14.09.2022
Спасылка на асабісты канал: @grustnozavra
#проза #скатазаўра
не паверыце, я яшчэ жывая.
Абдыманкі?
крок за крокам. па вуліцы. хвілінка на падумаць. спыніцца каля знаёмай кавярні. унутры ціхая і спакойная музыка. зусім супрацьлеглая майму стану зараз. вочы засцілае незразумелым туманам. вось-вось і заплачу. зайсці. купіць какаву.
цеплыня ад кубачка прыемна грэе рукі, замерзлыя ад зімовага холаду. але сэрца нішто не грэе. яно разрываецца на малюсенькія шматочкі, але працягвае працаваць. нішто не можа суняць боль. ён адгукаецца нейкім грукатам у галаве. трывожна. горка. прыкра. не разумею. цяжка дыхаць. цяжка размаўляць. саджуся. маўчу. п'ю какаву. я адна ў незнаёмым горадзе. як мяне сюды прынесла? што меня сюды прынесла?
боль. боль, які нельга стрымаць. слёзы, якія таксама я не магу больш трымаць унутры сябе. і ўсё роўна мне, што вакол мяне людзі. ім таксама ўсё роўна на мяне.
пяшчотны дотык. рука на плячы. дзяўчына. незнаёмая. зялёныя вочы глядзяць на мяне. такія цёмныя, нібыта гушчар самага непраходнага лесу. ніколі такіх не бачыла.
- абдыманкі? - пытаецца яна.
я ківаю і падымаюся з крэсла. яна абхоплівае мяне рукамі і гладзіць па спіне. я адчуваю цеплыню і ўтульнасць.
думаю. хвіліну. другую. яна ўсё яшчэ побач і ўсё яшчэ абдымае мяне, пакуль я рыдаю ёй у плячо.
думаю, як странна ўвогуле такі доўгі час абдымацца з незнаёмкай. я раблю крок назад і ціхенька адказваю:
- д-дзякуй...
- такія прыгожыя дзяўчыны не павінны так горка плакаць, - кажа мне яна, - ніводная не заслугоўвае таго болю, што ім прыходзіцца адчуваць.
я маўчу, не ведаючы, што казаць. што я ёй адкажу?
- сонейка... - яна глядзіць на мяне, - ведай, што, як бы дрэнна зараз не было, хутка стане лепей. нашая псіхіка мае здольнасць прыспасобіцца да ўмоў жыцця. калі нават сама праблема не сыдзе, табе хутка стане прасцей яе ўспрымаць. усё будзе добра, павер мне.
- веру... - ціхенька адказваю я. - трэба толькі перачакаць.
яна абдымае мяне на развітанне, я сціпла ўсміхаюся.
а потым зноў. крок за крокам. па вуліцы. халодны вячэрні трамвай. за вакном незнаёмы горад. вакол незнаёмыя людзі. і нікому няма ніякай справы да іншых. рух. бясконцы.
усё яшчэ балюча, але крыху меней. абдыманкі. з незнаёмым чалавекам. хоць камусьці не ўсё роўна на стан іншых. мала такіх людзей. вельмі мала.
вакзал. чарга. здаю квіток дадому. не буду вяртацца. не хочу. мабыць гэта крок да новага жыцця. мабыць тут я стану шчаслівай.
я працягну ланцужок добрых спраў, пабачыўшы іншую дзяўчыну ў слязах па дарозе з вакзала.
- абдыманкі? - спытаю я, думаючы пра тое, што дабро заўсёды павінна вяртацца людзям дабром.
і яна згадзіцца.
пачнецца бясконцае кола, але мабыць яно даўно пачалося. мабыць такая самая сітуацыя здаралася і з той самай дзяўчынай, якая змагла падтрымаць мяне.
мабыць гэтыя абдыманкі ў метро дапамогуць гэтай дзяўчыне. мабыць я стану лепей, калі буду дапамагаць іншым.
а кола дабрыні павінна рушыць далей, змяняючы сусвет, людзей і робячы іх менш абыякавымі да іншых
падтрымаць на ао3:
https://archiveofourown.org/works/43412538
не паверыце, я яшчэ жывая.
Абдыманкі?
крок за крокам. па вуліцы. хвілінка на падумаць. спыніцца каля знаёмай кавярні. унутры ціхая і спакойная музыка. зусім супрацьлеглая майму стану зараз. вочы засцілае незразумелым туманам. вось-вось і заплачу. зайсці. купіць какаву.
цеплыня ад кубачка прыемна грэе рукі, замерзлыя ад зімовага холаду. але сэрца нішто не грэе. яно разрываецца на малюсенькія шматочкі, але працягвае працаваць. нішто не можа суняць боль. ён адгукаецца нейкім грукатам у галаве. трывожна. горка. прыкра. не разумею. цяжка дыхаць. цяжка размаўляць. саджуся. маўчу. п'ю какаву. я адна ў незнаёмым горадзе. як мяне сюды прынесла? што меня сюды прынесла?
боль. боль, які нельга стрымаць. слёзы, якія таксама я не магу больш трымаць унутры сябе. і ўсё роўна мне, што вакол мяне людзі. ім таксама ўсё роўна на мяне.
пяшчотны дотык. рука на плячы. дзяўчына. незнаёмая. зялёныя вочы глядзяць на мяне. такія цёмныя, нібыта гушчар самага непраходнага лесу. ніколі такіх не бачыла.
- абдыманкі? - пытаецца яна.
я ківаю і падымаюся з крэсла. яна абхоплівае мяне рукамі і гладзіць па спіне. я адчуваю цеплыню і ўтульнасць.
думаю. хвіліну. другую. яна ўсё яшчэ побач і ўсё яшчэ абдымае мяне, пакуль я рыдаю ёй у плячо.
думаю, як странна ўвогуле такі доўгі час абдымацца з незнаёмкай. я раблю крок назад і ціхенька адказваю:
- д-дзякуй...
- такія прыгожыя дзяўчыны не павінны так горка плакаць, - кажа мне яна, - ніводная не заслугоўвае таго болю, што ім прыходзіцца адчуваць.
я маўчу, не ведаючы, што казаць. што я ёй адкажу?
- сонейка... - яна глядзіць на мяне, - ведай, што, як бы дрэнна зараз не было, хутка стане лепей. нашая псіхіка мае здольнасць прыспасобіцца да ўмоў жыцця. калі нават сама праблема не сыдзе, табе хутка стане прасцей яе ўспрымаць. усё будзе добра, павер мне.
- веру... - ціхенька адказваю я. - трэба толькі перачакаць.
яна абдымае мяне на развітанне, я сціпла ўсміхаюся.
а потым зноў. крок за крокам. па вуліцы. халодны вячэрні трамвай. за вакном незнаёмы горад. вакол незнаёмыя людзі. і нікому няма ніякай справы да іншых. рух. бясконцы.
усё яшчэ балюча, але крыху меней. абдыманкі. з незнаёмым чалавекам. хоць камусьці не ўсё роўна на стан іншых. мала такіх людзей. вельмі мала.
вакзал. чарга. здаю квіток дадому. не буду вяртацца. не хочу. мабыць гэта крок да новага жыцця. мабыць тут я стану шчаслівай.
я працягну ланцужок добрых спраў, пабачыўшы іншую дзяўчыну ў слязах па дарозе з вакзала.
- абдыманкі? - спытаю я, думаючы пра тое, што дабро заўсёды павінна вяртацца людзям дабром.
і яна згадзіцца.
пачнецца бясконцае кола, але мабыць яно даўно пачалося. мабыць такая самая сітуацыя здаралася і з той самай дзяўчынай, якая змагла падтрымаць мяне.
мабыць гэтыя абдыманкі ў метро дапамогуць гэтай дзяўчыне. мабыць я стану лепей, калі буду дапамагаць іншым.
а кола дабрыні павінна рушыць далей, змяняючы сусвет, людзей і робячы іх менш абыякавымі да іншых
падтрымаць на ао3:
https://archiveofourown.org/works/43412538
archiveofourown.org
Абдыманкі? - skatazaura - Original Work [Archive of Our Own]
An Archive of Our Own, a project of the
Organization for Transformative Works
Organization for Transformative Works
#верш #скатазаўра
разумейце гэта, як хочаце
***
у пошуках новага лета
нам трэба бегчы далей,
у пошуках новага сэнсу,
нам трэба падняцца раней.
шукаючы новае шчасце,
будуем у пустэчы дом,
забыўшыся на нянасці,
разам далей ідзём.
ламаем галовы, марым,
спаткнемся мы незнарок,
бывае. ўсё адно - устанем
і зробім наперад крок.
p.s. я або не пішу нічога шмат часу, або два дні запар. я. такая я. нічога незвычайнага, я хутка зноў знікну
асабісты канал: @skatazaura
разумейце гэта, як хочаце
***
у пошуках новага лета
нам трэба бегчы далей,
у пошуках новага сэнсу,
нам трэба падняцца раней.
шукаючы новае шчасце,
будуем у пустэчы дом,
забыўшыся на нянасці,
разам далей ідзём.
ламаем галовы, марым,
спаткнемся мы незнарок,
бывае. ўсё адно - устанем
і зробім наперад крок.
p.s. я або не пішу нічога шмат часу, або два дні запар. я. такая я. нічога незвычайнага, я хутка зноў знікну
асабісты канал: @skatazaura
#верш #скатазаўра
мінулае часам трымае цябе,
ні крока наперад - як не сарвацца?
ні шанца, ні моманта не даецца табе,
я за ўспаміны не павінна трымацца.
як я павінна рушыць далей?
як у той пастцы не затрымацца?
як зрабіць крок, калі думак вулей?
як парваць путы, як адарвацца?
хвіліна на роздум.
няўпэўнены крок.
палонены розум.
пучына. на скрыжаванні дарог.
у думках застацца?
ці трэба змяняцца?
новыя справы чакаюць далей.
ці будзе там лепей?
ці ёсць сэнс застацца?
ці трэба яно мне?
ці варта вяртацца?
легчы на дне?
з сабою спрачацца?
мінулае часам трымае мяне.
я крочу наперад. я не павінна сарвацца.
я не павінна валяцца на дне.
с самою сабою часам трэба спрачацца.
мінулае часам трымае цябе,
ні крока наперад - як не сарвацца?
ні шанца, ні моманта не даецца табе,
я за ўспаміны не павінна трымацца.
як я павінна рушыць далей?
як у той пастцы не затрымацца?
як зрабіць крок, калі думак вулей?
як парваць путы, як адарвацца?
хвіліна на роздум.
няўпэўнены крок.
палонены розум.
пучына. на скрыжаванні дарог.
у думках застацца?
ці трэба змяняцца?
новыя справы чакаюць далей.
ці будзе там лепей?
ці ёсць сэнс застацца?
ці трэба яно мне?
ці варта вяртацца?
легчы на дне?
з сабою спрачацца?
мінулае часам трымае мяне.
я крочу наперад. я не павінна сарвацца.
я не павінна валяцца на дне.
с самою сабою часам трэба спрачацца.
#ADM
#верш
#Максім_Крывіч #Вальдэмар_Громаў #Nichto_Absalutna #Алесь_Гулевіч #скатазаўра
”Што напісана пяром...”
Разам з нашымі паэтамі мы арганізавалі невялікую выставу творчых работ. Аднак, як вы маглі заўважыць, наша выстава не засталася без сваёй асаблівай цікавасці.
Мы думаем, ніхто не будзе спрачацца: заўсёды цікава глядзець на творы, якія напісаны аўтарам ад рукі. У тэксце, здаецца, з'яўляецца нейкая свая душа.
Почырк аўтараў, дарэчы, з'яўляецца даволі цікавым прадметам даследавання. Ён можа расказаць шмат чаго пра самога аўтара, і ў некаторых выпадках нават лепш за аўтабіяграфію.
• • • У каментарах пакінем фота лепшай якасці!
#верш
#Максім_Крывіч #Вальдэмар_Громаў #Nichto_Absalutna #Алесь_Гулевіч #скатазаўра
”Што напісана пяром...”
Разам з нашымі паэтамі мы арганізавалі невялікую выставу творчых работ. Аднак, як вы маглі заўважыць, наша выстава не засталася без сваёй асаблівай цікавасці.
Мы думаем, ніхто не будзе спрачацца: заўсёды цікава глядзець на творы, якія напісаны аўтарам ад рукі. У тэксце, здаецца, з'яўляецца нейкая свая душа.
Почырк аўтараў, дарэчы, з'яўляецца даволі цікавым прадметам даследавання. Ён можа расказаць шмат чаго пра самога аўтара, і ў некаторых выпадках нават лепш за аўтабіяграфію.
• • • У каментарах пакінем фота лепшай якасці!
#проза #скатазаўра
Калядны цуд
"Цынамон, мандарыны, апельсіны, елка, імбірнае печыва, какава, глінтвейн.
Што можа быць лепш за сумесь гэтых пахаў з каляднымі песнямі і святлом ад гірляндаў?
У гэты час здаецца што ўсе навокал самыя шчаслівыя ў свеце і мне цёпла"
https://archiveofourown.org/works/43859124.
Гэта невялікая (адносна) замалёўка пра тое, што часам людзям трэба верыць толькі ў цуды. Трохі пра камфорт, утульнасць і нечаканасці
Калядны цуд
"Цынамон, мандарыны, апельсіны, елка, імбірнае печыва, какава, глінтвейн.
Што можа быць лепш за сумесь гэтых пахаў з каляднымі песнямі і святлом ад гірляндаў?
У гэты час здаецца што ўсе навокал самыя шчаслівыя ў свеце і мне цёпла"
https://archiveofourown.org/works/43859124.
Гэта невялікая (адносна) замалёўка пра тое, што часам людзям трэба верыць толькі ў цуды. Трохі пра камфорт, утульнасць і нечаканасці
archiveofourown.org
Калядны цуд. - skatazaura - Original Work [Archive of Our Own]
An Archive of Our Own, a project of the
Organization for Transformative Works
Organization for Transformative Works
#верш #скатазаўра
Каханне. Перакананне. Выпрабаванне. Расчараванне.
Каханне.
Дзе каханне?
Дзе тваё каханне?
Пытаюся часам я, блытаючыся ў словах.
Маё жыццё пахне яе парфумай і лісцем.
Я не ведаю, чамусьці кляновым.
Перакананне.
Бессэнсоўнае перакананне.
Што нешта можа палепшыць боль адчування.
Тут - хворае сэрца з незагойнай ранай
Там - ты хаваешся за сцяной так званай.
Тут - клопат і татальная разгубленасць.
Насупраць - толькі абыякавасць і грубасць.
Выпрабаванне.
Няспыннае выпрабаванне.
Колькі словаў любоўных да твайго дакранання?
Колькі крокаў па шклу мне да твайго кахання?
Не будзе адказу ні на адно пытанне.
Далей - толькі расчараванне.
Бясконцае расчараванне.
13.02.2023
Каханне. Перакананне. Выпрабаванне. Расчараванне.
Каханне.
Дзе каханне?
Дзе тваё каханне?
Пытаюся часам я, блытаючыся ў словах.
Маё жыццё пахне яе парфумай і лісцем.
Я не ведаю, чамусьці кляновым.
Перакананне.
Бессэнсоўнае перакананне.
Што нешта можа палепшыць боль адчування.
Тут - хворае сэрца з незагойнай ранай
Там - ты хаваешся за сцяной так званай.
Тут - клопат і татальная разгубленасць.
Насупраць - толькі абыякавасць і грубасць.
Выпрабаванне.
Няспыннае выпрабаванне.
Колькі словаў любоўных да твайго дакранання?
Колькі крокаў па шклу мне да твайго кахання?
Не будзе адказу ні на адно пытанне.
Далей - толькі расчараванне.
Бясконцае расчараванне.
13.02.2023
#скатазаўра #пераклад #фанфік #геншын #GenshinImpact
Вітаю, на сувязі скатазаўра. І я вырашыла паспрабаваць сябе ў перакладах, і для першай сур'ёзнай працы абрала не абы-што (невялічкую замалёўку), а велізарны максі-фанфік па геншыне.
Сайна/Цігнары
NC-17
Ад ворагаў да каханых
урбан-фэнтэзі!AU пра пустынныя легенды, якія ажылі, магільні, пагоні, вымушанае супрацоўніцтва и прагу нажывы, якая ператвараецца ў нешта большае.
Аўтар арыгінала - imbres (ao3)
Ужо даступная для чытання першая частка.
Чытаць па спасылцы:
https://archiveofourown.org/works/49929019/chapters/126051721
Вітаю, на сувязі скатазаўра. І я вырашыла паспрабаваць сябе ў перакладах, і для першай сур'ёзнай працы абрала не абы-што (невялічкую замалёўку), а велізарны максі-фанфік па геншыне.
Сайна/Цігнары
NC-17
Ад ворагаў да каханых
урбан-фэнтэзі!AU пра пустынныя легенды, якія ажылі, магільні, пагоні, вымушанае супрацоўніцтва и прагу нажывы, якая ператвараецца ў нешта большае.
Аўтар арыгінала - imbres (ao3)
Ужо даступная для чытання першая частка.
Чытаць па спасылцы:
https://archiveofourown.org/works/49929019/chapters/126051721
#верш
#скатазаўра
Адно расчараванне ў вачах людзей!
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
У тых вачах - ні спадзяванняў, ні надзей.
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
Сярод такіх, людзей расчараваных,
Мы ходзім, блудзім у пошуках надзей,
Шукаем лёс, усім нам наканаваны,
Бо людзі не ўмеюць без людзей,
Без словаў, думак быццам бы арыштаваны.
Адзін у свеце, згублёны карабель,
Плыве па хвалях, у бясконцым акіяне.
Але мы людзі - і не можам без людзей,
Сваіх мы знойдзем, тых наканаваных.
16.09.2023
Патлумачце самі як хочаце, бо я сама не ведаю, як гэта тлумачыць
Рытмы і рыфмы рэст ін піс
#скатазаўра
Адно расчараванне ў вачах людзей!
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
У тых вачах - ні спадзяванняў, ні надзей.
Я бачыла! Я ведаю! Я адчувала!
Сярод такіх, людзей расчараваных,
Мы ходзім, блудзім у пошуках надзей,
Шукаем лёс, усім нам наканаваны,
Бо людзі не ўмеюць без людзей,
Без словаў, думак быццам бы арыштаваны.
Адзін у свеце, згублёны карабель,
Плыве па хвалях, у бясконцым акіяне.
Але мы людзі - і не можам без людзей,
Сваіх мы знойдзем, тых наканаваных.
16.09.2023
Патлумачце самі як хочаце, бо я сама не ведаю, як гэта тлумачыць
Рытмы і рыфмы рэст ін піс
#скатазаўра #верш
Сэрца, ну давай без fall in love'аў
Без october'аў, без болю, girl in red.
Сэрца, даражэнькае, без пазлаў,
Я стамілася імчацца за табою услед.
І, мазгі, давайце без кахання,
Без пачуццяў, думак і паўслоў,
Добра мне жывецца без пытанняў,
Дзе і як знайсці сваю любоў.
Ну і, думкі, вам не трэба бегчы,
Несучы мяне ўдалячынь,
Не жывіце толькі для сустрэчы,
Не шукайце сэрца гаспадынь.
Сэрца, ну давай без fall in love'аў
Без october'аў, без болю, girl in red.
Сэрца, даражэнькае, без пазлаў,
Я стамілася імчацца за табою услед.
І, мазгі, давайце без кахання,
Без пачуццяў, думак і паўслоў,
Добра мне жывецца без пытанняў,
Дзе і як знайсці сваю любоў.
Ну і, думкі, вам не трэба бегчы,
Несучы мяне ўдалячынь,
Не жывіце толькі для сустрэчы,
Не шукайце сэрца гаспадынь.
#верш
#скатазаўра
Ты сустрэнь мяне на змярканні,
Там, дзе неба гарыць агнём,
Ты сустрэнь мяне без пытанняў,
Там, дзе я буду гарэць табой.
Сустракай мяне на змярканнях,
Там, дзе вочы гараць табой,
Не заві толькі гэта каханнем,
Лепш пакліч мяне проста дамой.
І давай будзем крочыць па сцежках,
Размаўляць пра ўсё, ні пра што,
Я запомню у часу адрэзках,
Як мне добра было з табой.
Я запомню кожнае слова,
Кожны міг і секунду - увесь час,
Хай гады і гадзіны, хвіліны
Будуць момантамі толькі для нас.
Хай цячэ гэты час мімалётна,
Не спыняйся ніколі - ідзі,
Хай глядзіць на цябе навакольны,
Хай клакоча сэрца ў грудзі.
Сустракай мяне на змярканнях,
У гэты дзень, гэты міг, гэты час,
Прыязджай да мяне на світаннях,
Гэты час будзе важным для нас.
Хай палае сэрца ў грудзях,
Хай гарыць унутры да тла,
Хай ніколі халодна не будзе.
Хай тут будзе крыху цяпла.
Хай патнеюць твае далоні,
Хай кідае ў холад і ў жар,
Хай канца не будзе ніколі,
Хай гарыць у грудзях пажар.
Ты сустрэнь мяне на змярканні,
Там, дзе неба гарыць агнём,
Правадзі мяне на світанні,
Толькі дом мой побач з табой.
• • •
X.com (Twitter)
• • •
#скатазаўра
Ты сустрэнь мяне на змярканні,
Там, дзе неба гарыць агнём,
Ты сустрэнь мяне без пытанняў,
Там, дзе я буду гарэць табой.
Сустракай мяне на змярканнях,
Там, дзе вочы гараць табой,
Не заві толькі гэта каханнем,
Лепш пакліч мяне проста дамой.
І давай будзем крочыць па сцежках,
Размаўляць пра ўсё, ні пра што,
Я запомню у часу адрэзках,
Як мне добра было з табой.
Я запомню кожнае слова,
Кожны міг і секунду - увесь час,
Хай гады і гадзіны, хвіліны
Будуць момантамі толькі для нас.
Хай цячэ гэты час мімалётна,
Не спыняйся ніколі - ідзі,
Хай глядзіць на цябе навакольны,
Хай клакоча сэрца ў грудзі.
Сустракай мяне на змярканнях,
У гэты дзень, гэты міг, гэты час,
Прыязджай да мяне на світаннях,
Гэты час будзе важным для нас.
Хай палае сэрца ў грудзях,
Хай гарыць унутры да тла,
Хай ніколі халодна не будзе.
Хай тут будзе крыху цяпла.
Хай патнеюць твае далоні,
Хай кідае ў холад і ў жар,
Хай канца не будзе ніколі,
Хай гарыць у грудзях пажар.
Ты сустрэнь мяне на змярканні,
Там, дзе неба гарыць агнём,
Правадзі мяне на світанні,
Толькі дом мой побач з табой.
• • •
X.com (Twitter)
• • •